ورزش مدیا: داستان شگفت‌انگیزی است؛ یک کشور آسیایی کریس رونالدو را خریده، اما یک کشور دیگر آسیایی حتی امکان تماشای او را هم ندارد! از لحظه همگروهی پرسپولیس و النصر، انبوهی از اخبار متناقض در مورد حضور ستاره پرتغالی و همبازیانش در تهران مطرح شد؛ اگر ورزشگاه آزادی آماده شود، اگر زنان را راه بدهند، اگر وی‌ای‌آر برسد، اگر محرومیت کذایی پرسپولیس به خاطر آن پست اینستاگرامی عجیب برطرف شود، اگر، اگر، اگر... و تازه بعد از همه اینها رسانه‌های عربستانی اعلام کرده‌اند قانون برگزاری بازی در زمین بی‌طرف سر جای خودش محفوظ است و النصر از حالا ورزشگاه آل‌مکتوم دوبی را برای میزبانی در مسابقه برگشت معرفی کرده! این یعنی ضیافتی که برایش خواب‌ها دیده بودیم، در نطفه خفه شد. ظرف و ظروف شکسته را جمع کنید؛ مهمان نمی‌آید.
حالا خیال آن خبرنگار عربستانی هم راحت شد؛ هم او که چند روز پیش با انتشار عکس ورزشگاه آزادی پرسیده بود: «آیا واقعا می‌خواهید رونالدو را اینجا بیاورید؟» حالا دیگر کریس به تهران نمی‌آید و شانس تماشای ویرانه آزادی را از دست خواهد داد؛ ورزشگاهی که یک زمان عروس خاور میانه بود، اما حالا کل هیات دولت روی هم نمی‌توانند یک وی‌ای‌آر برایش بیاورند. رونالدو اینجا نخواهد آمد و شاید از نزدیک نبیند که در عصر هوش مصنوعی، هنوز استادیومی پیدا می‌شود که پروژکتورهای ذغالی‌اش وسط بازی از نفس بیفتند. خوش‌خیالی ما را باش؛ مرثیه می‌خوانیم شاید رگ غیرت یک نفر بجنبد، غافل از این که بر سر این گور هیچ مرده‌ای نیست. خیلی از آنها که باید تکانی بخورند، از صمیم قلب خوشحال می‌شوند تا حد امکان مسابقات از ایران خارج شود و از دردسرهایش معاف شوند.
همه این سال‌ها، ترجیع‌بند رنج‌های‌مان شاهکار سهراب سپهری بود: «ما هیچ، ما نگاه». سهراب اما کجاست که بداند امروز حتی «نگاه» هم سهم ما نیست؟ بر این دلمردگان، بر این فراموش‌شدگان روضه‌ای دیگر بخوانید...
