استاد علیرضا شجاع‌پور شاعر میهنی ایران، سراینده مثنوی‌های وطن، عشق جاویدان من؛ ایران من و در بارگاه فردوسی پس از گذراندن چند ماه بیماری طاقت‌فرسا، امروز چهارشنبه ۲۶ مهر چشم از جهان فروبست.
استاد شجاع‌پور دانش‌آموخته حقوق و علوم اداری و دیپلمات بازنشسته وزارت امور خارجه، بیستم اسفند ۱۳۲۱ در خاندانی از بزرگان لرستان، در ازنا چشم به جهان گشود؛ از دوران کودکی با شعر شاعران بزرگ آشنا شد و استعداد شاعری‌اش را نشان داد و پس از طی دوران جوانی و سرودن اشعار عاشقانه و نیز طنزآمیز، رفته رفته روی به مفاهیم ژرف‌تر آورد و در غالب اشعارش، به ایران و تاریخ، فرهنگ و تمدن آن و مسائل اجتماعی ایرانیان پرداخت.
شجاع‌پور در همه قالب‌های شعر فارسی و در سبک‌های کهن و نو تبحر داشت و اشعار متنوع و ارزشمندی به گنجینه شعر و ادب فارسی افزود. مثنوی‌های «وطن»، «عشق جاویدان من؛ ایران من»، «در بارگاه فردوسی» و «ساقی‌نامه»؛ و شعر نیمایی «رستم و سهراب» از مهمترین و مشهورترین آثار آن مرحوم است.
وی غزل‌سرایی چیره‌دست نیز بود و غزل‌های ناب و استواری با مضامین عرفانی، عاشقانه و اجتماعی سروده‌است. مشاعره او با بانوی غزل‌سرای معاصر و تضمین به اشعار سعدی، حافظ و شهریار هم از آثار برجسته استاد شجاع پور است. همچنین پژوهش‌هایی در شاهنامه فردوسی و اشعار سعدی و حافظ داشت که برخی از آن‌ها به نشر رسیده یا در کلاس‌های شاهنامه‌پژوهی و حافظ‌شناسی آن مرحوم ارائه شده‌است.
سه مجموعه شعر نیمه‌تمام (۱۳۷۷)، وطن یعنی همین‌جا یعنی ایران (۱۳۸۱) و هنوز نیمه‌تمام (۱۳۹۹) در کنار تصحیح شاهنامه فردوسی (۱۳۸۰) و بیژن و منیژه (۱۳۸۱)، کتاب‌های منتشر شده از شجاع پور است، البته اشعار، جستار‌های ادبی و دست‌نوشته‌های پژوهشی منتشرنشده‌ای نیز از آن مرحوم به جای مانده‌است.
از شعر معروف «وطن» با صدای علیرضا عصار در سال ۹۰ اجرا شده‌است می‌توان به عنوان یک اثر ماندگار نام برد: «وطن یعنی چه آباد و چه ویران/ وطن یعنی همین جا یعنی ایران».
زمان برگزاری مراسم تشییع و خاکسپاری شجاع‌پور متعاقبا اعلام خواهد شد.
