به گزارش
خبرگزاری صدا و سیما به نقل از « آی ای » سال هاست مقوله بازیافت پلاستیک، چالش‌های زیادی را برای دانشمندان و محققان به وجود آورده است.
طبق آمار ، تولید پلاستیک در سال ۲۰۲۱ به حدود ۳۹۰۱ میلیون تن رسید که برآورد‌ها حکایت از افزایش چهار درصدی آن نسبت به سال‌های پیش است. تولید پلاستیک از دهه ۱۹۵۰ با روند رو به رشدی مواجه شده است.
پلاستیک جایگزین بسیاری از مواد دیگر مانند چوب، فلز و شیشه شده که در سال‌های اخیر استفاده از آن رواج بسیار زیادی پیدا کرده است و از این رو ارزش بازار آن هم رشد کرده است.
از آنجایی که تجزیه پلاستیک در طبیعت بین ۲۰ تا ۵۰۰ سال زمان می‌برد و همین امر می‌تواند باعث ترشح مواد پلاستیکی در خاک و آلوده شدن محیط زیست شود، از سال‌ها پیش تصمیم بر آن شد تا با بازیافت پلاستیک، این ماده را بار دیگر وارد چرخه مصرف کنند و همین امر باعث رونق صنعت بازیافت زباله شد.
کره جنوبی و آلمان بالاترین نرخ بازیافت زباله را در دنیا به خود اختصاص می‌دهند. کره جنوبی در سال ۲۰۱۸ بیش از ۸۰ درصد از تمام پلاستیک‌های تولید شده در این کشور را بازیافت کرد. شاید تصور بر این باشد که با بازیافت بیشتر پلاستیک‌های تولید شده در دنیا، بتوان محیط زیست پاک تری داشت، اما غافل از آن که حجم بیشتر پلاستیک‌های تولیدی وارد چرخه زباله شده و در زمین دفن می‌شوند. حدود ۸۵ درصد از بسته بندی‌های پلاستیکی در دنیا در محل‌های دفن زباله مدفون می‌شوند.
در این میان، دانشمندان به این نتیجه رسیدند: بازیافت زباله نه تنها نمی‌تواند راه حلی برای خروج دنیا از بحران آلودگی باشد، بلکه بازیافت پلاستیک آن را سمی‌تر می‌کند. شبکه جهانی محیط زیست در گزارشی که به تازگی منتشر کرده ، اعلام کرده است که پلاستیک‌های بازیافتی ، سمی‌تر از مواد اولیه آن‌ها هستند.
تجزیه پلاستیک به منظور بازیافت، آلودگی‌های میکروپلاستیکی آن را جدا کرده و وارد محیط زیست می‌کند. این در حالی است که صنعت پلاستیک از جمله سوخت‌های فیسیلی، پتروشیمی و شرکت‌های تولیدکننده کالا‌های مصرفی همچنان بازیافت پلاستیک را به عنوان راه حلی برای رها شدن از بحران آلودگی پلاستیک مطرح می‌کنند.
سمیت پلاستیک با بازیافت افزایش می‌یابد و در واقع، پلاستیک‌ها در اقتصاد دایره‌ای جایی ندارند از این رو، راه حل واقعی برای پایان دادن به آلودگی ناشی از پلاستیک در دنیا، کاهش گسترده تولید پلاستیک در دنیاست.
از دهه ۱۹۵۰ تاکنون ، حدود ۸ میلیارد تن پلاستیک در دنیا تولید شده است که تنها بخش کوچکی از آن معادل ۹ درصد از پلاستیک‌ها بازیافت می‌شوند.
در فرآیند بازیافت، آن گروه از پلاستیک‌ها که در نهایت با غلظت‌های بالاتری از مواد شیمیایی سمی مواجه می‌شوند، مواجهه انسان، حیوانات و محیط زیست را با آسیب‌های احتمالی تا چند برابر افزایش می‌دهد.
پلاستیک‌های بازیافتی اغلب حاوی سطوح بالاتری از موادشیمیایی مانند بازدارنده‌های سمی، بنزن، و سایر مواد سرطان زا، آلاینده‌های محیطی از جمله دیوکسین‌های برومه و کلردار، اختلالات غدد درون ریز متعددی هستند که می‌توانند باعث تغییراتی در سطوح هورمونی طبیعی بدن شوند.
ضایعات پلاستیکی که برای بازیافت مورد استفاده قرار می‌گیرند، معمولا از کشور‌هایی با درآمد بالا به مناطق فقیرتر جهان صادر می‌شود. در واقع، پلاستیک‌ها با موادشیمیایی سمی ساخته می‌شوند و این موادشیمیایی به سادگی با بازیافت پلاستیک‌ها از بین نمی‌روند. از این رو، بازیافت زباله نوعی فرآیند سمی است که سلامت بشر و محیط زیست را در سراسر جریان بازیافت تهدید می‌کند.پلاستیک ، بدن ما را مسموم کرده و هوا، آب و موادغذایی را آلوده می‌کند که با بازیافت تشدید می‌شود.
به جای بازیافت زباله ، می‌توان از راهکار‌های واقعی برای حل بحران پلاستیک ، مانند کنترل جهانی موادشیمیایی و کاهش قابل توجه تولید پلاستیک استفاده کرد.
