سرویس ورزش مشرق – بروز پاره ای اتفاقات در دیدارهای اخیر استقلال که یکسر همه آنها وریا غفوری بوده است باعث شد تا با قیاس رفتارهای دو کاپیتان استقلال و پرسپولیس به تفاوت های فاحش این دو نفر در جمع و جور کردن حواشی تیم و البته بر هم زدن نظم و انضباط تیمی بپردازیم.
*سید جلال حسینی؛ تیم جمع کن!
سید جلال حسینی در نیم فصل اول لیگ برتر بیستم در ۱۳ بازی (منهای یک دیدار عقب افتاده برگزار نشده) به مدت ۱۱۷۰ دقیقه در ترکیب پرسپولیس به میدان رفته که ۳ گل هم برای تیمش به ثمر رسانده است. یکی از ۳ گل پرسپولیس روبروی شهرخودرو(۰-۳) و دو گل ۳ امتیازی روبروی تراکتور و مس رفسنجان بخش فنی و اثرگذاری این مدافع میانی باسابقه پرسپولیس در این تیم است. علاوه بر این سید جلال حسینی همواره درون زمین پایان دهنده اغلب جنجال ها و آرام کننده بازیکنان جوان تیمش است که بعضا در لحظات هیجانی مسابقه از کوره در می روند.
این تنها بخشی از کاریست که سیدجلال حسینی در پرسپولیس انجام می دهد و بُعد دیگر اهمیت حضور این بازیکن در پرسپولیس وقتی به چشم می آید که او در تمرینات و روزهایی که تیم بازی ندارد چطور تیم را کنترل می کند. چطور مصاحبه بازیکنان درباره مشکلات مالی کنترل شده و روی حساب و کتاب انجام می شود. بازیکنان پرسپولیس برعکس بازیکنان استقلال خیلی بیشتر و با اغلب رسانه های ورزشی و غیرورزشی حرف می زنند ولی کسی علیه باشگاه یا در جهت تخریب کادر مدیریتی باشگاه حرفی به میان نمی آورد و اگر جایی لازم باشد خود حسینی است که درباره مسایل مالی یا معضلاتی از این دست حرف می زند. تیمی که به اذعان مدیرعاملش بازیکنان آن تا نیم فصل فقط ۲۰ درصد دریافتی داشته اند. او نه تنها تیم را با این قبیل رفتارها به حاشیه نمی برد بلکه حاشیه های اطراف تیم را سرکوب کرده و جوی مطلوب را برای کار کادر فنی ایجاد می کند.
*وریا غفوری تیم بهم زن!
این اتفاقات در حالی در حوزه کاپیتانی تیم پرسپولیس رخ می دهد که در تیم استقلال وریا غفوری به عنوان سردمدار و پرچمدار اعتراض ها همواره رو به دوربین های تلویزیونی ایستاده و از یکی درخواست می کند دوربینش را خاموش کند و در گفت و گو با دوربینی دیگر از بی پولی، زمین بد، عدم رسیدگی به بازیکنان و مسایلی ریز و درشت حرف می زند و این اجازه را به سایر بازیکنان تیمش هم می دهد که در حرکتی خودجوش همگی در یک راستا و علیه باشگاه حرف بزنند. او که در نیم فصل اول در ۱۳ بازی به مدت ۱۱۳۶ دقیقه به میدان رفته ۴ گل هم زده که مهمترینش گل به نفت مسجد سلیمان بود که استقلال را از شکست نجات داد تا یک امتیاز بگیرد.
وریا غفوری درون زمین مسابقه نه تنها در حین بروز درگیری های هیجانی تیمش را آرام نمی کند بلکه بطور نمونه در مجادله با جوانی به نام امید نورافکن اینقدر با او درگیری های ریز و درشت ایجاد می کند که خود و تیمش را عصبی کرده و تمرکز همه را بر هم می ریزد. او در دیدار با نساجی توپ را به بیرون شوت کرد و کارت زرد گرفت و دقایقی بعد با دیدن تابلوی تعویض با بی حرمتی به بازوبند کاپیتانی که بر دستان منصور پورحیدری ها، ناصر حجازی ها و امثالهم بوده با لگد زدن دوباره به توپ و تابلوهای تبلیغاتی از سمت دیگر بیرون رفته و بدون هماهنگی با کادر سرپرستی راهی منزل می شود. با دیدن این وضعیت چه انتظاری می توان از عارف غلامی و سایر جوانترهای تیم داشت؟
*دو کاپیتان کاملا متفاوت!
با کنار هم قرار دادن این مسایل که البته در وصف هر دو کاپیتان بیش از اینها می توان نوشت ولی در حوصله این مطلب نمی گنجد به سادگی می توان تفاوت وریا غفوری با سید جلال حسینی را فهمید.
یکی دغدغه تیمش را در سر دارد و به چیزی غیر از این فکر نمی کند، دیگری به جای تمرکز روی تیم و بازیهای حساسی که برای هواداران مغموم استقلال اهمیت بالایی دارند در حدفاصل مسابقات دنبال پست گذاشتن در اینستاگرام و اظهارنظر غیرتخصصی در هر موردی است تا برای شبکه های خارج از کشور خوراک جمع کند!
*اینستاگرام یا فوتبال؟
قطعا سید جلال حسینی هم مانند سایر سلبریتی ها دغدغه مردم و هموطنانش را دارد ولی او به درستی می داند که به عنوان کاپیتان تیمی با ۳۰، ۴۰ میلیون هوادار هرگونه رفتاری خارج از محیط فوتبالی می تواند به کل تیمش لطمه وارد کند و این رفتار را در صفحات اینستاگرام اغلب بازیکنان پرسپولیس هم می توان دید، همانطور که بعضا شاهد بوده ایم بازیکنانی مانند محمد رشید مظاهری و امثالهم در استقلال با تأسی از کاپیتان شان به جای پرداختن به مسایل فوتبالی، در صفحات اینستاگرام شان خود را غمخوار مردم و دغدغه دار مسایل معیشت یا واکسن جلوه می دهند.
