مطالعه جدید شرایط آب‌وهوایی شدیدی را که می‌تواند منجر به انقراض دسته‌جمعی انسان‌ها و همه پستانداران شود، نشان می‌دهد رقیب انقراض دایناسورها، حدود ۲۵۰ میلیون سال آینده است.
از زمانی که حیوانات خزنده مانند به پستانداران تبدیل شده‌اند، حدود ۲۵۰ میلیون سال می‌گذرد و اکنون گروهی از دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند که تنها ۲۵۰ میلیون سال دیگر برای پستانداران باقی مانده است.
محققان یک شبیه‌سازی مجازی از دنیای آینده ساختند که شبیه به مدل‌هایی است که گرمایش جهانی ناشی از انسان را در قرن آینده پیش‌بینی کرده‌اند. این تحقیق نشان می‌دهد که تشکیل یک ابرقاره، ادغام قاره‌های کنونی جهان، محیطی تا حد زیاد نامناسب ایجاد می‌کند. دماهای شدید این ابرقاره جدید را آزار خواهد داد و بیشتر گونه‌های پستانداران ازجمله انسان را به شدت در معرض خطر قرار خواهد داد.
دانشمندان دهه‌هاست که در تلاش بوده‌اند تا سرنوشت حیات روی زمین را پیش‌بینی کنند. ستاره‌شناسان انتظار دارند که خورشید به‌طور پیوسته درخشان‌تر شود و حدود ۷.۶ میلیارد سال دیگر ممکن است زمین را ببلعد اما زندگی احتمالا آنقدر طولانی نخواهد شد و ممکن است طی ۲میلیارد سال، زمین آنقدر گرم شود که اقیانوس‌ها بجوشد.
محققان برای اولین‌بار از مدل‌های آب وهوای ابر رایانه‌ای برای شبیه‌سازی شرایط آب‌وهوایی آینده استفاده کرده‌اند که تشدید افراط‌های آب‌وهوایی را با ادغام قاره‌های زمین برای تشکیل ابرقاره‌ای منفرد و غیرقابل سکونت نشان می‌دهد. این فرآیند میانگین دمای جهانی را افزایش می‌دهد و بقای بیشتر پستانداران را به دلیل ناتوانی آنها در سازگاری با چنین شرایط گرمایی شدید، عملا غیرممکن می‌کند.
علاوه بر این، شکل‌گیری این ابرقاره با فوران‌های مکرر آتشفشانی به دلیل فرآیندهای تکتونیکی در پوسته زمین مشخص می‌شود و این امر باعث آزاد شدن مقادیر زیادی دی اکسیدکربن و تشدید گرمایش جهانی می‌شود. گروه تحقیقاتی می‌گوید که افزایش سطح دی‌اکسید کربن، همراه با آفتاب داغ‌تر و قاره‌های شدید، تهدیدی سه‌گانه ایجاد می‌کند و باعث افزایش دما در بیشتر مناطق بین ۴۰ تا ۷۰ درجه سانتی‌گراد می‌شود.
پستانداران ازجمله انسان، در طول تاریخ تکامل یافته‌اند تا شرایط آب‌وهوایی را تحمل کنند و از طریق ویژگی‌هایی مانند خز و خواب زمستانی با سرما سازگار شوند با این حال، توانایی آنها برای تحمل دماهای بالا نسبتاً ثابت مانده و بقا در گرمای بیش از حد طولانی‌مدت تقریبا غیرممکن است.
این مطالعه نشان داد که بر اساس شرایط اقلیمی و ناتوانی پستانداران در دفع گرما از طریق عرق و خنک کردن بدن، زندگی برای پستانداران ادامه نخواهد یافت و منجر به انقراض انسان می‌شود.
دکتر یونیس لو، از نویسندگان این مقاله بر ضرورت رسیدگی به بحران آب‌وهوای کنونی ناشی از گرم شدن کره زمین و انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از انسان تاکید کرد. گرمای شدید که در حال حاضر برای سلامت انسان مضر است، بر نیاز فوری به تلاش‌های جهانی برای دستیابی به انتشار خالص صفر تاکید می‌کند.
دانشمندان برای پیش‌بینی شرایط آب‌وهوایی آینده و سطوح دی اکسیدکربن، دما، باد، باران و رطوبت را برای ابرقاره مورد انتظار بعدی (پانگه آ اولتیما) شبیه‌سازی کردند. این مدل‌ها سطح دی اکسیدکربن را در آینده تخمین می‌زنند، با این فرض که بشریت مصرف سوخت فسیلی را متوقف کند. در غیر این صورت ممکن است خیلی زودتر به چنین سطوحی برسد.
در حالی که پیش‌بینی‌ها به دلیل گرمای شدید و شرایط سخت، تصویر تیره‌ای را برای زندگی در آینده‌ای دور به تصویر کشیدند، به‌طور همزمان نیاز فوری برای رسیدگی به بحران‌های آب‌وهوایی کنونی و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای برای حفظ قابلیت سکونت سیاره را نیز برجسته کردند.
تلاش جمعی برای رسیدن به انتشار خالص صفر، نه تنها برای جلوگیری از انقراض انسان، بلکه برای گونه‌های مختلف پستاندارانی که ما این سیاره را با آنها شریک هستیم، مهمتر از همیشه است.
در اولین انقراض دسته‌جمعی یا انقراض اردویسین-سیلوریان (حدود ۴۴۳ میلیون سال پیش) عصر یخبندان غالب شد و باعث از بین رفتن بخش قابل توجه حیات دریایی شد و تقریباً ۸۵ درصد از حیات دریایی را از بین برد. تغییر سطح دریا و دما باعث کاهش دامنه زیستگاه و ایجاد استرس محیطی شد که به‌طور مستقیم بر تنوع زیستی دریایی تأثیر گذاشت. این انقراض اساساً گونه‌های دریایی را از بین برد زیرا در این دوره، زندگی در خشکی کمیاب بود.
انقراض دونین پسین (حدود ۳۶۰ میلیون سال پیش) با کاهش ۷۵ درصدی گونه‌ها، تأثیر قابل توجهی بر جای گذاشت. این رویداد انقراض به‌طور گسترده بر زندگی دریایی تأثیر گذاشت. فعالیت‌های آتشفشانی و برخورد سیارک‌ها مقصر اصلی در نظر گرفته شدند، اکوسیستم‌ها را مختل کردند و شرایط جوی را تغییر دادندو منجر به بیاکسی شدید دریایی شدند.
انقراض پرمین-تریاس (حدود ۲۵۲ میلیون سال پیش) که اغلب به عنوان «مرد بزرگ» شناخته می‌شود، حدود ۹۶ درصد از گونه‌های دریایی و ۷۰ درصد از گونه‌های زمینی را نابود کرد. فوران‌های آتشفشانی عظیم در سیبری کنونی مقادیر عظیمی از گدازه را آزاد کردند که باعث تغییرات شدید آب‌وهوا، باران اسیدی و اسیدی‌شدن اقیانوس‌ها شد. این تغییرات محیطی اکوسیستم‌های جهانی را ویران و زندگی روی زمین را دگرگون کرد.
انقراض تریاس-ژوراسیک (حدود ۲۰۰ میلیون سال پیش) نشان دهنده پایان دوره تریاس و ظهور دوره ژوراسیک بود و حدود ۵۰ درصد از گونه‌ها از بین رفتند. اعتقاد بر این است که فعالیت‌های آتشفشانی در مقیاس بزرگ و تغییرات آب‌وهوایی ناشی از آن، نیروهای محرکه هستند که با پاکسازی سوله‌های اکولوژیکی و امکان تشعشعات سازگار گونه‌های مختلف، تسلط دایناسورها را تسهیل می‌کنند.
انقراض کرتاسه-پالئوژن (حدود ۶۶ میلیون سال پیش) معروف انقراض دسته جمعی بود و تقریباً ۷۵ درصد از همه گونه‌ها ازجمله دایناسورهای غیر پرنده را محو کرد. این تاثیر باعث آتش‌سوزی‌های جنگلی، سونامی و انتشار مقادیر قابل‌توجهی گوگرد و در نتیجه اثر «زمستان هسته‌ای» و تغییرات شدید و ناگهانی آب‌وهوا شد.
نتایج این تحقیق در Nature Geoscience منتشر شد.
منابع
sciencedaily.com
earth.com
nytimes.com
انتهای پیام
