به گزارش"ورزش سه "، «فرشاد آقای گل » این لقبی بود که برای اولین بار در ورزشگاه های ایران به یک مهاجم داده می شد و این لقب به یقین حق ستاره بزرگ دهه 60 و اوایل دهه 70 پرسپولیس بود.
فرشاد پیوس که فوتبال را از راه آهن شروع کرد و بعد از مدتی به شاهین رفت و از آن جا برای گذران خدمت سربازی به نیروهوایی رفت ، در زمستان سال 64 انتخاب پروین شد و به پرسپولیس آمد و با این تیم همواره آقای گل جام باشگاه های تهران و لیگ ایران شد. پیوس که آقای گل بازی های آسیایی سال 90 هم است، در سالی که به قطر رفت با تیم الاهلی این کشور هم آقای گل شد تا بعد از بازگشت به ایران به لقب ماندگار آقای گلی برسد. لقبی که لیاقت آن را داشت .
پیوس علیرغم گلهای زیادی که زده است، حسرت یک توپ را تا ابد با خود به همراه خواهد داشت، او که در بازی خداحافظی 20 تیر 76 در برابر استقلال و روی شونه هواداران در حال دور افتخار و خداحافظی دیده می شود، قبل از تعویضش با مهدی مهدوی کیا و دادن پیراهن شماره 17 به او ، آخرین ضربه اش به توپ، روی ضربه کاشته ای بود که بهزاد غلامپور او را با شیرجه ای بلند دفع کرد تا تابلوی پشت سر او نتیجه یک بر صفر را نشان ندهد و پیوس ضربه آخرش همراه با گلی ماندگار نشود. پیوس که یک بار در دربی مهم دی ماه 73 ضربه کاشته اش را ابهران به دلیل عدم زدن سوت مردود اعلام کرده بود، این بار هم همانند آن بازی موفق به زدن گل با ضربه آزاد به استقلال و غلامپور نشد تا شب خداحافظی او علیرغم برد سه گله پرسپولیس با گلزنی او همراه نباشد.
