۲۵ آگوست ۱۹۹۷، ناسا کاوشگر پیشرفته ترکیبی یا ماهواره ACE را برای مطالعه ذرات پرانرژی در فضا پرتاب کرد.
این کاوشگر به ارائه تحقیقات کلیدی درمورد محیط فضایی نزدیک زمین ادامه می‌دهد. ۹ ابزار آن برای مشاهده طیف گسترده‌ای از ذرات در فضا طراحی شده بود که بین عناصر، انرژی‌ها و بارهای مختلف تفاوت قائل می‌شد.
کاوشگر پیشرفته ترکیبی با دو هدف راه‌اندازی شد: تعیین محل و منشأ انواع مختلف ذرات و یادگیری نحوه دستیابی ذرات به سرعت اضافی.
مطالعه ذرات پرانرژی به درک ما از شکل‌گیری و تکامل منظومه‌شمسی و همچنین فرآیندهای اخترفیزیکی درگیر کمک خواهد کرد.
این فضاپیما از مرکز فضایی کندی در فلوریدا با موشک دلتا ۲ بلند شد و سه ماه و نیم بعدی را سپری کرد تا به سمت پست مداری خود برسد. این نقطه در نزدیکی نقطه لاگرانژی ۱، نقطه تعادل گرانشی بین زمین و خورشید، بود.
در آنجا، کاوشگر پیشرفته ترکیبی مشغول نظارت بر باد خورشیدی، جریان ذرات شتاب‌داری که از خورشید منتشر می‌شوند، شد.
کاوشگر ترکیبی از تشعشعات - از خورشید، منظومه‌شمسی و کهکشان - را ثبت می‌کند. هیچ یک از این تشعشعات نمی‌تواند به انسان روی زمین آسیب برساند، اما بزرگ‌ترین انفجار ذرات خورشید می‌تواند به فضای نزدیک زمین جریان یابد و باعث ایجاد یک سیستم آب‌وهوای فضایی پویا شود.
کاوشگر پیشرفته ترکیبی پوشش مداوم باد خورشیدی را فراهم می‌کند، که به دانشمندان اجازه می‌دهد بدانند چه زمانی باید منتظر طوفان‌های ژئومغناطیسی باشند. طوفان‌هایی که می‌توانند ماهواره‌های ارتباطی و شبکه‌های برق روی زمین را مختل کنند.
کشف دیگر کاوشگر این بود که چرخه خورشیدی فعلی، همانطور که توسط لکه‌های خورشیدی، ابزارهای CMEs و SEP اندازه‌گیری می‌شود، از نظر مغناطیسی بسیار کمتر از چرخه قبلی فعال بوده است.
