۹ ژوئیه ۱۹۷۹، فضاپیمای وویجر-۲ ناسا نزدیک‌ترین فاصله خود را نسبت به مشتری داشت.
در بین کاوشگران ساخته دست بشر، هیچ‌کدام به‌اندازه دو سفینه وویجر نتوانسته‌اند دانسته‌های ما از منظومه‌شمسی را بالا ببرند.
وویجر-۲ در ۲۰ اوت ۱۹۷۷ توسط ناسا پرتاب شد. هدف آن مطالعه سیاره‌های خارجی منظومه‌شمسی و همچنین فضای میان‌سیاره‌ای بود. مأموریت ثانویه فضاپیما بررسی و مکان‌یابی مرزهای منظومه‌شمسی شامل کمربند کویپر، هلیوسفر و فضای میان‌ستاره‌ای بود.
این فضاپیما شانزده روز پیش از وویجر-۱ به فضا پرتاب شد، اما به‌دلیل داشتن مسیر متفاوت که درنهایت پرواز کناری اورانوس و نپتون را ممکن می‌ساخت، توسط همتای خود وویجر-۱ پشت‌سر گذاشته شد.
وویجر-۲ نخستین اندازه‌گیری مستقیم چگالی و دمای پلاسمای بین ستاره‌ای را گزارش کرد و تصاویری از مشتری و قمرهای آن، یعنی آمالتیا، آیو، کالیستو، گانیمد و اروپا را به زمین مخابره کرد.
پس از عبور از زحل، پلتفرم دوربین وویجر برای مدت کوتاهی قفل شد و برنامه‌های مأموریت به اورانوس و نپتون به خطر افتاد؛ اما مهندسان مأموریت توانستند این مشکل را برطرف کنند و کاوشگر توانست به ماجراجویی خود در منظومه‌شمسی ادامه دهد.
این سفینه در فاصله ۵۷۰ هزار کیلومتری از بالای ابرهای سیاره قرار گرفت.
وویجر-۲ چند حلقه در اطراف مشتری را کشف کرد. همچنین، هر دو کاوشگر وویجر-۱ و ۲ آتشفشان‌هایی را درحال فوران از قمر مشتری، آیو، مشاهده کردند.
وویجر-۲ نسبت به فضاپیمای خواهرش، وویجر-۱، زمان بیشتری را صرف رسیدن به مشتری کرد، اما از اورانوس و نپتون نیز بازدید کرد. این امر باعث شد که این کاوشگر تنها فضاپیمایی باشد که از تمام غول‌های یخی بازدید می‌کند.
