انرژی خورشیدی دسترسی به انرژی را برای جمعیت‌های دورافتاده و محروم، به ویژه در اقتصادهای در حال توسعه آسیب‌پذیر فراهم کرده، با این حال، عدم تعادل‌های جغرافیایی، بخشی و تولیدی ظاهر شده است که دسترسی جهانی به انرژی و پذیرش گسترده فناوری خورشیدی را تهدید می‌کند.
استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر یک ضرورت جهانی است که دلایل مختلفی ازجمله حرکت به سمت انتشار کربن صفر و تامین انژری برای همه و ایجاد مشاغل جدید دارد، بهبود کیفیت هوای محلی و کاهش بار اقتصادی ملی ناشی از واردات انرژی نیز در این امر موثر است.
استفاده از انرژی خورشیدی یک مداخله حیاتی برای دستیابی به همه این اهداف است. علیرغم موفقیت اثبات شده خورشیدی در ارائه دسترسی به انرژی برای جمعیت‌های دورافتاده و محروم، به ویژه در اقتصادهای در حال توسعه آسیب‌پذیر، سه نوع عدم تعادل وجود دارد که هر یک مانع قابل توجهی برای دسترسی جهانی به انرژی و پذیرش گسترده فناوری خورشیدی ایجاد می‌کند که در ذیل به این موارد اشاره شده است.
عدم تعادل جغرافیایی
بخش قابل‌توجهی از سرمایه‌گذاری در انرژی خورشیدی در کشورهای توسعه یافته متمرکز می‌شود و فرصت‌های محدودی را برای کشورهای در حال توسعه باقی می‌گذارد. آفریقا، سهم ناچیزی از سرمایه‌گذاری‌ها را دریافت کرده است که مانع پیشرفت در منطقه می‌شود.
عدم تعادل بخشی
با توجه به اینکه مزارع خورشیدی در مقیاس بزرگ بسیار زیاد است اما کاربردهای خورشیدی در مقیاس کوچکتر مورد توجه کافی قرار نمی‌گیرند. این راه‌حل‌های مقیاس کوچکتر برای دسترسی غیرمتمرکز و محلی به انرژی بسیار مهم هستند.
تمرکز تولید
بیش از ۸۰ درصد از تولیدات فناوری خورشیدی تنها در دو کشور انجام می‌شود. این امر اختلالاتی را در زنجیره تامین ایجاد کرده است و منجر به افزایش بیش از ۲۰ درصدی قیمت انرژی خورشیدی تقریباً در سراسر جهان در سال ۲۰۲۱ شده است و انتظار می‌رود تقاضا تا سال ۲۰۳۰ تا سه و ۹ برابر افزایش یابد.
برخی مداخله‌ها می‌تواند فوراً این عدم تعادل‌ها را در سطح جهانی برطرف کند تا انرژی‌های تجدیدپذیر و به ویژه انرژی خورشیدی، منبع انرژی انتخابی در همه کشورها باشد.
اولین مداخله مربوط به استفاده از مینی شبکه‌های خورشیدی و سیستم‌های خورشیدی مستقل برای افزایش دسترسی جهانی به انرژی است بنابراین، تمرکز باید بر روی فناوری‌ها، مدل‌های کسب‌وکار و ابزارهای تامین مالی باشد تا ترکیبی از شبکه، شبکه‌های کوچک خورشیدی و سیستم‌های خورشیدی مستقل را برای امکان دسترسی به انرژی جهانی فراهم کند.
مداخله دوم به تنوع جغرافیایی تولید است. افزایش سرمایه‌گذاری در تولید ماژول، منحنی تولید کج را به سمت منحنی متعادل‌تر سوق می‌دهد.
موضوع دیگر یکپارچه‌سازی انرژی خورشیدی و سایر اشکال انرژی تجدیدپذیر است. یک فناوری نوظهور با پتانسیل بسیار زیاد، هیدروژن سبز است که می‌تواند به‌عنوان سوخت گرمایشی و حمل‌ونقل همچنین یک وسیله ذخیره‌سازی متحول‌کننده باشد.
علاوه بر این، تبادل دانش جهانی در مورد انتقال انرژی و به طور خاص در مورد انرژی خورشیدی باید به راحتی قابل دسترسی باشد زیرا این امر به توسعه فناوری، بهبود سیاست‌های ملی برای جذب سرمایه‌گذاری‌های خورشیدی و ایجاد فرصت‌هایی برای همکاری بیشتر کمک می‌کند.
علاوه بر این، تبادل دانش جهانی در مورد انتقال انرژی و به‌طور خاص در مورد انرژی خورشیدی باید به راحتی قابل دسترسی باشد. این امر به توسعه فناوری، بهبود سیاست‌ها برای جذب سرمایه‌گذاری‌های خورشیدی و ایجاد فرصت‌هایی برای همکاری بیشتر کمک می‌کند.
ریاست کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل‌متحد بر نیاز به سه برابر شدن ظرفیت انرژی‌های تجدیدپذیر تا سال ۲۰۳۰ تاکید کرده است و برای دستیابی به این هدف، انرژی خورشیدی نقش مهمی ایفا خواهد کرد. برای این منظور، ما نیاز به افزایش شدید سرمایه‌گذاری در انرژی پاک داریم که سطح فعلی را تا سال ۲۰۳۰ سه برابر می‌کند. خبر خوب این است که سرمایه‌گذاری در انرژی پاک با نرخ رشد سالانه ۱۲ درصدی از سال ۲۰۲۰ در حال افزایش است.
سه برابر شدن ظرفیت انرژی تجدیدپذیر تا سال ۲۰۳۰ برای دستیابی به هدف ۱.۵ درجه سانتی‌گراد حیاتی است. با این حال، این سرمایه‌گذاری تا حد زیادی در کشورهای سازمان همکاری و توسعه اقتصادی و چین متمرکز شده و بسیاری از اقتصادهای در حال توسعه، به ویژه در آفریقا، در تلاش برای جذب سرمایه‌گذاری در انرژی پاک هستند. اقتصادهای نوظهور تنها کسری از آنچه را که برای تامین پایدار نیازهای انرژی خود لازم است دریافت می‌کنند. سازمان‌های مالی بین‌المللی و موسسات توسعه نقش مهمی در رسیدگی به این نابرابری دارند.
آینده انرژی ایمن‌تر نیازمند تصمیمات سرمایه‌گذاری عاقلانه و رهبری قوی دولت‌ها و کسب‌وکارهاست.
جهان گرم امروز و ثبت رکوردهای بی‌سابقه نشان از بدترین اثرات تغییرات آب‌وهوایی است و باید در این زمینه کارهایی انجام شود که مستلزم اقدام موثر در بخش انرژی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان تا سال ۲۰۳۰ و فناوری‌های مرتبط با انرژی تجدیدپذیر از جمله انرژی خورشیدی است.
جهان باید به‌طور متوسط سالانه ۱۰۰۰ گیگاوات ظرفیت انرژی تجدیدپذیر تا سال ۲۰۳۰ اضافه کند همچنین به‌طور قابل‌توجهی استفاده مستقیم از انرژی‌های تجدیدپذیر را در بخش‌های مصرف افزایش دهد.
منابع
weforum.org
iea.org
pakistangulfeconomist.com
انتهای پیام
