خبرگزاری میزان - فیلم سینمایی «بی‌همه چیز» در سی و نهمین جشنواره فیلم فجر اکران شد و توانست یکی از موفقترین آثار این دوره از جشنواره فیلم فجر لقب گیرد، فیلمی که در میان منتقدان از آرا مثبت بالایی برخوردار شد و از جمله امیدهای اکران سال آینده محسوب می شود.
محسن قرایی بعد از تجربه موفق سد معبر این بار سراغ اثری متفاوت و البته پربازیگر رفته است، این فیلم از چهره های معروف سینمایی بهره می برد اما خودش را مرعوب حضور چهره ها نمی کند، تمامی بازیگران مطرح این فیلم در راستای اثر گام بر می دارند و اضافه کاری در کاراکترها دیده نمی شود.
شاید تنها نقطه ضعف بزرگ اثر در فیلمنامه باشد، فیلمنامه با برداشتی از نمایشنامه ملاقات با بانوی سالخورده نوشته شده اما نتوانسته در بومی سازی موفق پیش برود، همین اتفاق باعث می شود تا کاراکترها و انتخاب‌هایشان چندان پذیر نباشند.
هرچند بازیگران تمام تلاش خود برای ایفای درست نقش را می گیرند اما کاراکترها پیشینه و سبقه مناسبی ارائه نمی کنند و انگار که برای پیشبرد اثر درون فیلمنامه حاضر شده اند، فیلمنامه می توانست شاید با پرداخت بهتر و ساخت کاراکترهایی خارج از نمایشنامه به اثری بهتر مبدل شود.
خلاف جهت فیلمنامه کارگردانی «بی همه چیز» است، کارگردانی توانسته با انتخاب لوکشین، بازیگران و دکوپاژ تا حدی ضعف فیلمنامه را جبران کند، هماهنگی و کنار هم گذاشتن بازیگران مطرح این فیلم بدون شک از عهده هر کارگردانی بر نمی آید اما قرایی توانست به خوبی این بازیگران را چیدمان کند.
دیگر نکته قابل نقد فیلم را باید در طراحی لباس دانست، طراحی لباس در بخش هایی از فیلم به خوبی همخوان با متن و طراحی صحنه است اما در بخش هایی کاملا منطبق با لباس های روز پیش می رود، کاراکترهای روستایی فیلم گاها لباسی کاملا شهری و مرکزی می پوشند که با کاراکتر آنها همخوانی ندارد.
بازیگران این فیلم مهمترین نقطه اثر هستند، پرستویی خلاف سالهای اخیر خود نقشی قابل دفاع را ایفا کرده است، وی توانسته از سابقه و تجربه خود برای باورپذیر کردن نقش استفاده کند، از سویی بازی روان بازیگران مکمل همچون هادی حجازی فر نیز قابل تحسین است، البته در این میان بازی بازیگرانی همچون پدرام شریفی و لاله مرزبان می توانست بهتر بوده و یا از بازیگرانی همخوان تر و هم سطح با سایر بازیگران استفاده شود.
فیلم سینمایی «بی همه چیز» با وجود نقدهای مثبت و منفی پیرامون خود می تواند امیدوار به گیشه سال آینده باشد، ترکیب قدرتمند بازیگران و فضاسازی متفاوت اثر می تواند برای سینمای کلیشه زده سالهای اخیر نوآوری خاص خود را داشته باشد.
محسن قرایی نشان داده که کارگردان با پتانسیل بالاست، اما باید دید می تواند بدون حضور این تعداد بازیگر مطرح هم اثری قابل تحسین تولید کند یا خیر. فیلمی که بتواند فارغ از بازیگران خود حرفی برای گفتن داشته باشد، بی همه چیز اثری قابل دفاع در سینمای سال جاری است و نوید این را می دهد که کارگردانان جوان می خواهند از سینما مرکزیت و شهری فاصله بگیرند.
انتهای پیام/
