به گزارش مشرق، مهدی فضائلی طی یادداشتی نوشت: پدیده اربعین پر از شگفتی‌هاست؛ نه فقط از بعد کمّی که البته آن‌ها هم مهم هستند و درباره‌شان گفته‌ها و نوشته‌ها کم نیست، بلکه از ابعاد کیفی که بسیار شگفت‌انگیزتر و حتی حیرت‌آور است.
چرا باید میلیون‌ها انسان اعم از زن و مرد و پیر و جوان و خردسال و حتی مادران باردار یا صاحب نوزاد شیرخوار، کیلومترها و گاهی هزاران کیلومتر را طی کنند و سپس در مسیرهای فاقد هرگونه جذابیت گردشگری و چه بسا دارای شرایط ضد گردشگری، مثلا گرمای بالای۴۰ درجه، نظافت نامناسب و امکانات اندک، پیاده طی طریق کنند تا به کربلا برسند؟!
جمعیتی که کم نیستند در آن افراد دارای تحصیلات عالی، نخبه، هنرمند، تاجر و متمول و نازپرورده!
چه چیزی می‌تواند این جمعیت انبوه و ظاهرا دارای نقاط اختلاف و متفاوت را ولو برای چند روز اینگونه گرد هم جمع کند و آن‌ها همه اختلافات و تفاوت‌ها را در پرتو یک نقطه اشتراک، کنار بگذارند و نادیده بگیرند؟
پاسخ این پرسش را جناب مولانا اینگونه زیبا بیان کرده است:
آفرین بر عشق کل اوستاد
صدهزاران ذره را داد اتحاد
همچو خاک مفترق در رهگذر
یک سبوشان کرد دست کوزه‌گر
بله، حب الحسین یجمعنا، عصاره این سخن است.
ولی پرسش مهم دیگر اینکه، اباعبدالله الحسین این جمعیت عظیم را در عراق و چندین برابر آن را در سراسر عالم به چه منظوری اینگونه به سوی خود جذب می‌کنند؟
یا براساس شعر مولوی، این اوستاد و این کوزه گر ماهر، این ذرات خاک مفترق را با چه هدفی به سبویی چنین، تبدیل می‌کند و کدام شربت گوارایی قرار است این سبو را پر کند؟
پاسخ این پرسش را باید در زیارت اربعین یافت.
اگر قیام و نهضت حسین بن علی لِیَسْتَنْقِذَ عِبَادَکَ مِنَ الْجَهَالَةِ ، وَحَیْرَةِ الضَّلالَةِ، بوده که بوده، بنابراین، راهپیمایی باشکوه و حیرت‌آور اربعین باید در خدمت همین هدف باشد تا موجب رهایی بندگان خدا از جهالت و گمراهی باشد و این هدف متعالی تحقق پیدا نخواهد کرد مگر به عهدها و پیمان‌های فرازهای پایانی این زیارت پایبند باشیم که یکی از مهمترینش «وَنُصْرَتِی لَکُمْ مُعَدَّةٌ حَتَّیٰ یَأْذَنَ اللّٰهُ لَکُمْ ، فَمَعَکُمْ مَعَکُمْ لَامَعَ عَدُّوِکُمْ» است.
بنابراین معنی راهپیمایی اربعین، اعلام آمادگی واقعی برای نصرت ولی خدا، اعلام بیعت با ولی و اظهار عدم همراهی با دشمنان ولی خداست و کیست که امروز ولی خدا و دشمنانش را نشناسد؟!
