به گزارش ایسنا و به نقل از فیز، به این مفاهیم فکر کنید؛ ماشین‌های پرنده، گردشگری فضایی، ورود مجدد ایمن به زمین برای فضانوردانی که از مریخ باز می‌گردند. به گفته «چارلز مایک فرموکس»(Charles Mike Fremaux) مهندس ارشد سیستم‌های پرواز هوشمند «مرکز تحقیقات لانگلی ناسا»(NASA Langley)، این فناوری‌ها هنوز مانند داستان‌های علمی-تخیلی هستند اما برخی از آنها مدت زیادی در این وضعیت باقی نخواهند ماند.
مرکز تحقیقات لانگلی ناسا برای آزمایش کردن این مفاهیم به ویژه در مورد ایمنی عمومی و نظامی، در بیش از ۴۰ سال اخیر در حال ساخت اولین تونل باد جدید خود بوده است. «تاسیسات تحقیقاتی دینامیک پرواز»(FDRF) ناسا، پروژه‌ای است که فرموکس به مدت ۲۵ سال آن را دنبال کرده و می‌گوید که جایگزین دو تونل باد کوچک‌تر با قدمت حدود ۸۰ سال خواهد شد. جدیدترین و بزرگترین مرکز، «تأسیسات ملی ترانسونیک»(National Transonic Facility) است که در سال ۱۹۸۰ ساخته شد.
بسیاری از هواگردهای جدید به فناوری «برخاستن و فرود عمودی الکتریکی»(eVTOL) بستگی دارند. با وجود دهها یا حتی صدها وسیله نقلیه خصوصی در راه‌های هوایی، پژوهشی لازم است تا بفهمیم وسایل نقلیه چگونه در شرایط واقعی واکنش نشان می‌دهند. فرموکس انتظار دارد که برخی از این فناوری‌ها تا سال ۲۰۴۰ یا زودتر به فناوری‌های متداول تبدیل شوند.
قرارداد ۴۳.۲ میلیون دلاری دولت فدرال برای طراحی و ساخت این تأسیسات، به یک شرکت ساختمانی مستقر در بیرمنگام، آلاباما موسوم به «بی‌ال هربرت اینترنشنال»(BL Harbert International) تعلق گرفت. انتظار می‌رود که این تاسیسات در اوایل سال ۲۰۲۵ افتتاح شود.
اکنون، تاسیسات تحقیقاتی دینامیک پرواز همراه با آزمایش نسل بعدی هوانوردی تجاری و زمینی می‌تواند پشتیبانی آزمایشی را برای ورود و فرود مأموریت‌های بازگشت از ماه و مریخ و همچنین اکتشاف در سیاره زهره و قمر «تایتان» سیاره زحل فراهم کند. این پژوهش از اکتشافات فضایی با حضور انسان پشتیبانی می‌کند و امکان فرود و ورود مجدد ایمن به زمین را برای سرنشینان ماموریت به مریخ فراهم می‌سازد.
فرموکس ادامه داد: این پژوهش مشابه تحقیقاتی خواهد بود که ناسا لانگلی برای نزدیک به ۱۰۰ سال انجام داده زیرا ترافیک هوایی عمومی و خصوصی از وضعیت غیرقابل تصور به مرحله‌ای رسیده که زندگی بدون آن غیر قابل تصور است.
این تونل نه تنها برای عموم مردم، بلکه برای تکنسین‌هایی که در آن کار می‌کنند، تدابیر امنیتی را ایجاد می‌کند.
این اطلاعات طی نشستی که امروز در «مرکز علوم هوا و فضای ویرجینیا»(Virginia Air and Space Science Center) در همپتون برگزار شد، ارائه شدند.
«رونالد هرمانسدرفر»(Ronald Hermansderfer) یکی از حاضران ۸۹ ساله، با اشاره به مدل‌های کوچک در مقیاس پرواز آزاد پرسید: این مدل‌ها چگونه راه‌اندازی و بازیابی می‌شوند؟
فرموکس پاسخ داد: برنامه ما این است که این کار را درست همان طور که اکنون انجام می‌شود، انجام دهیم. یک تکنسین بسیار ماهر قصد دارد مدل‌ها را با دست پرتاب کند و این شوخی نیست. ما اینجا یک نفر را داریم که این کار را برای چندین سال انجام داده و اکنون بازنشسته شده است.
فرموکس، هرمانسدرفر را که از سال ۱۹۸۳ تا ۲۰۰۲ به عنوان تکنسین در مرکز کار می‌کرد، شناخت. شغل هرمانسدرفر خطرناک بود زیرا اگر کسی یک در اشتباه را در جای دیگری از تأسیسات باز می‌کرد و بر اختلاف فشار تأثیر می‌گذاشت، ممکن بود هرمانسدرفر در حین پرتاب یک مدل، به درون تونل باد کشیده شود.
فرموکس گفت که تونل جدید دارای سیستم یکسان‌سازی فشار خواهد بود.
پس از پایان صحبت‌ها، هرمانسدرفر گفت که در کودکی هواپیماهای کاغذی را آتش می‌زد و آنها را از پنجره بیرون می‌انداخت. او همان کار را در تونل‌های آزمایشی لنگلی نیز انجام می‌داد اما هرگز به ذهنش خطور نکرد که ممکن است در خطر باشد.
«رونالد»(Ronald) پسر هرمانسدرفر که او هم از مرکز تحقیقات لانگلی ناسا بازنشسته شده است، با شنیدن خاطره پدرش به خنده افتاد.
