به گزارش رکنا، مراحل ساخت بستنی در این فیلم چنان عاری از بهداشت است که سخت می‌توان این ویدئو را تا انتها دید! کمتر کسی پیدا می‌شود که بستنی را دوست نداشته‌باشد. با این حال، اطلاعات تاریخی ما درباره این ماده غذایی نشاط‌آور، زیاد نیست.
می‌دانیم که قرن‌ها پیش چینی‌ها از یخ‌های یخچال‌های طبیعی برای ساختن نوعی بستنی استفاده می‌کردند. و در ایران خودمان هم، مردم شیره انگور یا توت را با برف مخلوط و به عنوان یک دسر خوشمزه مصرف می‌کردند.
اما تولید صنعتی بستنی نخستین‌بار در «ینگه دنیا» و زمانی اتفاق افتاد که فروشنده‌ای خوش‌ذوق در شهر نیویورک اقدام به افتتاح یک مغازه بستنی‌فروشی کرد؛ یکی از روزهای گرم سال ۱۷۷۶ (۱۱۵۵ خورشیدی). ظاهراً برای نخستین‌بار هم نام انگلیسی بستنی، «ice cream»، از همین زمان بر سر زبان‌ها افتاد.
بعدها، در سال ۱۸۷۰، یعنی حدود صد سال بعد، فروش بستنی در اروپا هم رایج شد و برای نخستین‌بار بستنی‌فروشی‌های سیار به کار افتادند.
تا سال ۱۹۰۵، تولید بستنی با همان روش قدیمی، یعنی استفاده از خامه و یخ متداول بود؛
اما در این سال، یک اتفاق تصادفی در منزل «فرانک اپرسون»، تاریخ بستنی جهان را وارد مرحله تازه‌ای کرد.
او که در یک شب سرد زمستانی، لیوان حاوی شربتی را بیرون خانه جا گذاشته بود. روز بعد در حالی آن را یافت که یخ زده و یک قاشق چوبی در آن گیر کرده بود.
به این ترتیب، ایده ساخت بستنی چوبی در ذهن اپرسون شکل گرفت. اما تا سال ۱۹۲۳ موفق نشد آن را به صورت یک اختراع ثبت و اجرایی کند.
اپرسون چند سال بعد به دلیل مشکلات مالی، امتیاز تولید بستنی چوبی خودش را که ما امروزه در ایران به آن «آلاسکا» می‌گوییم. به یک شرکت بزرگ واگذار کرد و به این ترتیب، تولید صنعتی بستنی چوبی مدل اپرسون آغاز شد.
مدتی بعد، «تئو شولر» یک نجار خوش‌ذوق آلمانی، طرحی برای چوب بستنی ریخت و نوع جدیدی از این محصول را به بازار فرستاد.
تئو با کمک برادرش، کارگاهی را برای تولید این محصول راه‌انداخت که شباهت زیادی به کارخانه‌های بستنی‌سازی امروزی داشت.
به دنبال فروش بالا، در سال ۱۹۳۷، نخستین کارخانه صنعتی بستنی چوبی هم افتتاح شد؛
تئو روشی را ابداع کرد که بستنی خامه‌ای روی چوب دوام بیاورد. و به این ترتیب، بستنی چوبی معروفی که برخی از ما آن را به نام «کیم» می‌شناسیم، به دنیا معرفی و به سرعت محبوب شد.
تئو شولر تا سال ۲۰۰۴ (۱۳۸۳ خورشیدی) زنده ماند و شاهد جهانی شدن ابداع خوشمزه‌اش بود.
