ساسان قجر شامگاه دیروز (۱۷ مهرماه) در جمع خبرنگاران و هنرمندان رشته پانتومیم، با بیان اینکه پانتومیم یکی از انواع هنر نمایشی است که بدون استفاده از کلام، با حرکات بدن و صورت شامل بازی با اندام، اشارات و نمادهای تصویری، داستان را به تماشاگران القا می‌کند، اظهار کرد: در واقع، بازیگران پانتومیم با زبان بدن خود، شکل و شمایل و حرکت‌های مختلف را بیان می‌کنند و با ایجاد احساسات و مفاهیم، داستان را به تصویر می‌کشند. این هنر در کنار تئاتر، سینما، و تلویزیون به کار می‌رود.
وی با یادآوری اینکه پانتومیم از نظر تاریخی، قدیمی‌ترین نوع نمایش در جهان است، تصریح کرد: حتی شکل‌هایی از آن را در دوران یونان باستان در غرب و یا در شرق می‌توان دید. در قرن‌های شانزده و هفده، یعنی در زمان شکوفایی نمایش‌های «کمدیادلارته» در اروپا، پانتومیم دیگر نمایش‌ها را تحت‌الشعاع خود قرار داده بود.
قجر ادامه داد: بین‌المللی‌ترین زبان نمایشی پانتومیم است زیرا بدون اینکه کلامی بگوید می‌تواند تمام مفاهیم معنایی اثر را با استفاده از بدن به تماشاگر انتقال دهد اما در نمایش‌هایی که کلام دارد این امتیاز وجود ندارد، به همین خاطر است که می‌گوییم مادر هنرهای نمایشی پانتومیم است، چون در این هنر می‌شود همه چیز را فرا گرفت.
این فعال فرهنگی با بیان اینکه یک پانتومیم کار می‌تواند بهترین بازیگر تئاتر با کلام باشد اما هر بازیگر تئاتر با کلامی نمی‌تواند یک پانتومیم کار خوبی باشد، اضافه کرد: یک پانتومیم کار هر روز باید چهار تا پنج ساعت تمرین داشته باشد تا همیشه بدنش آماده باشد.
به گفته دبیر دومین جشنواره بین‌المللی پانتومیم در زنجان، بدن به عنوان یکی از اصلی‌ترین ابزارهای بازیگر در ارائه مفاهیم دریافت شده از نمایش و انتقال آن به تماشاگر، بسیار حائز اهمیت است. از شیرینی‌های این هنر کهن این است که می‌توانیم با تمام انسان‌ها که به هر زبانی سخن می‌گویند ارتباط بر قرار کنیم و آن‌ها را تحت تاثیر قرار دهیم. اما سختی‌هایش زمانی است که گذر زمان توانایی شما را در زمان پیری کم می‌کند و حسرت می‌خوریم که ای کاش در زمان جوانی بیشتر تلاش می‌کردیم.
قجر با تاکید بر اینکه متاسفانه این هنر در کشور ما جدی گرفته نمی‌شود، ادامه داد: زمانی در سفر مارسل مارسو به ایران و اجرای ایشان مدتی تب و تابی بین بازیگران و دانشجویان تئاتر دانشگاه هنرهای درماتیک افتاد اما بعداز اندک زمانی این حرکت خاموش شد. بعدها در تبریز (هنرستان هنرهای زیبای دختران و پسران) حرکتی بنیادین توسط تئاتری‌های دلسوز آغاز شد که من بازیگری پانتومیم را در آن هنرستان تدریس می‌کردم تا اینکه حرمت مذکور منجر به برگزاری نخستین جشنواره پانتومیم هنرستان‌های کشور شد اما این حرکت نیز پایانی جز توقف نداشت.
وی در پاسخ به این سوال که چرا این هنر در کشور ما جدی گرفته نمی‌شود؟ گفت: تصور می‌کنم اکثر هنرمندان دیالوگ گفتن با ریتم تند و یک نفس بر روی صحنه را بیشتر می‌پسندند و دوست دارند. دیگر اینکه نبود مدرس متخصص در این حوزها از یکسو و جدی نگرفتن این هنر توسط سیاست‌گذاران عرصه تئاتر کشور از سوی دیگر سبب عدم توجه لازم و کافی به پانتومیم شده است، به نظر من مرکز هنرهای نمایشی کشور باید در این راستا حرکتی انجام بدهد و یک ساماندهی برای این هنر در نظر بگیرد.
دبیر دومین جشنواره بین‌المللی پانتومیم در زنجان ادامه داد: در کشورهای دیگر این هنر جایگاه ویژه‌ای دارد و همین امر باعث شده که تاثیر زیادی بر روی کارهای تئاتری آن کشورها داشته باشد. در آنجا بدن و حرکت رکن اصلی است ولی در ایران دیالوگ گفتن با ریتم بالا و یک نفس جایگاه مهمی پیدا کرده است. در حال حاضر تولیدات تئاترهای کشورهای دیگر به سمت حرکت و فضاسازی و عاری از دیالوگ پیش می‌رود و بازیگران با بدن و به مدد تکنولوژی آثار درخشانی را می‌آفرینند.
انتهای پیام
