به گزارش خبرنگار اعزامی برنا، برای ورزش ما که هیچگاه در ژیمناستیک محلی از اعراب در بازیهای آسیایی نداشته‌ایم و همیشه زنگ تفریح بوده‌ایم، حضور مهدی الفتی در فینال پرش از خرک به تنهایی یک دستاورد بزرگ بود. در شرایطی که در دیگر اسباب باز هم ژیمناست‌های ما ناکام بودند و در رقابت‌های ۶ اسباب مقام نوبرانه هفتمی یک موفقیت بزرگ محسوب می‌شد، اینکه الفتی به فینال برسد به تنهایی یک دستاورد بزرگ به شمار می‌رفت. به ویژه اینکه ژیمناستیک نابسامان‌ترین فدراسیون ایران در ۲ سال اخیر محسوب می شد و بواسطه جنگ مدیریتی تا یک قدمی تعلیق پیش رفت. فدراسیونی که در سال ۱۴۰۲ هیچ اعزامی نداشت و بواسطه مشکل ایمیل نتوانست ژیمناست‌های خود را به هیچ تورنمنتی اعزام کند.
در ادامه کار تا جایی گره خورد که لایسنس ورزشکاران نیز تایید نشد و ژیمناست‌ها هفته‌ها در برزخ اعزام یا عدم اعزام به هانگژو بودند و در نهایت با رایزنی کمیته ملی المپیک این مسکل در دقیقه ۹۰ حل شد. با این سناریو عجیب و غریب بدیهی بود که نباید هیچ انتظاری از ژیمناست‌ها نداشته باشیم اما الفتی غیرممکن را ممکن کرد. او در یک رقابت نفسگیر در فینال پرش خرک به عنوان نفر نخست روی استیج آمد و با همان پرش اول نشان داد آمده تا دست پر بازگردد.
او در رقابت با ژیمناست‌های مدعی ژاپن، هنگ‌کنگ، تایپه و... در همان پرش نخست صدرنشین گروه شد و تا پایان مسابقه فینال فقط یک پله پایین آمد. وقتی ژیمناست ژاپنی با یک پرش فوق‌العاده به سقف چسبید و طلا گرفت تا الفتی به نقره بسنده کند. نقره‌ای که بزرگترین و مهمترین موفقیت ما در ژیمناستیک در تاریخ بازیهای آسیایی محسوب می شود. نقره‌ای پس از هفت دهه.
انتهای پیام/
