سرمربی پرسپولیس در نقل و انتقالات تابستانی و برای جذب مهاجم تنها ۲ گزینه داشت. شهریار مغانلو یا یک مهاجم چند میلیونی.
کافی است در رسانه ها سراغ اولین مصاحبه یحیی گل محمدی در اولین تمرین پیش فصل پرسپولیس را بگیرید و به صحبت های او گوش کنید. همان جایی که گل محمدی پس از سفر طولانی مدت خود به ترکیه و امارات و پایان شک و تردیدهایش برای ادامه کار یا قطع همکاری با پرسپولیس به جملاتی اشاره می کند که سیاست کامل او را برای نقل و انتقالات این فصل آشکار می کند.
"تمام مشکلات این روزهای ما مالی است که برطرف نشده و هنوز هم ادامه دارد. مدیران باشگاه باید مطالبه گر باشند! مثلا من به عنوان مربی به یک مهاجم سطح بالا و شش دانگ نیاز دارم که قیمتش هم گران است. باشگاه باید برود این مهاجم را بخرد، بیاورد تا من استفاده کنم. حالا ۲ میلیونه...۳ میلیونه...۴ میلیونه...۵ میلیونه...فرقی ندارد. باید سطح مطالبه گری خود را بالا ببریم و ..."
در نگاه اول به هیچ جای این مصاحبه نمی توان اشکال گرفت. به هرحال این یک شرایط کاملا رویایی و حرفه ای است که هواداران پرسپولیس سالهاست در انتظار آن هستند. این که مربیان و بازیکنان بزرگ و گران قیمت را جذب کنند و کمتر شاهد حضور بازیکنانی چون پریرا و تمیروف باشند. اما پرسپولیس زمانی دچار نقصان شد که یحیی گل محمدی چنان جدی این خواسته را باور کرد که شخصا آن را باور کرد. خواسته ای که نه با قواعد مالی چند دهه اخیر پرسپولیس مطابقت دارد و نه قوانین جدید لیگ اجازه آن را می دهد. اما اصرار او ادامه دارد و حالا هم باشگاه را بابت پول نداشتن و جذب مهاجمان خارجی چند میلیونی شماتت می کند. خواسته ای که نه جملات او در آخرین مصاحبه اش در نشست خبری بعد از بازی با آلومینیوم کاملا تایید می کند که او روی جذب بازیکن گران قیمت چه اصراری دارد:
ما دوست داشتیم در پست مهاجم بازیکنان بیشتری داشتیم. باید این اتفاق می افتاد. در صحبت های قبل از بازی این ها را گفتم که توان مالی باشگاه اجازه نمی دهد بازیکنانی که می خواهیم جذب کنیم. اینکه بیایم درباره اسامی حرف بزنیم درست نیست. شخصیت تیم را حفظ می کنیم. ملاحظاتی را در نظر داریم. هنوزم دنبال این هستیم که پست حمله را تقویت کنیم. امیدوارم این مسائل حل شود. همه چیز را نباید گردن مربی انداخت.
در ادامه نیز او صراحتا و بدون این که نامی بیاورد از تلاش برای جذب مهاجمان ایرانی می گوید:
غیر این ها نیز ما حداقل ۳ گزینه داخلی داشتیم که به خاطر شرایط باشگاه یا تمدید نکردند یا جذب نشدند.
گل محمدی در این بخش اگرچه نامی نیاورده اما مشخص است که منظور او از مهاجمی که تمدید نکرده آل کثیر است که درخواستی بیشتر از تمام ملی پوشان داشت و اگر با رقم درخواستی او که بیشتر از تمامی ملی پوشان بود موافقت می شد بی تردید مجموعه تیم به هم می ریخت. دیگر گزینه های موردنظر یحیی هم که رضا شکاری و شهریار مغانلو هستند که جذب مغانلو با توجه به حساسیت های بین دو باشگاه غیر ممکن بود و نام رضا شکاری هم در تاریخی از سوی یحیی به باشگاه داده شد که ۳ روز قبل از آن شکاری با سپاهانی ها قرارداد بسته بود.
به هر روی تمام این حقایق نشان می دهد یحیی گل محمدی به شدت مطالبه گر شده و حالا به قضیه جذب مهاجم کاملا سیاه و سفید نگاه می کند. یا مهاجم چند میلیونی، یا هیچی!
یحیی که طی چند سال اخیر ثابت کرده در انتخاب و خرید بازیکن خارجی تبحر زیادی ندارد و به دفعات هواداران را از این بابت ناامید کرده با هراس از تکرار این تجارب، در این اندیشه است که تنها راه جذب مهاجم خارجی گران قیمت و چند میلیونی است و لاغیر.
بدون توجه به این موضوع که اگر از رویاها و فانتزی های سرمربی سرخ ها به اندازه یک قدم فاصله بگیریم به این واقعیت برمی خوریم که باشگاه پرسپولیس پس از سال ها استفاده از مربی خارجی موفقی چون برانکو و حتی کالدرون، به واسطه همین مشکلات مالی قید همکاری با آن ها و دیگر مربیان خارجی را زد و به یحیی گل محمدی به عنوان یک مربی ایرانی روی آورد تا از نظر اقتصادی صرفه جویی کرده باشد. از این رو هرگز نباید این واقعیت را نادیده گرفت که اگر باشگاه پرسپولیس همچون باشگاه های عربستانی قدرت خرید مهاجم چند میلیونی و حتی مانور روی خرید بازیکنان ۲ تا ۵ میلیون دلاری را داشت چرا باید به جای مربیان بزرگ و چند میلیون دلاری اروپایی، همچنان همکاری اش را یحیی گل محمدی ادامه می داد و او را روی نیمکت خود می نشاند؟
باید منتظر بود و دید درنهایت با توجه به قانون سقف بودجه باشگاه یحیی گل محمدی بالاخره مهاجمی را به باشگاه معرفی می کند یا همچنان به جذب مهاجم چند میلیونی اصرار می کند. حتی اگر دقیقه به دقیقه بازی اول لیگ فریاد بزند که این تیم نیاز به مهاجم دارد.
