به گزارش مشرق، علی مهدیان با اشاره به فیلم روز صفر در کانال تلگرامی خود نوشت:
چند سال پیش وقتی این فیلم روی پرده بود، گفتگوی دو بزرگواری که تازه فیلم را دیده بودند میشنیدم. بحث آن دو برای من جالب بود. یکی معتقد بود قهرمانهای ما این شکلی نیستند و دیگری میگفت در عوض فیلم امیدآفرین است و الان ما نیاز داریم حس امید و اقتدار را به مردم بدهیم.
تا اینکه موفق شدم با جمعی از «خانه طلاب جوان قم»، فیلم را ببینیم و بررسی کنیم.
یاد فیلمهای جمشیدهاشم‌پور در دهه شصت و هفتاد افتادم. این خودش یک ژانر است به نظرم. ادای قهرمانهای فیلمهای آمریکایی را درآوردن. مخصوص ایران هم نیست.
اما این بار ماجرا فرق میکرد.ضدقهرمان فیلم، گفتمانش پر است از توجه به ایمان و توکل و فعل الهی، سخنانش پر است از آیات قرآن، او در خاک‌وخل و بیابانها شروع میکند اما قهرمان ما که نیروی امنیتی ایرانی است از وسط اروپا بلند میشود با همان اداواطوارها. آنچه مبنای انگیزه تکفیری است عقیده و ایمانش است و این طرف مبنای انگیزه خانواده است و زن و همسر و خواهر و برادر. این قهرمان میتوانست نیروی امنیتی هر کشوری باشد اروپایی باشد یا آمریکایی یا اسراییلی.
سخنان آدمهای با ظاهر مذهبی در ساختار را مسخره میکند برایش مثل نویز توی گوشی روی مخ بودند. او میخواهد برود که مردم راحت باشند، مثل سوپر من ها. مظهر مردم نیست امتداد مردم نیست نه همان قهرمان آمریکایی است. در نهایت هم مناجاتش با ایران است که میتواند با هر کشور دیگری هم باشد و کلمه ای توجه به خدا و ایمان ندارد اصلا و ابدا.
دلم سوخت. چه موضوع خوبی بود برای اینکه نشان دهیم ما نه مظهر اندیشه به شدت مادی و ظاهری غربی هستیم و نه مظهر جهالت و ظاهرگرایی دینی تکفیری. نه دنیا را ظاهری میفهمیم و نه دین و عبادت را ظاهری میبینیم. چه موضوع خوبی بود که درش امید واقعی ، امید بر پایه ایمان را معرفی کنیم. امیدظاهری ابزار زده که فقط روی هوش و قدرت آدمها سوار است و ایمانشان را و امدادهای الهیشان را نمیبیند چه ربطی به ما دارد. چه حیف که فیلم نمیتوانست تفاوت حاج قاسم های ما را با رمبو و سوپر من و ریگی و بن لادن مشخص کند.
کدام امید؟! این جنس امید روی دیگر سکه ناامیدی است. خیلی ها در این کشور دم از امید زدند یکی از آنها دولت «تدبیر و امید» روحانی بود. این امیدها که مصداق «یعلمون ظاهرا من الحیاه الدنیا» است کجا و آن امید صادقی که برگرفته از سنن الهی است کجا؟ امیدی که جوشیده از جهت الهی و دیدن عمق این عالم است. باور کنیم یا نه چشم پوشی از این عمق خروجیش یأس است و ناامیدی.
وَالَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَلِقَائِهِ أُولَٰئِکَ یَئِسُوا مِنْ رَحْمَتِی وَأُولَٰئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ
امید ما از یک هویت جامع انسانی بر میخیزد لذا هم ایمان و معنویت حقیقی را دارد هم عقلانی است و بازی نمیخورد هم تیزهوشی و قدرت و ابزار را دارد هم کاملا مردمی است و هم فوق اینها مجرای اراده و سنن الهی را دارد.
دلم سوخت. چقدر صحنه هنر از اندیشه و مکتب امام ره خالی است و چه کسی مقصر است غیر از ما حوزویان.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر میشود.
