به گزارش بیتوته، اولین باری که فرزندتان از خانه دور می‌شود، نه تنها برای شما به‌عنوان والدین یا قیم، بلکه برای فرزندتان نیز یک نقطه عطف مهم است. حتی اگر کودک شما تماماً لبخند می زند و هیجان زده است که بدون شما برای یک عصر، یک روز یا یک هفته به دنیا سفر کند ، چند قدم مهم وجود دارد که می توانید برای رسیدن به آن انجام دهید. اطمینان حاصل کنید که همه چیز به آرامی پیش می رود
این توصیه های متخصص را دنبال کنید و هر دوی شما با حرکت در این قلمرو ناآشنا اعتماد به نفس بیشتری خواهید داشت.
چه زمانی "سن مناسب" است؟
همانطور که در مورد بسیاری از موارد در تربیت کودک وجود دارد، "سن مناسب" برای زمانی که کودک برای اولین بار شب را در جای دیگری می‌ماند کاملاً به کودک بستگی دارد.
مگان رومانو، یک درمانگر ازدواج و خانواده (LMFT) مستقر در بروکلین، نیویورک، می‌گوید: «این لزوماً به سن نیست، بلکه بیشتر به آمادگی مربوط می‌شود. "هر کودک با تجربیات ذهنی خود منحصر به فرد است. شما می‌توانید یک کودک ۵ ساله را برای خوابیدن در خانه بهترین دوستش هیجان زده کنید یا یک کودک ۱۱ ساله را که ترس و وحشت دارد، زیرا گاهی اوقات وقتی مضطرب است هنوز رختخواب را خیس می‌کند.
لیندا اسنل، مددکار اجتماعی بالینی دارای مجوز و بنیانگذار New Method Wellness، موافق است که زمان مناسب برای دوری از خانه فرزندتان به آمادگی او بستگی دارد. برای کمک به شما در تعیین اینکه آیا این گام مناسبی است یا خیر، او توصیه می‌کند به سؤالات زیر فکر کنید:
- آیا کودک شما می‌تواند بدون مشکل و نظارت به رختخواب برود یا بخوابد؟
- آیا فرزندتان راه‌های مناسبی را برای حل یک مشکل یا برخورد با یک موقعیت ناراحت‌کننده بدون شما نشان می‌دهد؟
- آیا کودک شما بدون مشکل در تخت خودش می خوابد؟
- آیا کودک شما در طول شب می‌خوابد یا اغلب از خواب بیدار می‌شود؟ در صورت دومی، علت اختلال خواب چیست؟
- آیا فرزند شما هنوز هم زمانی که در مهدکودک، شرکت در میهمانی‌های بازی یا در مدرسه دور است، علائمی از اضطراب جدایی نشان می‌دهد؟
- آیا فرزندتان دنیا را مکانی امن یا مکانی برای ترسیدن می‌داند؟
- وقتی فرزند شما بدون همراه در خانه پدربزرگ و مادربزرگ یا خانه یکی دیگر از اعضای نزدیک خانواده ماند، چگونه رفتار کرد؟
- وقتی برنامه تغییر می‌کند فرزند شما چقدر انعطاف پذیر است؟
- فرزند شما تا چه اندازه می‌تواند نیازهای خود را به غیر از شما، والدین یا قیم خود در میان بگذارد؟
- فرزند شما چقدر می‌تواند بدون شما احساسات خود را آرام کند یا کنترل کند؟
اسنل می‌گوید: «کودکی که به توانایی خود برای حرکت در فضاهای جدید و ناآشنا با نگرش کنجکاو نشان می‌دهد و در عین حال قادر به پیروی از دستورالعمل‌ها است، نشانه مثبت آمادگی است.» در مقابل، کودکی که دائماً سرگردان است، دستورات را نادیده می‌گیرد، از محیط ناآشنا مبهوت می‌شود، یا هنوز قادر به استفاده از مکانیسم‌های مقابله‌ای برای تسکین خود نیست، احتمالاً آماده نیست.
هر کودکی با تجربیات ذهنی خود منحصر به فرد است. می توانید یک کودک ۵ ساله را هیجان زده داشته باشید که در خانه بهترین دوستش بخوابد یا یک کودک ۱۱ ساله را که می ترسد زیرا گاهی اوقات وقتی مضطرب است هنوز رختخواب را خیس می‌کند.
در مواردی که خوابیدن برای کودک شما بسیار دلهره آور است، رومانو پیشنهاد می‌کند با سفرهای کوچک در طول روز به خانه شخصی که به آن اعتماد دارید، شروع کنید.
او همچنین می‌افزاید که مرز باریکی بین مراقبت از اضطراب کودک شما وجود دارد - که مانع از آن می‌شود که مهارت‌های مورد نیاز برای کار کردن با این اضطراب را ایجاد کند - و به آرامی او را وادار کنید تا چیزی خارج از منطقه راحتی خود را تحمل کند. هر چقدر هم که قدم رو به جلو کوچک باشد، رومانو از شما می خواهد که فرزندتان را به خاطر تلاش هایش تحسین کنید.
رومانو می‌گوید: «اگر این تلاش‌ها موفقیت‌آمیز بود، به تدریج زمان دوری را افزایش دهید و احتمالاً خانواده نزدیک دیگری را که به آن اعتماد دارید برای انجام آزمایشی مشارکت دهید. این باعث می‌شود که آنها با احساس تسلط به جلو حرکت کنند و سطح اعتمادی بین شما و فرزندتان ایجاد می‌کند.
آماده شدن فرزند برای اولین شب دور خانه خود
اگر به این نتیجه رسیده‌اید که فرزندتان آماده است اولین شب دور از خانه خود را تجربه کند، آماده شدن زودتر از موعد می‌تواند کمک کند تا همه چیز به خوبی پیش برود.
در مورد آنچه می توان انتظار داشت بحث کنید
هنگام خوابیدن در هر جایی - چه در خانه یکی از اقوام، چه در خانه یک همکلاسی یا اقامت چند روزه در یک کمپ - مهم است که در مورد آنچه که ممکن است در زمان دوری از کودک انتظار داشته باشد صحبت کنید. اگر خانه یکی از اعضای خانواده است یا با یک گروه می‌خوابید، با شخصی که میزبانی می‌کند در مورد آنچه که برای عصر روی اسکله است صحبت کنید و آن جزئیات را به فرزندتان منتقل کنید.
اگر یک کمپ است، از غذا گرفته تا خوابگاه و حمام و فعالیت‌ها در مورد آن صحبت کنید. دانستن اینکه آنها به چه چیزی وارد می‌شوند می‌تواند به آرامش ذهن فرزند شما (و خودتان) کمک کند.
آموزش مرزها
یکی از ترسناک‌ترین قسمت های دوری فرزندتان از خانه برای اولین بار این است که نتوانید از او در برابر خطرات احتمالی محافظت کنید. بهترین چیز بعدی برای حضور در کنار آنها این است که به فرزند خود بیاموزید که چگونه مرزهای شخصی خود را ایجاد و اعمال کند. همچنین عاقلانه است که در صورت وقوع یا اشتباه، برنامه های عملی طراحی کنید.
"در سن چهار سالگی، باید به کودک شما تفاوت بین "لمس خوب" و "لمس بد" آموزش داده شود. اگر مطمئن نیستید که چگونه این مکالمه را با کودک خود در مورد لمس نامناسب شروع کنید یا انجام دهید، از پزشک اطفال خود بخواهید این کار را انجام دهد. بنابراین، اما در طول مکالمه حضور داشته باشید تا کودک بداند که می‌تواند در این مورد نیز با شما آشکارا صحبت کند.» اسنل توصیه می‌کند.
سایر مرزهای شخصی ممکن است شامل آستانه معینی از خشن بودن (به ویژه در پسران رایج اما مختص آنها نیست) و موضوعات گفتگوی خاص باشد.
هر زمان که فرزند شما دور از خانه است، باید نام، شماره تلفن و آدرس خود را به خاطر بسپارد (یا حداقل روی شخص خود نوشته شود). همچنین عاقلانه است که به آنها یاد دهید چگونه با ۹۱۱ تماس بگیرند و چه مواردی چنین تماسی را تضمین می کند.
یک آیتم راحتی ملموس را بسته بندی کنید
ممکن است احمقانه به نظر برسد، اما داشتن چیزی آشنا می‌تواند در فضایی ناآشنا به کودک شما آرامش دهد. این می‌تواند هر چیزی باشد، از یک اسباب بازی یا پتوی مورد علاقه گرفته تا عکس.
"اگر کودک شما برای رفتن یک شبه آماده است اما از دور بودن از شما عصبی و ناراحت است، توصیه می‌کنم ۵ تا ۶ عکس مورد علاقه فرزندتان را لمینت کنید و آنها را روی حلقه قرار دهید. اسنل می‌گوید از عشق تو. همچنین می‌توانید به فرزندتان کارتی بدهید که در زمانی که دور است بخواند، یا یک نقاشی ساده که بتواند به آن نگاه کند.»
احساس ناراحتی آنها را عادی کنید
اگر احساس می‌کنید فرزندتان آماده است تا اولین شب زندگی‌اش را تجربه کند – اما می‌دانید که به دلیل تجربه‌ای جدید، او احساس ناراحتی قابل‌توجهی را تجربه می‌کند، حتماً این احساسات را عادی کنید. آنها را کوچک نکنید.
اسنل می‌گوید: «زمانی را برای صحبت با فرزندتان در مورد احساساتش اختصاص دهید و توجه بی‌نظیر خود را به او معطوف کنید. درگیر کردن فرزندتان در این نوع مکالمه مهم است زیرا باعث رشد اجتماعی و عاطفی می‌شود.» یک زمان عالی برای انجام این کار، زمانی است که برای شب (یا روزها) دور از خانه وسایل خود را جمع کنید.
اگر کودک شما در مواقعی متوجه شد که آماده شب ماندن نیست و می‌خواهد به خانه بیاید، نباید تحت فشار شما قرار بگیرد یا مزاحم شود.
اگر احساس عصبی بودن می‌کنید، اما فرزندتان ترس‌های خود را به زبان نمی‌آورد، می‌توانید به سادگی این سؤال را بررسی کنید: «امروز در مورد دوری‌ماندن چه احساسی دارید؟» ممکن است متوجه شوید که در احساسات آنها نوساناتی وجود دارد - یک دقیقه آنها ممکن است هیجان زده و یک ساعت بعد ترس داشته باشند. احساسات ثابت نیستند، و این نیز خوب است.
با این اوصاف، اگر کودک شما هر روز اضطراب، ترس یا تردید شدید را تجربه می کند، احتمالاً عاقلانه است که آمادگی او را مجدداً بررسی کنید.
به آنها اطلاع دهید که بازگشت به خانه اشکالی ندارد
اگر کودک شما به طور کلی از دور بودن احساس خوبی دارد اما هنوز تردید دارد، مطمئن شوید که اگر نیاز یا می‌خواهد به خانه بازگردد، اشکالی ندارد. در واقع، ایده‌آل است که یک برنامه عملیاتی ارائه دهید تا آنها احساس کنند در صورت لزوم «خروج» دارند.
اسنل می‌گوید: «اگر در مقطعی متوجه شود که برای شب ماندن آماده نیست و می‌خواهد به خانه بیاید، نباید از طرف شما تحت فشار قرار بگیرد یا به او مزاحمتی بدهد.
در برخی از سناریوها، ممکن است بخواهید پیمانی ببندید تا به آنها کمک کنید تا آن دقایق اولیه اضطرابی را که ممکن است پس از ترک تحصیل احساس کنند، پشت سر بگذارند. به عنوان مثال، ممکن است از کودک خود بخواهید هنگام شب اقامت یک یا دو ساعت منتظر بماند یا زمانی که به کمپ تابستانی یک هفته ای می رود، یک یا دو روز صبر کند. این به آنها زمان می‌دهد تا با این ایده آشنا شوند و حتی ممکن است متوجه شوند که چقدر می‌تواند سرگرم‌کننده باشد.
گذراندن اولین شب دور از خانه یک نقطه عطف برای شما و فرزندتان است. در واقع، نشان می‌دهد که فرزند شما دارای احساس واقعی خودمختاری است، که یکی از اهداف اصلی تربیت کودک است.
دوری از والدین نیز برای رشد اجتماعی بسیار مهم است و به فرزند شما فرصتی می‌دهد تا از جهان خارج شود و بیشتر ببیند. در نهایت، اسنل می‌گوید که به "تقویت جدایی کمک می‌کند تا فرد بتواند تجربیاتی را شکل دهد که لزوماً بر اساس خواسته‌های یک مراقب نیست و بالعکس."
