تیم ملی مقابل آنگولا با چهار گل پیروز شد. این سومین بازی متوالی تیم قلعه نویی بود که گل نمی‌خورد و دروازه بسته می‌ماند.
در روزهای نخست حضور دوباره قلعه نویی روی نیمکت تیم ملی بزرگترین انتقادی که به او می‌شد خوردن گل از رقبای ضعیف بود. همه می‌دانند تیم‌های امیر در کار تهاجمی و برای زدن گل مشکلی ندارند اما نگرانی‌ها از بابت خط دفاع بود، یعنی درست همان نقطه قوت تیم کی روش در ۸ سال حضورش در تیم ملی!
قلعه نویی شیوه بازی ایران را عوض کرد و حالا این نقطه ضعف را هم پوشش داده است. ایران در سه بازی آخر خود مقابل ازبکستان، بلغارستان و آنگولا گل نخورد، حتی با این حقیقت که علیرضا بیرانوند را در دو بازی از این سه بازی در همان نیمه اول از دست داد!
همه این‌ها پیام‌های امیدوار کننده‌ای دارد، اینکه ما دروازه‌بان‌های خوبی داریم و در دفاع هم کم کم به هماهنگی لازم می‌رسیم. و البته یک نکته نباید فراموش شود؛ تیمی که در ۲۰ دقیقه اول بازی سه گل از ما می‌خورد - آن هم در ورزشگاه خالی و بدون فشار تماشاگر - قطعاً محکی جدی برای فشار آوردن روی دروازه ما نیست اما وقتی ما قدرت انتخاب تیم‌های قوی‌تر به عنوان رقیب را نداریم و برای تیمی که از افغانستان و قرقیزستان گل خورده، گل نخوردن از ازبکستان و بلغارستان خود نقطه مثبتی است.
