در ۲ آگوست ۱۹۷۱، پرتاب فضانوردان به ماه برای اولین‌بار از تلویزیون پخش شد. دیوید اسکات و جیمز ایروین، فضانوردان آپولو-۱۵، سه روز را در ماه گذراندند و سپس وارد ماژول قمری به‌نام فالکون شدند.
یک دوربین تلویزیونی RCA روی خودروی ماه‌گرد آنها نصب شده بود که اسکات آن را در فاصله ۳۰۰ فوتی با دوربینی که به‌سمت فالکون گرفته بود پارک کرد.
کنترل‌کننده‌های پرواز در هیوستون این گزینه را داشتند که دوربین را حرکت دهند، اما به دلیل برخی مشکلات فنی، آنها تصمیم گرفتند دوربین را در همان جهت در هنگام بلندکردن رها کنند.
اسکات قبل از ترک ماه یک آزمایش فیزیک را برای مخاطبان تلویزیونی در زمین انجام می‌دهد:
«خب، در دست چپم یک پر دارم و در دست راستم یک چکش. من حدس می‌زنم یکی از دلایلی که امروز به اینجا رسیدیم، به‌خاطر آقایی به‌نام گالیله بود که مدت‌ها پیش، کشف نسبتاً مهمی در مورد سقوط اجسام در میدان‌های گرانشی انجام داد. ما فکر کردیم که برای تأیید یافته‌های او کجا بهتر از ماه است. بنابراین آن را در اینجا برای شما امتحان می‌کنیم. اتفاقاً پر ما یک پر شاهین است. حال من آن دو را اینجا می‌اندازم و امیدوارم در همان لحظه به زمین بخورند.»
سپس درحالی‌که چکش و پر به طور همزمان به غبار ماه برخورد کردند، اسکات گفت:
«چطور بود؟! این ثابت می‌کند که آقای گالیله در یافته‌های خود اشتباه نکرده است.»
در آخرین صحنه به دنبال یک برخواست سریع و یک مشت جرقه، فالکون به‌سرعت از دید ناپدید شد. اندکی بعد، فالکون به ماژول فرماندهی اندیور پیوست و آپولو-۱۵ سفر خود را به زمین آغاز کرد.
طی این فیلمبرداری مکانیسم شیب خراب شد. یعنی دوربین هرگز به سمت بالا حرکت نکرد و ماژول قمری به سرعت به سمت بالا و خارج از تصویر شتاب گرفت.
فضانوردان در طول اولین گردش خود، هنگام عبور از منظره ماه، با پرواز بر فراز محل فرود خود، که هنوز در تاریکی قبل از سپیده دم مبهم بود، تفسیر هیجان‌انگیزی را ارائه کردند.
اسکات و ایروین چهار راهپیمایی فضایی، ازجمله سه سفر با استفاده از وسیله نقلیه قمری را درمجموع ۱۹ ساعت انجام دادند.
آنها یک بسته آزمایشی را مستقر کردند و نمونههایی از سنگ و خاک ماه را جمع‌آوری کردند تا به دانشمندان منتظر روی زمین بازگردند.
درهمین‌حال، وردن مجموعه گسترده‌ای از مشاهدات و عکس‌برداری از سطح ماه را از مدار انجام داد.
