فرارو- برای عبدالاحد کشاورز بلخی، زمین‌های دیم نهر شاهی در استان بلخ، مهربانی سال‌های قبل را ندارد. او سه سال پی‌در‌پی نتوانسته است از این زمین‌ها به اندازه نیاز خانواده‌اش گندم به دست آورد.
به گزارش فرارو، این دهقان ۵۵ ساله از ولسوالی نهرشاهی ولایت بلخ پیش از این، گاهی هر سال دو یا سه بار از زمین‌ها دیم خود محصول برمی‌داشت. اما اینک، سه سال پس از شروع خشکسالی، چاه‌ها و رودخانه تقریبا خشک شده‌اند و عبدالاحد خانواده‌اش و کشاورزانی چون او حتی آب آشامیدنی کافی ندارند.
او در حالی که نزدیک انبوهی از آب نشسته بود گفت: سه سال از شروع خشکسالی می‌گذرد، چاه‌ها و رودخانه تقریباً خشک شده اند. ما حتی آب آشامیدنی کافی نداریم، می‌بینید که تمام زمین‌های ما و گندم زیر خورشید در گرمای ۴۰ درجه سانتیگراد (۱۰۴ فارنهایت) خشک شده است.
خشکسالی مداوم در سراسر افغانستان بر کشاورزان، اقتصاد آن - که یک سوم آن توسط زراعت ایجاد می‌شود - و امنیت غذایی آسیب می‌زند.
کارشناسان می‌گویند خشکسالی با تغییرات آب و هوایی تشدید می‌شود که منجر به تشدید فشار بر منابع آب می‌شود. شاخص جهانی خطر آب و هوا می‌گوید که افغانستان ششمین کشور در جهان است که تحت تأثیر تهدید‌های مرتبط با آب و هوا قرار دارد.
افغانستان به ذوب شدن برف در کوه‌ها متکی است تا رودخانه‌ها را جاری نگه دارد و مزارع کشاورزان را در تابستان سیراب کند.
اما نجیب الله سدید، کارشناس منابع آب و محیط زیست و همکار پژوهشی در مؤسسه مهندسی و تحقیقات آبراه‌های فدرال در آلمان گفت که با افزایش دما، کاهش بارندگی و با کاهش برف، در فصل تابستان به اندازه گذشته آب به رودخانه‌ها نمی‌رسد.
وی اظهار کرد: از نظر امنیت غذایی اگر بخش زراعت تحت تاثیر تغییر آب و هوا قرار گیرد، تولید ناخالص این کشور کاهش خواهد یافت. زیرا بیش از ۳۰ درصد تولید ناخالص داخلی از منابع زراعتی تأمین می‌شود.
دو سال پس از تسلط طالبان در افغانستان با عقب نشینی نیرو‌های خارجی، منابع آبی گسترده و کشمکش‌های کشاورزی یکی از چالش‌های اصلی دولت آنهاست. با کاهش شدید کمک‌های بشردوستانه در سال جاری و عدم شناسایی رسمی طالبان توسط دولت‌های خارجی، امدادگران و دیپلمات‌ها می‌گویند که سطح کمک‌های توسعه‌ای برای کمک به این مشکل محدود است.
برنامه جهانی غذای سازمان ملل می‌گوید ۱۵.۳ میلیون نفر در این کشور با ۴۲ میلیون نفر با ناامنی حاد غذایی مواجه هستند.
طالبان در حال ساخت یک کانال به طول ۲۸۰ کیلومتر (۱۷۴ مایل) است که در صورت تکمیل می‌تواند آب را برای آبیاری در سراسر ولایات شمالی هدایت کند. اما هنوز سال‌ها تا تکمیل آن باقی مانده است و کشور‌های همسایه این نگرانی را مطرح کرده اند که به طور ناعادلانه آب آن‌ها را منحرف می‌کند.
عبدالاحد می‌گوید: در گذشته می‌توانستم از زمین‌های خود سالانه معادل حدود ۲۷ هزار دلار محصول به دست آورم. ما در زمین‌های خود گندم، پیاز، خربزه، هویج، بادمجان و چیز‌های دیگری کشت می‌کردیم. اما در سه سال گذشته من نتوانسته‌ام سالانه به ارزش بیش از ۱۲۰۰ دلار محصول بردارم. او می‌گوید که همچنان و با همین وضعیت بحرانی کمبود آب، به کشت روی این زمین‌ها ادامه می‌دهد، زیرا هیچ گزینه دیگری برای کار و ادامه زندگی ندارد.
