همان جایی که مدیرعامل باشگاه پرسپولیس گفت:«تعداد زیادی کامنت توهین‌آمیز در صفحه شخصی همسر فیلیپه کایسدو ، باعث شد برخلاف توافق اولیه، رسماً به پیشنهاد پرسپولیس پاسخ منفی بدهد.» حتما این هم یک نوع قدرتنمایی است که چندان به آن توجه نمی شود. همین که عده ای بتوانند از این سر دنیا با فحش و ناسزا و کامنت، مانع حضور یک فوتبالیست نام آشنا و رزومه دار در ایران شوند، حتما نشانه ای بر توانمندی آنهاست! احتمالا این هم جزو مواردی است که بومی سازی کرده ایم؛ چون کمتر جایی در دنیا سراغ داریم که به این شکل هجوم دسته جمعی به صفحه مجازی انجام شود. البته که ماجرا صرفا به ورزش و فوتبال محدود نمی شود و پیش تر بارها در اتفاقات دیگری که مورد توجه ایرانی قرار گرفته، چنین وضعیتی را تجربه کرده ایم.
حکایت عجیبی است این وندالیسم مجازی. کافی است با چند کلید واژه در گوگل سرچ کنید و ببینید انواع و اقسام تیترها ردیف می شوند که اختصاص به حمله مجازی و فحاشی تعدادی از ایرانی ها به فلان ورزشکار و فوتبالیست یا چهره شاخص دارند. اگر این رویه نرمال و طبیعی بود و عامل منتفی شدن حضور کایسدو در ایران(براساس آنچه مدیرعامل پرسپولیس روایت کرد) مساله منحصر بفردی نبود، باید در ماه های گذشته شاهد ده ها مورد اینچنینی در فوتبال عربستان بودیم. فکرش را بکنید نام های تراز اول فوتبال جهان یکی پس از دیگری برای حضور در لیگ عربستان مطرح می شد و هواداران الهلال و النصر و الاتحاد چه بلایی باید سر بازیکنی که قرار بود پیراهن تیم رقیب را بپوشد، می آوردند.
زامبی های فضای مجازی که به شدت از فقر فرهنگی رنج می برند، گاهی هزینه هایی به ورزش و البته فرهنگ مان تحمیل می کنند که جبران آن کار ساده ای نیست. سوال بسیاری از مردم که با دیدن چنین اوضاعی سری به نشانه تاسف تکان می دهند این است که هتاکی‌های بی‌هزینه برای آن افراد چگونه باید متوقف شود؟
