به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، به نقل از اسپیس، این «حباب کهکشان‌ها» یک ساختار کیهانی غول‌پیکر با اندازه‌ای تقریباً غیرقابل تصور است و گفته می‌شود که این پدیده احتمالاً نوعی فسیل به‌جامانده پس از مه‌بانگ (بیگ بنگ) است.
به گفته دانشمندان طول این حباب کهکشانی ۱۰ هزار برابر وسیع‌تر از کهکشان راه شیری است، ولی فاصله نسبتاً کمی با آن داریم و اگر با سرعت نور حرکت کنیم، فقط حدود ۸۲۰ میلیون سال طول می‌کشد تا از کهکشانمان به آنجا برسیم. از نگاه اخترشناسان، چنین فاصله‌ای به‌صورت نسبی کم تلقی می‌شود.
«دنیل پومارد»، اخترفیزیکدان مرکز انرژی اتمی فرانسه می‌گوید: این حباب را می‌توان شبیه به یک پوسته کروی با یک قلب درنظر گرفت. در داخل این قلب، ابرخوشه کهکشان‌های گاوران (Bootes) قرار دارد که دور آن را پوچی عظیمی موسوم به «هیچ بزرگ» فرا گرفته است.
این پوسته شامل چندین ابرخوشه کهکشانی است که پیش‌تر دانشمندان آن‌ها را شناسایی کرده بودند، ولی این حباب از کهکشان‌ها برای نخستین‌بار پس از توصیف نظری چنین پدیده‌ای در سال ۱۹۷۰، مشاهده و اثبات شده است.
«جیم پیبلز»، کیهان‌شناس در سال ۱۹۷۰ گفت: در جهان اولیه – که شبیه به سوپی از پلاسمای داغ بود – تکانه‌های گرانش و تابش موجب خلق امواج صوتی خاصی شد که با حرکت آن‌ها در آن پلاسمای داغ، حباب‌هایی به‌وجود آمد. حدود ۳۸۰ هزار سال بعد از مه‌بانگ، این فرایند با سردترشدن جهان، متوقف شد و شکل حباب‌ها را منجمد کرد. سپس با انبساط کیهان، این حباب‌ها بزرگ‌تر شدند.
دانشمندان قبلاً در سال ۲۰۰۵ علامت‌های BAO را شناسایی کرده بودند. اما این کشف جدید اولین نوسان آوایی شناخته‌شده منفرد در تاریخ است. محققان به این حباب نام «هوئولیلانا» (Ho'oleilana) را داده‌اند که در زبان اهالی هاوایی به‌معنای «زمزمه‌های فرستاده‌شده از بیداری» است.
نتایج این پژوهش در مجله The Astrophysical Journal منتشر شده است.
