بلوط‌دار (balanophoraceae) قارچ‌مانند شاید در ظاهر شبیه قارچ باشد، اما در واقع مجموعه‌ای از گل‌ها موسوم به گل آذین است و برخلاف سایر انگل‌هایی که خودشان را به میزبان متصل می‌کنند تا مستقیماً مواد مغذی آن را بدزدند، این گیاه حیله‌گر میزبانش را متقاعد می‌کند تا با او همکاری کند و یک ساختار زیرزمینی پیوندی تشکیل دهند.
به گزارش فرادید، این ساختار، بافت میزبان و انگل را بهم پیوند می‌زند و سپس انگل از مواد مغذی میزبان تغذیه می‌کند. این پروسه در مطالعه جدیدی که در مجله Nature Plants منتشر شده به تفصیل شرح داده شده است. این مطالعه نحوه‌ی عملکرد این گل‌ها را در قیاس با گیاه انگلی دیگری به نام ساپریا (Sapria) بررسی می‌کند.
نتایج این مطالعه نشان داد در حالی که این دو گیاه از نظر ظاهری بسیار متفاوت هستند، اما در جهت روابطشان با میزبان‌شان، تغییرات عمده‌ی مشابهی را در ساختار ژنتیکی‌شان پشت سر می‌گذارند. برای مثال، هر دو گیاه مقادیر زیادی از ژن‌های اصلی خود را از دست داده‌اند، از جمله ژن‌های مربوط به فتوسنتز، فرآیندی که در آن گیاهان از نور خورشید غذا می‌سازند. علاوه بر این، این دو گیاه ژن‌های مسئول جذب نیتروژن، رشد ریشه و ایجاد هورمون حامی واکنش به استرس را نیز قربانی کرده‌اند.
اما محققان بر این باورند که از دست دادن ژن‌ها نه تنها آن‌ها را آسیب‌پذیرتر نمی‌کند، بلکه به بقای آن‌ها کمک می‌کند. دکترشان گراهام، گیاه‌شناس دانشگاه بریتیش کلمبیا، می‌گوید: «احتمالاً مواردی وجود دارد که در آن‌ها، از دست دادن ژن در واقع مفید است و صرفاً بازتابی از کاهش ساده عملکرد نیست. از دست دادن ژن می‌تواند به آن‌ها در حفظ هماهنگی فیزیولوژیکی با گیاه میزبان کمک کند.»
به نقل از تیم دکتر چن، این مطالعه حاوی اطلاعات ارزشمندی در مورد چگونگی تکامل گیاهان انگلی بر اساس میزبان‌شان و دستکاری آن‌ها برای بقاء است. این مطالعه به یک پروژه جهانی برای تعیین توالی ژنوم ۱۰۰۰۰ گونه گیاهی کمک خواهد کرد.
