با پیروزی امشب دیوید تیور مقابل حسن یزدانی و موفقیت چندباره این کشتی‌گیر آمریکایی در برابر نابغه ایرانی کشتی جهان، این سوال در ذهن برخی از هواداران حسن یزدانی ایجاد شده که چه اتفاقی رخ داده که یزدانی به جز یک بار هرگز موفق نشده تیلور را در رقابت‌های مختلفی که مقابل او قرار گرفته، شکست بدهد؟ سوال مهم این است که آیا تیلور یک کشتی‌گیر شکست‌ناپذیر و یک قهرمان دست‌نیافتنی است یا باز هم می‌شود به موفقیت پهلوان محبوب ایرانی امیدوار بود؟
یزدانی قهرمان یک دوره از رقابت‌های المپیک (ریو ۲۰۱۶) و سه بار قهرمان جهان است و چهار نقره جهانی به دست آورده است. او همچنین یک برنز از مسابقات ۲۰۱۸ بوداپست دارد و به جز یکی از این مدال‌ها (۲۰۱۵ لاس‌وگاس) همه شکست‌هایش مقابل دیوید تیلور رقم خورده است. این چهارمین شکست او در یک میدان بین‌المللی بزرگ (المیپک و جهانی) مقابل حریف آمریکایی بود و جالب اینکه تیلور در هر چهار دوره مدال طلا را بر گردن خود انداخته است.
کشتی‌گیر آمریکایی در نبرد با یزدانی اغلب با شکل تهاجمی‌تری رقابت کرده و در تلاش بوده به هر نحوی که می‌تواند به پای حسن برسد و او را خاک کند؛ کاری که در مسابقه امشب حداقل سه بار از طرف او به نمایش درآمد و ۹ امتیاز به دست آمده او ناشی از همین تاکتیک اولیه کشتی بود.
تیلور امشب کمی ایستاتر اما با گاردی کاملا بسته و با حالتی شبیه به یک گربه روی تشک نیم‌خیز بود و هر بار اراده کرد، پای یزدانی را در آغوش گرفت. جالب اینکه در هر سه مرتبه یزدانی به جای مقابله با تیلور سعی کرد با کنده‌کشی و بدل زدن پا را از دست تیلور خارج کند که یک بار پنج امتیاز از دست داد و در مرتبه بعدی نیز ضمن از دست دادن دو امتیاز خاک شدن تا مرز ضربه فنی پیش رفت که سوت پایان مسابقه به دادش رسید و البته شاید هم پشتش با تشک آشنا شد.
او یک بار دیگر هم در وقت دوم پس از دادن پا به تیلور سعی کرد روی پشت او فرود بیاید و کمر او را در دست بگیرد و روی او فن بزند که تیلور به سادگی حسن را به زیر کشیده و خاکش کرد و دو امتیاز دیگر به امتیازات خود اضافه کرد.
البته او چند بار دیگر هم برای رسیدن به پای حسن تلاش کرد، اما یزدانی با خیمه‌های سنگین مانع از امتیازگیری توسط او شد. با این حال مثل رقابت‌های جهانی دوره قبل، آنچه که در روی تشک اتفاق افتاد نمایش برتر تیلور، نرسیدن دست‌های حسن به پای او و البته درست برعکس یک خم دو خم دادن‌های حسن یزدانی به حریف آمریکایی‌اش بود؛ چیزی که شگرد او است و در همه مسابقات جهانی به سادگی آن را اجرا کرده و اغلب کشتی‌هایش را پیش از وقت اول به پایان می‌رساند.
نکته مهم این است که تا همین دوره امیدهای بیشتری برای پیروزی روی حسن یزدانی بود و او به تنهایی بار تیم ملی کشتی آزاد ایران را به دوش می‌کشید، اما با شکست امشب او در این رقابت دو نفره در مرتبه پایین‌تری نسبت به حریف آمریکایی قرار می‌گیرد و شاید هم این مسئله باعث شود از سال آینده و در رقابت‌های المپیک پاریس، که احتمالا سومین فینال پیاپی یزدانی و دومین فینال متوالی تیلور خواهد بود، شرایط به نوعی متفاوت برای یزدانی پیش برود و او با ذهنی آرام‌تر و خونسردتر از گذشته به دیدار تیلوری برود که قطعا پس از کمی استراحت دوباره خود را آماده حضوری قدرتمند و حداکثری در رقابت‌های المپیک پاریس خواهد کرد تا تبدیل به کشتی‌گیر تاریخ کشور آمریکا بشود که در دو المیپک متوالی مدال طلا می‌گیرد.
برای ما که باختن یزدانی همیشه تلخ و ناراحت‌کننده و غیرقابل هضم است هم این فرصتی برای پذیرفتن برتری حریف و انسانی‌تر نگاه کردن به ماجراست.
اینکه شاید از بدشانسی یزدانی است که ستاره‌ای مثل تیلور در وزن او ظهور کرده که به سختی می‌شود از پس او برآمد. این مسئله‌ای است که در رقابت‌های ورزشی اتفاق می‌افتد و گاهی با وجود همه شایستگی‌ها، یک حریف را نمی‌توانید شکست بدهید، که این موضوع برای خیلی از قهرمان‌های تاریخی کشور ما اتفاق افتاده است. به خصوص که تیلور نشان داده یکی از استثناهای ورزش کشتی تلقی می‌شود.
با این حال نوع کار یزدانی و ضعف‌هایی که او در مسابقات قبلی خود در دورهای مقدماتی نشان داده بود مطابق پیش‌بینی‌ها به ضررش تمام شد و در شرایطی که گزارشگر تلویزیون تاکید داشت که حسن نباید پا را در اختیار حریف قرار دهد و بعد از این اتفاق اقدام به اجرای فن کند، این سناریو دقیقا در فینال تکرار شد تا او شکستی تلخ را مقابل تیلور تجربه کند. همچنین در طول مسابقات، یزدانی کمتر اقدام به انجام یک فن خاص کرد. شگرد کشتی او به مرور تبدیل به پیش‌انداز، زیر کتف زدن، بیرون راندن حریف از تشک و خاک کردن شده و با همین حرکت است که او از رقبای خود امتیاز می‌گیرد؛ در حالی که تیلور از نظر اجرای فن شرایط به مراتب بهتری از یزدانی در کشتی‌هایش دارد و به اصطلاح مسابقاتش تماشایی‌تر از پهلوان ما می‌شود.
اینها نکاتی است که قطعا در طول دوران آماده‌سازی امسال مورد توجه کادرفنی بوده، اما در نهایت نتیجه روی تشک تعیین می‌شود و کشتی‌گیر قوی‌تر در اغلب اوقات برنده است؛ کشتی‌گیری که جسارت حمله کردن و توان فن زدن را داشته باشد. در مسابقات حساس امسال باز هم این نکته را لمس کردیم که سطح قهرمانی با نمایش‌های محتاطانه و حساب و کتاب و چیزهایی از این دست جور درنمی‌آید.
آن کشتی‌گیری در اغلب اوزان مدال طلا را به خود اختصاص داده که یک‌نفس حمله کرده و چیزی را برای قضا و قدر و اتفاقات نگذاشته است. کمااینکه امیرحسین زارع مقابل تمام حریفان نامدار و سرسخت خود با همین روش برنده شد و وقتی در نهایت مقابل دوربین‌ها این ژست را می‌گرفت که تاج را به من بدهید، همه باور داشتند او با شایستگی قهرمان جدید سنگین وزن دنیاست و شایسته این عنوان طلایی.
از حالا تا آغاز مسابقات کشتی در مسابقات المپیک پاریس فرصت داریم که به این چیزها فکر کنیم؛ به این ناکامی که می‌تواند جایش را به یک کامیابی بدهد، به سبک شدن باری که روی شانه‌های یزدانی است و به یک انتقام شیرین در المپیک ۲۰۲۴. البته به شرطی که از همان ثانیه اول یزدانی طوری حمله کند که تیلور فرصت جمع و جور کردن، زیر گرفتن و اجرای فن در مقابل حریف قابل احترام ایرانی‌اش را نداشته باشد.
به این سادگی‌ها هم البته نیست. ورزش حرفه‌ای در این سطح با این میزان تداوم و درخشش یک چیز عجیب و غریب است. این را فراموش نکنید که همین نقره هم چه ارزشی دارد.
منبع: ورزش سه
