به گزارش خبرگزاری فارس از قزوین، عبدالله عابدینی و لیلا فتحعلی زاده زوج خیر و اردبیلی الاصل ساکن قزوین هستند که ۲۲ سال است به نیت گرامیداشت یاد حضرت رقیه سلام الله علیها گوشواره خریداری کرده و به دختران خردسال یتیم هدیه می دهند.
در این رابطه عبدالله عابدینی به خبرنگار فارس در قزوین می گوید: سال ۱۳۸٠ در ایام شهادت حضرت رقیه سلام الله علیها به همراه همسرم و دخترم که یک ساله بود، در یک مراسم سوگواری شرکت کرده بودیم.
روضه مداح ما را به شوک برد
مداح مشغول خواندن روضه بود که به قسمت مربوط به حضرت رقیه سلام الله علیها و مصیبت وارده بر ایشان رسید و به نحوه کندن گوشواره این دردانه ۳ ساله امام حسین علیه السلام اشاره کرد. در این حین من و همسرم دختر بچه‌ای را دیدیم که در گوشش به جای گوشواره، نخ آویزان بود که همان لحظه به همسرم عرض کردم مگر ممکن است دختر بچه‌ای در گوشش گوشواره نباشد. این حداقل چیزی است که یک دختر بچه باید داشته باشد. تحمل این موضوع برایم سنگین بود که چرا نباید دختر بچه حداقل گوشواره داشته باشد.
وی می افزاید: خدا عنایتی کرد و تلنگری به ما زد و انگار به ما الهامی شد. از روضه که بیرون آمدیم شوک عجیبی به من دست داده بود که چرا باید به این موضوع فکر کنم، اگر می شد شرایطی فراهم شود برای دختر بچه هایی که نمی‌شناختیم گوشواره تهیه کنیم خیلی خوب می‌شد. چند روز درگیر این موضوع بودیم که چگونه می‌توانیم وارد این فضا شویم و می‌دانستیم که دخترهای دیگری هم هستند که گوشواره ندارند.
شروع اهدای گوشواره ها از سلماس
عابدینی اضافه می کند: سال ۸۰ که در شهر سلماس آذربایجان غربی بودیم به واحدی در کمیته امداد این شهر مراجعه کردیم و برای اعطای گوشواره به دختران کوچک راهنمایی خواستیم. به ما گفتند بسیاری از ایتام وجود وجود دارند که نیاز به گوشواره دارند.
وی می افزاید: گرچه خودم از خانواده کمیته امداد هستم و از زمان بچگی تحت پوشش این نهاد حمایتی بودم اما زمانی که به دانشگاه رفتم و ادامه تحصیل دادم دیگر نیاز مالی نداشتم کهه مجدداً تحت پوشش قرار گیرم و از امداد خارج شدم.
نکته جالب این است که این خیر برای انجام نذر اهدای گوشواره برای دختر بچه های کوچک به صورت کاملاً تصادفی برای دو دختر خانم که اصلاً نمی‌دانستند همسایه آنها هستند در کمیته امداد پرونده تشکیل دادند.
این خیر اینگونه ادامه می دهد: وقتی شناسنامه‌ها را دادند و آدرس گرفتیم، همسرم با مادر آنها ارتباط گرفت و رفت و آمد کردند و گوشواره را اهدا کردند که خاطره جالبی از این کار برای ما به یادگار ماند.
عابدینی خاطرنشان می کند: اهدای گوشواره ها را از شهر سلماس شروع کردیم. سپس زمانی که به تویسرکان همدان رفتیم با کمیته امداد شهرستان ارتباط گرفتیم و روند اهدای گوشواره به دختر بچه‌ها را ادامه دادیم. بعدها به دلیل موقعیت شغلی به تاکستان و سپس وارد شهر قزوین شدیم. در قزوین با افرادی در کمیته امداد آشنا شدیم و اهدای گوشواره به دختر بچه‌ها را ادامه دادیم و خدا را شاکریم که تاکنون بیش از ۲۲۰ گوشواره تقدیم دختر بچه‌ها شده است.
وی معتقد است: به برکت دعا و شادی بچه‌ها و لطف خدای متعال توانستیم دو شرکت راه‌اندازی کنیم. زمانی که اهدای گوشواره‌ها کمی رونق گرفت با راهنمایی برخی از دوستان، طرح مشهد اولی‌ها در برنامه کاری ما قرار گرفت که با راهنمایی دوستان، افرادی که اصلاً به مشهد مقدس مشرف نشده بودند را به این سفر اعزام کردیم. در این روند حتی پیرمردها و پیرزن‌هایی بودند که پس از چندین سال نتوانسته بودن به زیارت امام رضا بروند را راهی مشهد مقدس کردیم. این برنامه علاوه بر قزوین، در شهرستان خلخال هم اجرا می‌شود.
این خیر می افزاید: معتقدم در مسیری که تاکنون طی شده ۴۰ درصد کارها به دست خیرین انجام و ۶۰ درصد توسط خود کمیته امداد اجرا می‌شود و این موضوع ارزشمند است.
فروش گوشواره پایین تر از نرخ بازار
عابدینی ادامه می دهد: انسان در هر حالتی تلاش می‌کند در زندگی خود رشد کند. ما چه در امر خیر پا می‌گذاشتیم و یا ورود پیدا نمی‌کردیم پیشرفت‌هایی در زندگی داشتیم اما نگاه ما به زندگی متفاوت‌تر از دیگران است، ما برنامه‌ای که برای زندگی خود داریم فقط برای خودمان نیست و همه را در کنار خود نمی‌بینیم و در بخش‌های مختلف سهیم هستیم.
وی توضیح می دهد: انرژی و برکتی که از سال ۸۰ تاکنون وارد زندگی ما شده و موفقیتی که تاکنون حاصل کرده‌ایم با توجه به روند اقتصادی که وجود دارد، برکتش شاید هزار برابر بوده است و بر این اساس هم دوستان و همکاران خود را ترغیب به انجام امور خیر کرده‌ایم و تبلیغات هم انجام داده ایم و برکات زیادی هم دارد.
این خیر در ادامه به شیرین ترین خاطره خود طی این سالها اشاره می کند و می افزاید: در قزوین برای تعدادی از دختران در کمیته امداد گوشواره تهیه کرده بودیم که خود ما در برنامه حضور نداشتیم. وقتی فیلم آن برنامه برای ما ارسال شد و زمانی که شادز بچه ها را مشاهده کردیم، حس و حالی به ما دست داد که آن را با هیچ چیز نمی شد عوض کرد.
باور این خیر بر این است که تمام آذری‌زبان‌ها به ائمه اطهار علیهم السلام به ویژه اباعبدالله الحسین علیه السلام و حضرت ابوالفضل علیه السلام ارادت و عرق خاصی دارند که باید گفت اگر کاری دلی نباشد هیچگاه نمی‌توانیم حرکت کنیم و باید با دل جلو برویم تا کاری را بتوانیم انجام دهیم وگرنه تحقق این مهم، امکان‌پذیر نیست.
عابدینی با تاکید بر اینکه ۹۹.۹ درصد مردم عاشق اهل بیت علیهم السلام هستند، می گوید: اگر در فضای انجام امور خیر قرار گرفتیم باید تبلیغات گسترده داشته باشیم و برکات آن را برای مردم بیان کنیم. در خصوص کمک به یتیم در احادیث و روایات و قرآن کریم نکات ارزنده ای بیان شده است. یتیم در نزد خدا عزیز است و هر حرکت کوچکی که انسان در قبال یتیم انجام دهد به زندگی او برمی‌گردد. ما کار خاصی نمی‌کنیم دلی ارتباطی گرفته‌ایم و هزینه‌ای می‌کنیم و مابقی کارها توسط کمیته امداد صورت می‌گیرد. به یاد دارم برای کودکی در روستایی تخت خریداری کرده بودیم. این تخت زمانی که به دست کودک یتیم رسید به قدری خوشحال بود که در پوست خود نمی گنجید و برای ما لذت بخش بود.
وی همچنین اضافه می کند: نکته جالب این است که دو هفته پیش که ۵ جفت گوشواره خریداری کردیم به بعضی از طلا فروشی‌ها که می‌رفتیم با تعجب بیان می‌کردند که چرا این کار را انجام می‌دهید و این همه هزینه می‌کنید، می‌توانید در جاهای دیگر هزینه کنید. زمانی که موضوع را برای آنها بیان می‌کردیم برای آنها هم جذابیت پیدا می کرد و خود آنها قیمت گوشواره را از نرخ بازار کمتر به ما می‌فروختند. ما یقین داریم مردم ما عاشق انجام کارهای خیر هستند.
پایان پیام/
