به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از earth، تیمی از محققان دانشگاه آلاسکا در فربنکس (UAF) اخیرا از بزرگترین سایت ردیابی دایناسورهای آلاسکا رونمایی کرده‌اند. این مکان شگفت‌انگیز که در پارک ملی و منطقه حفاظت‌شده دنالی واقع شده است، توسط محققان «کلیزئوم» (The Coliseum) نامیده می‌شود.
کولیزئوم با مساحتی تقریبا به اندازه یک و نیم زمین فوتبال، دارای ردپاهای متعددی است که در صخره‌ها جاودانه شده‌اند. این محل تصویری از گونه‌های مختلف دایناسور ارائه می‌دهد که تقریبا ۷۰ میلیون سال پیش در منطقه آلاسکای کنونی پرسه می‌زدند.
داستین استوارت، نویسنده اصلی، که این تحقیق را در طول تحصیلات تکمیلی خود در رشته دیرینه‌شناسی در «UAF» انجام داد، گفت: شما فقط با سطحی از صخره با ردهایی روی آن مواجه نیستید. این توالی حیات در طول زمان است. دنالی پیست‌ها ردیابی دیگری هم دارد، اما هیچ کدام به این بزرگی نیستند.
برای چشمی که آموزش ندیده، در میان زمین وسیع پارک، این سایت ممکن است فقط یک برآمدگی صخره‌ای چندلایه باشد که بیش از ۲۰ طبقه امتداد دارد. اما برای کارشناسان اطلاعات بسیار با ارزشی در دل این لایه‌ها قرار دارد.
در اولین بازدید استورات از این مکان، پس از یک راهپیمایی دشوار هفت ساعته، چیز قابل توجهی دیده نشد. اما وقتی نور خورشید درست صخره‌ها را روشن کرد، مکاشفه‌ای رخ داد. استورات گفت که در زوایه تابش درستی از خورشید، صخره‌ها اطلاعات شگفت‌انگیزی را نمایش می‌دهند. پس از تابیدن خورشید روی صخره‌ها همه متحیر شدیم و دوربین را روشن کردیم.
در دوره کرتاسه پسین (۱۰۰.۵ تا ۶۶ میلیون سال پیش)، صخره های تشکیل‌دهنده کلیزئوم، لایه‌هایی رسوبی در نزدیکی جایی بودند که به احتمال زیاد نقطه آبی مشترکی در یک دشت سیلابی وسیع بود. اما آیا دایناسورها روی دیواره‌های صخره‌ای راه می‌رفتند؟ حرکات تکتونیکی زمین در طول زمان باعث شد این لایه‌های مسطح به طور چشمگیری جابه‌جا شده و به صورت عمودی بایستند و ردپاها این طور روی صخره‌ها دیده شود.
این رد پاها هم از آثار فسیل‌شده از دوران باستان و هم از قالب‌هایی تشکیل شده‌اند که هنگام پر شدن رسوب در این فرورفتگی‌ها و جامد شدن تشکیل می‌شوند. می‌توان شکل انگشتان پا و بافت پوست را در این رد پاها دید.
این سایت همچنین یافته‌های دیگری مانند فسیل‌های گیاهان باستانی، گرده‌های حفظ شده و شواهدی از نرم‌تنان و بی‌مهرگان آب شیرین باستانی ارائه می‌کند. به گفته استوارت، همه این سرنخ‌های کوچک می‌توانند به ما کمک کنند که محیط را به طور کلی در آن دوره بازسازی کنیم.
این منطقه بخشی از یک شبکه رودخانه‌ای وسیع با حوضچه‌ها و تالاب‌ها و دریاچه‌های مجاور بود. آب و هوای این منطقه به طور قابل توجهی گرمتر بود، چیزی شبیه به شمال غربی اقیانوس آرام امروزی بود. درختانش بلند مخروطی و برگریز بودند، با انبوهی از سرخس‌ها و درختان دم‌اسبی.
این ردپاها نشان می‌دهد که این منطقه مرکزی برای طیف گسترده‌ای از دایناسورهای نوجوان و بالغ بوده که طی هزاران سال در این مکان رفت و آمد می‌کردند. اگرچه دایناسورهای گیاهخوار ادلولوفوس یا اردک‌منقار و شاخدار رایج‌ترین انواع دایناسورهایی بودند که در این مناطق حضور داشتند، اما آثاری از گوشتخواران و شکارچیانی چون تیرانوسورها و برخی از پرندگان آبزی نیز ثبت شده است.
بیشتر بخوانید:
دنی کپس، زمین‌شناس پارک، بر تعادل بین حفاظت و اکتشاف تاکید کرد. او گفت: از یک طرف، ما باید از مکان‌های فسیلی در سطح جهانی مانند کلیزئوم در برابر مزاحمت و سرقت محافظت کنیم. از سوی دیگر، بازدیدکنندگان را تشویق می‌کنیم که فسیل‌ها را در بافت زمین‌شناسی خود کاوش کنند تا تکامل مناظر و اکوسیستم‌ها در طول زمان را بهتر درک کنند.
این مطالعه در مجله «Historical Biology» منتشر شده است.
