به گزارش پارسینه؛ ناصرالدین شاه در جمادی الثانی ۱۲۸۴ به بیماری سختی دچار می‌شود و نذر می‌کند، چون از این بیماری جان سالم به در ببرد، به مشهد بیاید و ۱۵ روز کفشدار زائران و جاروکش صحن حرم مطهر باشد. عافیت که حاصل می‌شود او به نذر خود وفا کرده و در ربیع الثانی همان سال برای زیارت آستان حضرت رضا (ع) می‌رود.
در سفرنامه شاه به خراسان داریم: [ سوار کالسکه شده راندیم رو به شهر…جمعیت پیشوازی از هرجور خیلی بود. مردم مشهد هزار جور بودند، از هر طایفه…خیلی راه راست راندیم تا رسیدیم دم بست، آن‌جا پیاده شده، علم‌های حضرت را آوردند بوسیدم. زیر نقاره‌خانه حضرت که بسیار مرتفع و بنای عالی است، جقّه را برداشته، کلاه متعارفی سر گذاشته داخل صحن شدیم؛ یعنی داخل بهشت شدیم. از آن‌جا اطاق به اطاق، صحن به صحن، تا وارد ضریح مبارکه شدیم. همه نوکر‌ها بودند. حالتی دست داد که به وصف نمی‌آید. ان‌شاءالله نصیب همه مسلمین... بعد از زیارت رفتم مسجد گوهرشاد و ... را تماشا کرده، در سر قبر نایب‌السلطنه مرحوم فاتحه خوانده، برگشتیم از صحن بیرون رفته، از بالاخیابان سوار اسب شده راندیم برای ارک.]
همچنین روایتی دیگریست که یک روز در کفشداری بزرگ با دو شاخه طلا کفش‌های زوار را جفت می‌کرد. این رباعی را فی البداهه سروده و با صدای رسا خواند:
کجا هوای شهنشاهی زمین دارم
که کفشداری سلطان هشتمین دارم
سِزد که فخر کنم بر شهان
به روز جزابه کفشداری سلطان دین امام رضا
این رباعی روی سنگ مرمر حک شده در دیوار راهروی کفشداری بزرگ صحن کهنه نصب بود. در سال ۱۳۴۳ شمسی که کفشداری بزرگ را خراب و ضمیمه رواق جدیدالاحداث کردند سنگ رباعی ناصرالدین شاه برداشته شد.
