هر از چند گاهی بحث حضور شهریار مغانلو در پرسپولیس داغ می‌شود و حتی بازیکنانی را برای معاوضه با او رسانه‌ای می‌کنند. این در حالی است که مغانلو با سپاهان قرارداد دارد و یک درصد اگر قرار باشد سپاهان او را به تیم دیگری بدهد، به پرسپولیس نمی‌دهد. نکته اینجاست که سپاهان معمولاً بازیکنانی را از دست می‌دهد که کارایی خود را از دست داده یا در سالهای آخر فوتبال‌شان هستند. در واقع اگر یک بازیکن هنوز از عمر فوتبالش باقی مانده باشد و قرارداد هم داشته باشد محال است سپاهان به او اجازه جدایی بدهد وای به حال آنکه چنین بازیکنی را به تیم‌های رقیب بدهد. در واقع باید گفت سپاهانی‌ها زرنگ‌تر از آن هستند که سرشان کلاه برود و معمولاً در نقل و انتقالات عملکرد هوشمندانه‌ای هم دارند. البته گاهی اوقات آنها هم خریدهای عجیبی را انجام می‌دهند که تعدادش زیاد نیست ولی به هر حال هست.
امسال سپاهان آل‌کثیر را از پرسپولیس گرفت که این مسئله را دو جور می‌توان تحلیل کرد؛ یکی اینکه آنها برای تضعیف پرسپولیس این کار را کرده باشند که خب این مسئله در دنیای حرفه‌ای فوتبال عرف است و نمی‌توان ایراد گرفت و دوم اینکه آل‌کثیر را واقعاً برای تقویت خط حمله گرفته باشند که خب باید صبر کنیم و ببینیم او در اصفهان جواب می‌دهد یا نه؟ اما در بحث جدایی بازیکنان شک نکنید فقط بازیکنانی از سپاهان جدا می‌شوند که عمر مفید فوتبال‌شان تمام شده باشد؛ مثل سجاد شهباززاده که در استقلال اصلاً گل نزد. همین امسال مسعود ریگی از سپاهان به پرسپولیس رفته و باید دید اولاً چقدر در پرسپولیس بازی می‌کند و دوماً چقدر موفق است؟ رضا میرزایی که از سپاهان به استقلال رفت و فقط یک گل حساس زد و در بقیه موارد نیمکت‌نشین بود. البته چند مثال نقض وجود دارد اما به طور کلی سپاهانی‌ها خوب می‌دانند عمر مفید یک بازیکن کی و کجا تمام می‌شود. شما شک نکنید سجاد شهباززاده اگر در اوج بود همین الان همچنان در سپاهان بازی می‌کرد نه اینکه در لیست مازاد استقلال باشد.
سپاهان امسال بازیکنانی چون احسان پهلوان، رضا اسدی، رضا شکاری، عیسی آل‌کثیر، کاوه رضایی، هادی محمدی و محمدرضا حسینی را خریده که البته خرید کاوه کمی عجیب است ولی فقط به این نکته توجه کنید که آل‌کثیر بهترین مهاجم پرسپولیس بود و پهلوان و اسدی هم در لیست نکونام قرار داشند!
