ورزش مدیا: به دور از هرگونه تعارف و اغراق، باید اعتراف کرد مقایسه فوتبال ایران ایران با سیرک، جفای جدی در حق سیرک است. اتفاقا سیرک نمایش منسجمی است که با نظم میلی‌متری برگزار می‌شود. بندبازها جان‌شان را پای این انضباط قمار می‌کنند و حیوانات به نوبت و دقت از میان حلقه‌های آتش می‌پرند. برای توصیف فوتبال هردمبیل ایران اما، به کل باید دنبال کلمات دیگری گشت. این حجم از آشفتگی آمیخته به بی‌عاری، چیزی نیست که کلمات ساده قادر به روایتش باشند.
لیگی که قرار بود هفته گذشته آغاز شود، به این هفته موکول شد. گفتند هوا گرم است، باشگاه‌ها آماده نبودند و مهملاتی از این دست. بسیار خب؛ حالا بیست‌وچهار ساعت قبل از بازی پرسپولیس و آلومینیوم اراک اعلام کرده‌اند این مسابقه بدون حضور تماشاگران برگزار می‌شود. چرا؟ هیچ‌کس توضیح نمی‌دهد. مدیون هستید اگر یک درصد تصور کنید این تصمیم به الزام حضور بانوان در ورزشگاه‌ها مربوط است؛ به هیچ‌وجه!
به خودشان باشد، می‌گویند مساله این است که آقای فوتبال آسیا هنوز نتوانسته بازسازی استادیوم پنجاه ساله و از کار افتاده آزادی را تمام کند. بامزه‌تر این که شاید به همین دلیل، بازی پخش زنده تلویزیونی هم نداشته باشد! یعنی قرار است دو تا تیم با هم بازی کنند که نه کسی در ورزشگاه می‌تواند رقابت آنها را ببیند و نه فیلمی از آن ضبط می‌شود. لااقل چهار تا ریش سفید ببرید نتیجه بازی را بنویسند و برای ثبت در تاریخ امضا کنند! تازه این وضعیت مضحک در شرایطی اتفاق افتاده که قرار بوده سوپرجام را هم در حاشیه همین بازی به پرسپولیس اهدا کنند.
این، وضعیت رقت‌برانگیز ماست. آندرس اینیستا به لیگ امارات پیوست و همزمان بازیکن عراقی مس رفسنجان کمتر از یک هفته بعد از عقد قرارداد خواهان فسخ آن شد. چرا؟ به این بهانه که نمی‌تواند در ایران زندگی کند. بزرگترین شتاب دنیا، احتمالا همین سرعتی است که ما در پسرفت داریم. فهمیدن این چیزها زیاد سخت نیست، اما افسوس که در وجود بسیاری از مسوولان، چیزی به اسم «خجالت» وجود ندارد. اساسا هیچ چیز آنها را تکان نخواهد داد، چون یاد گرفته‌اند شرم نکنند. خوش به سعادت‌شان!
