حمید درخشان درمورد شکست یک بر صفر تیم ملی فوتبال امید مقابل هنگ کنگ و حذف در مرحله یک چهارم بازی‌های آسیایی، مصاحبه ای انجام داد که در ادامه، حرف های این بازیکن اسبق پرسپولیس و تیم ملی ایران را می خوانید:
*این شکست نه تنها قابل هضم نیست بلکه یک درد بزرگ برای فوتبال ما است. در طول تاریخ به هنگ کنگ نباخته بودیم. تیمی که در طول یک ماه ۲ بار با ما بازی کرد. پس از شکست ۳ بر صفر در دیدار اول، به حدی خوب ایران را آنالیز کرد که توانست در یک چهارم بازی‌های آسیایی برنده شود و اجازه ندهد تیم ما حتی به مدال برنز برسد.
*این شکست خیلی بد و فاجعه است. تیم امید ما را ناامید کرد. شکست به هنگ کنگ یک هشدار جدی بود که حواس خود را جمع کنیم. دیگر اینگونه نیست که بتوانیم در آسیا به راحتی همه تیم‌ها را ببریم. همه تیم‌ها برای خودشان برنامه‌ریزی و هزینه کرده‌اند. مدام در حال پیشرفت و رو به جلو رفتن هستند. ما نه تنها رو به جلو نرفتیم بلکه خیلی بد درجا زده‌ایم. شاید هم با این روند از چیزی که الان هستیم، عقب‌تر برویم.
*تیم ما از مرحله اول مقدماتی المپیک هم حذف شد. دیگر کارمان به جایی رسیده که با یک اخطار حذف شویم؟ یعنی آنقدر ضعیف شده‌ایم که باید با کارت زرد کمتر بالا بیاییم؟ متاسفانه تیم امید در این دوره بسیار ضعیف عمل کرد و هر حرفی هم بزنیم، بیهوده است زیرا کسی توجهی به آن نمی‌کند و جوابگوی این فاجعه نیست.
*متاسفانه اشتباهات بزرگی برای تیم امید انجام شد. این تیم بازیکنان بسیار خوب و قابلی داشت که در لیگ برتر هم بازی کرده و قابلیت‌های خوبی داشتند اما متاسفانه کادرفنی نتوانست آنگونه که باید و شاید این تیم را هدایت کرده و اگر دانش کادرفنی دارد، به بازیکنان انتقال بدهد تا به این شکل مفتصحانه حذف نشویم. فقط باید تاسف بخوریم.
*آنهایی که عنایتی را انتخاب کردند بیشتر از خود این مربی باید پاسخگوی این فاجعه باشند. فدراسیون فوتبال، مهدی تاج و امیر قلعه‌نویی اکنون باید بیایند و به مردم جواب بدهند همانگونه که از عنایتی حمایت کرده و روی انتخابش پافشاری کردند. نمی‌دانم الان چرا ساکت هستند؟ تا چه زمانی باید تصمیمات رابطه‌ای ملاک انتخاب‌ها باشد؟ فوتبال ما قربانی این ارتباطات شده است.
*برنده شدن مقابل تیم‌های ضعیف چه فایده‌ای دارد؟ در تیم بزرگسالان هم چنین شرایطی می‌بینیم که آقایان با برتری مقابل تیم‌های قرقیزستان و افغانستان باد در غبغب می‌اندازند و می‌گویند بالا آمده‌ایم. برای ایران زشت است که تیم ملی امیدش در سیدبندی کنار تیم‌هایی قرار بگیرد که تیم‌های بسیار ضعیف در ایران حضور دارند. وقتی هم از سد این تیم‌های ضعیف می‌گذریم خیلی خوشحال می‌شویم. تازه بالا هم نمی‌آییم بلکه با این افتضاح حذف می‌شویم.
*قبل از انقلاب تیم دوم ما کویت را که آن زمان جزء قدرت‌های آسیا بود در زمین حریف می‌برد. الان به بردن فلسطین، مغلوستان و افغانستان افتخار می‌کنیم! برای این پیروزی‌ها هم جشن گرفته و رنکینگ می‌گذاریم. خودمان را فریب ندهیم. این واقعیت را بپذیریم که ضعیف شده‌ایم و حتی نمی‌توانیم حریف تیم‌های درجه ۳ آسیا شویم. تنها راه برون رفت فوتبال از این وضعیت این است که کار را دست آدم‌های توانمند و کاردان بدهند نه اینکه مطابق رابطه و دوستی تصمیم بگیریم.
*۵۰ اسم رد کرده بودند. به جز یاسین سلمانی از ۲ بازیکن دیگر پرسپولیس در مقدماتی المپیک بازی گرفته نشد. آنجا چرا حذف شدیم؟ در همین بازی‌های آسیایی نیز محمد عمری در ترکیب اصلی قرار می‌گرفت. مگر تیم ملی قرار بود فقط با این ۲ بازیکن موفق شود. اگر قرار بود فقط آنها تاثیرگذار باشند، بهتر که به همین هنگ کنگ باختیم. برای بازی‌های آسیایی لیست ۵۰ نفره داده بودند.
