به گزارش خبرنگار اندیشه فارس، آیت‌الله خامنه‌ای چند ماه بعد از رحلت امام خمینی با فعالیت علنی عرفی‌گرایان در سپهر سیاسی ایران یا درون حاکمیت مواجه شدند. ابتدا به ذهن می‌آید که این فضا بعد از خرداد ۱۳۷۶ شکل گرفت؛ اما بررسی‌های دقیق‌تر نشان می‌دهد عرفی گرایان بعد از رحلت امام در پاییز ۱۳۷۰ به میدان مبارزه با مبانی دینی حکومت و اسلام سیاسی آمدند. فردای دوم خرداد ۱۳۷۶ را می‌توان نقطه عزیمت عملیاتی کردن دیدگاه‌های عرفی‌گرایی در جمهوری اسلامی دانست. اما حوزه تئوریک آنان ۶ سال قبل از آن قابل ردیابی و قضاوت است. بعد از دوم خرداد ماهنامه «کیان» در قالب نشریات و روزنامه‌های دیگر تکثیر و گسترش یافت و چند نفر از نویسندگان آن خود صاحب و مدیر مسئول یک روزنامه یا مجله بودند.
حلقه کیان به دنبال چه بود؟
به صورت کلی محتوای این ماهنامه مخالفت با اسلام سیاسی، اسلام روحانیت، فقه، بنیان‌های اسلام تشیع و در نقطه مقابل آن ترویج عرفی‌گرایی در حوزه حقوق بشر، روابط اجتماع و حکومت، قداست زدایی از ارزش‌های اجتماعی اسلام، تشکیک در عصمت، مهدویت، خاتمیت و ...بود. گفتمان روشنفکری دینی درصدد سازگار کردن دین با شاخص‌های تمدنی غرب در همه عرصه‌ها بود. به تعبیر بهتر نویسندگان کیان دنبال راهی برای روزآمدی نظام دینی نبودند بلکه خود را مقابل آن می‌دانستند و به دنبال بیرون راندن فقاهت از حوزه حکومت بودند. بعد از خرداد ۱۳۷۶ زمینه‌های عملیاتی کردن فروز و آرزوها فراهم شد و فضای هجوم باورهای همسو با اسلام سیاسی را مساعد می‌دیدند، به همین دلیل از فردای انتخابات رای ملت را به رای اسلامیت و جمهوریت تقسیم و با دوگانه خواندن حاکمیت سیاسی کفه جمهوری را سنگین و کفه اسلامیت را اقلیت انتصابی اعلام کردند.
نظام بهوش شد!
باورکردنی نبود که میراث‌داران حلقه کیان بعد از خرداد ۱۳۷۶ فقط دنبال نشر عرفی‌گرایی نبودند که خود نیز در طوفان معرفت گرفتار آمدند و از دست رفتند. اینجا بود که سوءظن حاکمیت برجسته شد و سکولارهای درون و برون حاکمیت غربال شدند. برخی جلای وطن کردند و برخی همچنان مروج همان گفتمان و همان فضا در حوزه عمومی هستند و چند بار نیز بین عرصه نظریه پردازی و میدان عملیات برای تغییر براندازی یا استحاله نظام رفت و برگشت داشتند و ذهنیت معرفتی بسیاری را آلوده کردند. اما نظام هوشمندانه به رصد و تبیین فضا پرداخت. مشکل مضاعف این بود که بعد از خرداد ۱۳۷۶ حالا دیگر عرفی‌گرایان بخشی از قدرت بودند برای ملت نیز به اردوگاه آنان تعلق گرفته بود آنان که از اسلام سیاسی عبور کرده بودند چنین القا می‌کردند که مردم از ماهیت حقیقی نظام عبور کرده‌اند.
شما بخشی از این کتاب را مطالعه کردید
پایان پیام/
