۱ آگوست ۱۹۶۸، ناسا تولید موشک ساترن-۵ خود را لغو کرد.
این موشک هنگامی ساخته شد که ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی در جنگ سرد به‌سر می‌بردند.
برنامه آپولوی آمریکا که با هدف ارسال فضانوردان به ماه و شکست شوروی طراحی شده بود، نیاز به موشکی قدرتمند داشت. بنابراین دستور ساخت موشک‌های باربری ساترن با سرپرستی آرتور رادولف و ورنر فون براون به اجرا درآمد.
ساترن-۵ تنها در شش سال از مرحله طراحی روی کاغذ به پرواز رسید. این موشک پس از رساندن انسان به ماه و مأموریت‌های مختلف، همچون یک ستاره در علم مهندسی هوافضا می‌درخشد.
ساترن-۵ یک موشک سه مرحله‌ای بود. مرحله اول آن ۴۲ متری بود و می‌توانست نیروی رانشی بسیار زیادی ایجاد کند. پنج موتور موشک آن به مدت ۲ دقیقه و ۴۱ ثانیه می‌سوختند و فضاپیما را به ارتفاع ۶۸ کیلومتری از سطح زمین می‌فرستادند.
سپس مرحله اول جدا می‌شد و بر زمین می‌افتاد، درحالی‌که مراحل دوم و بالایی به سفر خود ادامه می‌دادند.
امروزه تنها چند تقویت‌کننده مرحله اول ساترن-۵ استفاده می‌شوند که از زمان پروازهای آپولو به یادگار مانده‌اند.
واحد تجهیزات ساترن-۵ یک ساختار حلقوی شکل است که در قسمت بالایی راکت قرار می‌گیرد. اصلی‌ترین چیزی که روی این واحد تجهیزات نصب شد، سیستم راهنمای مسیر بود.
از دیگر تجهیزاتی که روی این ساختار نصب شدند، می‌توان به رایانه دیجیتالی، رایانه آنالوگ کنترل پرواز، سامانه شناسایی وضعیت اضطراری، پلتفرم داخلی راهنمای مسیر و کنترل نرخ شتاب‌سنج‌ها اشاره کرد.
ناسا پانزده فروند از این راکت‌ها را ساخت اما تنها سیزده مورد از آنها را به پرواز درآورد.
زمانی که این سازمان تصمیم به توقف ساخت موشک‌های ساترن گرفت، تقریباً یک سال از زمانی‌که فضانوردان آپولو ۱۱ برای اولین‌بار روی ماه قدم می‌زدند گذشته بود.
کسری بودجه فدرال و افزایش هزینه‌های جنگ ویتنام و ایالات متحده باعث شد کنگره تقریباً سه چهارم بودجه‌ای را که رئیس جمهور جانسون برای برنامه آپولو اختصاص داده بود کاهش دهد. بنابراین آخرین ساترن-۵ در سال ۱۹۷۳ پرتاب شد.
