زمانی رسیدن به سرعت ۲۰۰ مایل در ساعت غیرقابل تصور بود. اما به محض رسیدن به این سرعت و گذر از آن، دنیای خودرو بلافاصله معیار سه رقمی بعدی را تجسم کرد. مدتی طول کشید، اما از مرز ۳۰۰ مایل در ساعت گذشته‌ایم و برخی خودرو‌ها از آن سرعت به ظاهر جنون‌آمیز هم فراتر رفته‌اند.
به گزارش فرادید، جالب اینجاست که وقتی صحبت از سرعت ۳۰۰ مایل در ساعت می‌کنیم، منظور ما فقط یک خودرو یا خودروساز نیست، چون تعداد زیادی از مدل‌ها در جدول امتیازات برای خودشان صاحب جایگاه شده‌اند.
عنوان سریع‌ترین خودروی جهان به کونیگزگ جسکو ابسلوت (Koenigsegg Jesko Absolut) تعلق می‌گیرد که اوایل امسال (۲۰۲۳) حداکثر سرعت سرسام‌آور ۳۳۰ مایل در ساعت را به ثبت رساند. موتور ۵ لیتری V ۸ توربوشارژ دوقلوی این خودرو ۱۶۰۰ اسب بخار قدرت و ۱۱۰۶ پوند فوت گشتاور دارد که نقش مهمی در سرعت آن دارد، اما مهندسان کونیگزگ علاوه بر قدرت کوبنده، چیز‌های بسیار بیشتری به این خودرو داده‌اند.
جسکو ابسلوت دارای ضریب رانش فوق العاده لغزنده ۰.۲۷۸ و گیربکس ۹ سرعته است، به قدری سریع که تقریباً نامحسوس است. کونیگزگ آن را انتقال سرعت نور (LST) می‌نامد و می‌گوید تغییرات آن تقریباً با سرعت نور انجام می‌شود. شاید کمی اغراق‌آمیز به نظر برسد، اما این گیربکس تحسین‌برانگیز است و چندین کلاچ چند دیسکی مرطوب و یک ساختار فوق‌العاده سبک هم دارد.
اگر شما هم به این فکر می‌کنید که قیمت سریع‌ترین خودروی جهان چقدر است، باید بگوییم رقم آن مانند سرعت و مشخصات دیگرش سرسام‌آور است. تمام ۱۲۵ خودروی Absolut ارائه شده با قیمت تقریبی ۳ میلیون دلار فروخته شدند. البته، توانایی خرید کونیگزگ نخستین قدم در دستیابی کامل به پتانسیل‌های آن است.
مکان‌های بسیار کمی در نقشه وجود دارند که بتوانند از سرعت بیش از ۳۰۰ مایل در ساعت پشتیبانی کنند و مکان‌های موجود موقعیت مناسبی ندارند. با این اوصاف، این احتمال وجود دارد که بسیاری از افرادی که برای جسکو ابسلوت هزینه کرده‌اند، به جای استفاده از سرعت، به پز دادن با آن اکتفا کنند!
پس، جسکو ابسلوت تاج سریع‌ترین خودروی جهان را از آن خود کرده است و این مقام را با بیش از چند مایل در ساعت به دست آورده است، اما سایر خودرو‌های رده‌ی ۳۰۰ مایل در ساعت هم تقریباً به همین اندازه چشمگیر هستند.
بوگاتی بولاید ۱۸۴۷ اسب بخار قدرت و ۱۳۶۵ پوند فوت گشتاور را از یک موتور ۸ لیتری W ۱۶ کواد توربو دارد. حداکثر سرعت آن به ۳۱۱ مایل در ساعت می‌رسد و استایل آن به همان اندازه وحشی و اغراق‌آمیز است.
با این حال، بر خلاف کونیگزگ، بوگاتی فقط مخصوص پیست است. اگرچه موتور و برخی ساختار‌های زیربنایی آن با مدل جاده‌ای «کایرون» مشترک است، بوگاتی ترجیح داد بولاید را به پیست محدود کند. این انتخاب ناخوشایند است به ویژه با قیمت تقریباً ۴.۴ میلیون دلاری آن، اما عدم نیاز به ساخت خودرویی مطابق با مقررات خودرو‌های جاده‌ای به بوگاتی این آزادی را داد تا خودرویی بی‌رحمانه بسازد که سرعت آن منطق را به چالش می‌کشد. بولاید بسیار انحصاری‌تر از کونیگزگ است، چون بوگاتی فقط ۴۰ خودرو از این نوع را تولید کرده است.
سیستم تعلیق خودرو نسبت به کایرون بسیار سفت‌تر است و تایر‌های خودرو میشلین (Michelin) است. این سیستم از یک تک‌بدنه کربن اصلاح شده استفاده می‌کند و با استفاده از مجموعه‌ای از قطعات پرینت سه بعدی ساخته شده است. بدون نیاز به نگرانی در مورد جدول‌ها، سرعت‌گیر‌ها و عابران پیاده، بوگاتی می‌تواند با آیرودینامیک و بدنه‌ای که دارد وحشیانه براند، طوری که انگار می‌تواند شما را از وسط نصف کند.
رسیدن جسکو ابسلوت و بولاید به سرعت بیش از ۳۰۰ مایل در ساعت آسان به نظر می‌رسد، چیزی که با توجه به قیمت هفت رقمی آن‌ها انتظار دارید، اما راه زیادی تا رسیدن به حداکثر سرعت شگفت‌انگیز آن‌ها پیموده شده است. فراتر از این واقعیت که آن‌ها به کیلومتر‌ها آسفالت صاف و شیشه‌ای نیاز دارند، باید به طور استثنایی آیرودینامیک باشند و قادر به مصرف انبوه هوا باشند و مصرف سوخت نیز در این سرعت‌ها بسیار زیاد است. مهندسان باید خودرویی طراحی می‌کردند که به راحتی هوا را بشکافد و در عین حال نیروی گرانش فوق‌العاده‌ای برای ماندن روی زمین ایجاد کند.
افزودن هزاران پوند نیروی گرانش تقریباً به هر قسمت خودرو، به ویژه سیستم تعلیق و لاستیک‌ها، فشار وارد می‌کند. دمپر‌ها باید بتوانند خودروی موقتاً سنگین‌تر را پشتیبانی کنند و در عین حال لاستیک‌ها را در تماس با آسفالت نگه دارند. در سرعت ۳۰۰ مایل در ساعت، حتی عیوب جزئی در سطح جاده سریعتر و سخت‌تر ظاهر می‌شوند، بنابراین خودرو باید توان مقابله با آن‌ها را داشته باشد.
لاستیک‌ها در حداکثر سرعت، ضربات شدیدی را تجربه می‌کنند، چون دیواره‌های کناری آن‌ها با تمام نیروی گرانش فشرده می‌شوند. علاوه بر این، لاستیک‌ها در معرض دمای شدید ناشی از اصطکاک لاستیک با کف خیابان در سرعت ۳۰۰ مایل در ساعت، قرار می‌گیرند.
در چنین سرعتی، لاستیک‌ها هزاران بار در دقیقه می‌چرخند، بنابراین باید به اندازه کافی محکم باشند تا شکل‌شان را جریان نیرو‌های چرخشی خشن حفظ کنند. در نهایت، سرعت بالا کار‌های خنده‌داری با وزن اجزای خودرو انجام می‌دهند، مثلاً سنسور‌های نظارت بر فشار باد لاستیک که هنگام چرخش با سرعت ۳۰۰ مایل در ساعت ممکن است چندین برابر مقدار طبیعی خود وزن پیدا کنند و باعث‌عدم تعادل چرخ‌ها و مسائل دیگر شوند.
در حالی که ما در سال ۲۰۲۳ در مورد خودرو‌هایی صحبت می‌کنیم که به سرعت بیش از ۳۰۰ مایل در ساعت رسیده‌اند، بیش از ۵۰ سال پیش خودرویی از سرعت ۲۰۰ مایل در ساعت گذشت. دوج چارجر دیتونا ۱۹۶۹ در مارس ۱۹۷۰ در تالادگا در آلاباما به سرعت ۲۰۰ مایل در ساعت رسید.
درست است، نخستین خودروی ۲۰۰ مایل در ساعتی، روی دماغه‌اش نام ایتالیایی نداشت، اما بسیاری از شناخته‌شده‌ترین خودرو‌های این رده سرعت، ایتالیایی بودند. چارجر دیتونا، مانند بوگاتی بولاید امروزی، ماشین خیابانی نبود و نخستین خودروی جاده‌ای که به این معیار سرعت رسید، فراری بود.
چندین سال پس از رکورد زدن دوج، فراری F ۴۰ (پایین ماشین قرمز رنگ) به عنوان نخستین خودروی تولیدی با این رکورد به سرعت ۲۰۰ مایل در ساعت رسید. موتور ۸ سیلندری ۲.۹ لیتری توئین توربوشارژر آن وقتی نو بود ۴۷۱ اسب بخار تولید می‌کرد که شتاب صفر تا ۶۰ مایل در ساعت ۳.۸ ثانیه‌ای و حداکثر سرعت ۲۰۱ مایل در ساعت را به ارمغان می‌آورد. جالب اینجاست که چشمگیرترین پورشه آن زمان، ۹۵۹ (پایین ماشین سفید رنگ)، از سرعت F ۴۰ کمتر بود و به سرعت ۱۹۷ مایل در ساعت رسید.
همانطور که دنیای خودرو به سمت برق‌رسانی کامل پیش می‌رود، سوالاتی در مورد حداکثر سرعت و قدرت باتری خودرو‌های الکتریکی مطرح است، اما امروز حداقل پنج مدل با حداکثر سرعت بیش از ۲۰۰ مایل در ساعت به فروش می‌رسند.
Lucid Air Sapphire حداکثر سرعت ۲۰۰ مایل در ساعت و شتاب ۰ تا ۶۰ مایل در کمتر از ۲ ثانیه دارد که با حداکثر سرعت تسلا مدل S Plaid برابر است.
لوتوس اویجا هم نوید حداکثر سرعت ۲۰۰ مایل در ساعت را می‌دهد، تا به اعداد فوق‌العاده‌ای که در سریع‌ترین خودرو‌های بنزینی امروزی مشاهده می‌شود، نزدیک شود.
Pininfarina Battista نیز حداکثر سرعت ۲۱۷ مایل در ساعت و شتاب دیوانه‌وار ۱.۸ ثانیه برای ۰-۶۰ مایل را ارائه می‌دهد.
