به گزارش خبرگزاری برنا، دولت حسن روحانی بدترین عملکرد را در زمینه توزیع برابر درآمد داشت و در هشت سال گذشته ضریب جینی بیش از دولت‌های قبل افزایش یافت.
ضریب جینی در دولت‌های یازدهم و دوازدهم افزایش چشمگیری داشت، این در حالی بود که در دولت‌های نهم و دهم با کاهش ضریب جینی و رسیدن آن به کمترین رقم پس از انقلاب مواجه بودیم. در سال 1400 به عنوان اولین سال عملکرد دولت سیزدهم مجدداً ضریب جینی نزولی شد و به 0.3936 کاهش یافت.
شاخص مهم دیگر در زمینه شکاف طبقاتی، مقایسه سهم دهک‌های ثروتمند به دهک‌های فقیر است. هر چه این فاصله بیشتر شود، به معنای پولدارتر شدن پولداران و فقیرتر شدن فقرا است.
طبق آمار رسمی، سهم دهک‌های ثروتمند به دهک‌های فقیر در دولت گذشته به شدت افزایش یافت و تمام اقدامات دولت‌های نهم و دهم در کاهش این فاصله طبقاتی را به هدر داد.
تعداد فقرا در دولت روحانی به شدت افزایش یافت. در حالی که در ابتدای دولت یازدهم ۲۲٫۸ درصد از جامعه زیر خط فقر زندگی می‌کردند طبق آخرین آمار وزارت تعاون، در سال ۱۳۹۸ این رقم به ۳۲ درصد رسید یعنی بیش از ۹ واحد درصد بر جمعیت زیر خط فقر افزوده شد.
در سال ۱۳۹۲ حدود ۱۷٫۶ میلیون نفر از مردم زیر خط فقر بودند اما در سال ۱۳۹۶ به ۲۶٫۶ میلیون نفر رسید یعنی 9 میلیون نفر در دولت روحانی زیر خط فقر رفتند.
گزارش مرکز آمار ایران از درصد جمعیتی که با کمتر از ۲ دلار در روز زندگی می‌کنند (بر مبنای ارزش دلار بر اساس ارزش برابری قدرت خرید، گزارش شده صندوق بین‌المللی پول) نشان می‌دهد در سال 1391 هشت‌صدم درصد از مردم ایران درآمد کمتر از روزانه ۲ دلار داشتند که در سال ۱۳۹۹ این رقم تقریباً ۱۰ برابر شد و به 79 صدم درصد رسید.
گزارش مرکز آمار از درصد جمعیتی که با کمتر از یک دلار در روز زندگی می‌کنند نیز گواه وضعیت اسفناک عملکرد دولت قبل است. در سال 1391 یک‌صدم درصد مردم ایران با کمتر از یک دلار در روز زندگی می‌کردند که این رقم در سال ۱۳۹۹ با رشد ۶ برابری به شش‌صدم درصد رسید.
سهم هزینه‌های ۲۰ درصد دهک پایین درآمدی کشور از کل هزینه‌های دهک‌ها یکی دیگر از شاخص‌هایی است که وضعیت تغییرات درآمدی در کشور را نشان می‌دهد. هر چه این سهم بالاتر رود یعنی وضعیت درآمد ۲۰ درصد کم‌درآمد جامعه بهتر شده و برعکس هر چه این سهم کمتر شود یعنی اوضاع فقرا بدتر شده است.
بر اساس گزارش مرکز آمار، سهم ۲۰ درصد فقیرترین جمعیت خانوارهای کشور از کل هزینه خانوارها در پایان دولت قبل 67 هزارم بود اما در دولت روحانی به 58 هزارم سقوط کرد؛ یعنی سهم فقرا در ۸ سال دولت‌های یازدهم و دوازدهم مرتباً کوچک و کوچک‌تر شد.
از سوی دیگر، پولدارترین قشر جامعه در دولت روحانی پولدارتر از گذشته شدند.
سهم دهک دهم از کل هزینه خانوارها که در پایان دولت دهم به 289 هزارم کاهش یافته بود در دولت روحانی به 314 هزارم افزایش یافت.
شاخص‌های دیگر توزیع درآمد، نسبت هزینه دهک‌های ثروتمند به دهک‌های فقیر است که تمامی این شاخص‌ها در دولت روحانی به شدت به نفع ثروتمندان تغییر کرده‌اند. نسبت هزینه ده درصد ثروتمندترین به ده درصد فقیرترین جمعیت در سال ۱۳۹۱ برابر با ۱۰٫۷۹ بود یعنی ثروتمندترین دهک جامعه ۱۰٫۷۹ برابر فقیرترین دهک جامعه هزینه می‌کرد اما این نسبت در سال ۱۳۹۹ به نزدیک ۱۴ برابر افزایش یافت، یعنی پولدارها پولدارتر و فقرا فقیرتر شدند.
دولت سیزدهم با پرداخت یارانه جدید ۳۰۰ و 400 هزار تومانی، موجب افزایش قدرت خرید خانوارهای کم‌درآمد شده است. همچنین آمارها بیانگر بهبود روند هزینه‌های مصرفی بخش خصوصی به‌عنوان شاخصی از رفاه خانوار در دولت سیزدهم می‌باشد به‌طوری که هزینه‌های مصرفی طی سه فصل تابستان، پاییز و زمستان ۱۴۰۰ علی‌رغم مشکلات اقتصادی، رشد بیش از ۱۲ درصدی تجربه کرده است. این رشد ناشی از کاهش تبعات بیماری کرونا و افزایش فعالیت‌های اقتصادی است.
آمارهای بانک جهانی هم نشان می‌دهد فقر مطلق در ایران در دوره فعالیت دولت قبل سه برابر شده است.
آمارهای منتشرشده از سوی بانک جهانی نشان می‌دهد جمعیت دارای فقر مطلق در ایران طی سال‌های فعالیت دولت قبل رشد قابل ملاحظه‌ای داشته است.
این نهاد بین‌المللی فقر مطلق را بر پایه درآمد روزانه 1.9 دلار برای هر نفر (بر اساس شاخص برابری قدرت خرید به قیمت ثابت سال 2011) تعریف کرده است و این رقم حداقل مبلغی است که یک نفر برای تأمین نیازهای ضروری زندگی خود به آن نیاز دارد.
انتای پیام/
