به گزارش اقتصادنیوز ،جوان روزنامه حامی ابراهیم رئیسی در این باره نوشت:در سال‌های گذشته، هم بازگشت و هم میل به آن نوساناتی داشته است که نشان می‌دهد امید به داشتن یک شغل مناسب و امنیت و رفاه در آن مؤثر بوده است.
سالنامه مهاجرتی معتقد است «نمی‌تـوان آمار متقـن و جامعـی دربـاره میـزان بازگشـت مهاجـران ایرانـی ارائـه کـرد، چرا کـه رصد مهاجـران پس از یـک دوره مهاجرت کار بسـیار دشـواری اسـت و تنها آمار موجـود مربوط بـه نرخ بازگشـت داوطلبانه حمایت شـده ایرانیـان اسـت کـه در مجموع از سـال ۲۰۰۳ تـا ۲۰۲۱ بالغ بـر ۱۴ هـزار مهاجـر ایرانـی را شـامل می‌شود.»
این سالنامه در بخش دیگری تأکید می‌کند «تحلیل یافته‌های گالوپ حاکی از آن است که تلاش دولتمردان برخی از کشور‌ها از جمله ایران برای طراحی و پیاده‌سازی سیاست‌های بازگرداندن مهاجران، دشوار خواهد بود.»
اکنون باید واقعیت مهاجرت نخبگان را با مسئله مهم‌تری پیوند داد: چگونه مهاجران را ترغیب به بازگشت کنیم.مسئله فقط اقتصاد و امنیت نیست. از یک «خانواده قدرتمند» و «تربیت نسلی» شروع می‌شود. فرزند یک خانواده قدرتمند از فرزندی که در وادی تفرد و تنهایی به‌سر می‌برد، هرجا برود، روی بازگشت او می‌توان حساب کرد.
در مرتبه پسین به وظیفه نظام تعلیمی و تربیتی ما که باید به جوان ایرانی، هویت ملی را تزریق کند، می‌رسد. سوم، یک وظیفه اصلی است که بر دوش دولت‌هاست. از این دولت تا آیندگان اگر فقط جای برخی نورچشمی‌ها را خالی و شایسته‌سالاری را برگزینند، بدنه اصلی مشکل را حل می‌کنند.
دولت‌ها در ایران، سازمانی بزرگ و ثروتمند هستند که می‌توانند سرمایه‌گذاری مادی خوبی روی حل مسئله مهاجرت‌ها داشته باشند؛ و دست‌آخر آن وظیفه‌ای است که بر دوش همه ماست. «حفظ ایران برای همه ایرانیان وطن‌پرست و با همه ایرانیان وطن‌پرست» باید بخشی از راهبرد ما برای آینده باشد.
