دو روز قبل حسین کنعانی‌زادگان مدافع تیم ملی از وارد کردن خودروی ۱۰۰ میلیارد تومانی بابت پاداش صعود به جام جهانی گفت. اقدامی که واکنش‌های بسیار زیادی در سطح جامعه داشت. از روز گذشته ورزشکاران سایر رشته‌ها نیز به صف منتقدین پیوستند. به عنوان نمونه امیرمحمد یزدانی کشتی‌گیر تیم ملی در یک استوری اعتراضی با انتشار ویدیوی صحبت‌های کنعانی‌زادگان در مورد وارد کردن اتومبیل ۱۰۰ میلیاردی نوشت: «خوبه‌ها، ببازی جایزه بگیری. در جایی از کره خاکی هستیم که عدالت فقط یک واژه است و معنای خاصی ندارد. باز هم خدا را شکر ندوییدم دنبال تی‌شرت کسی. دم همتون گرم بابت حمایتتون.»
به گزارش اعتماد، این واکنش‌ها همان زمان با انتشار خبر اعطای جایزه حواله خودرو به ملی‌پوشان فوتبال شروع شد و حالا دوباره اوج گرفته است.
روز گذشته وزارت ورزش در بیانیه‌ای جایزه نقدی مدال‌آوران بازی‌های آسیایی را منتشر کرد. جایزه ۹۰۰ میلیونی به برنده مدال طلا وقتی کنار پاداش ملی‌پوشان تیم ملی فوتبال قرار گرفت حساسیت‌ها را افزایش داد. اینکه چرا یک فوتبالیست بیش از ۱۰۰ برابر یک کشتی‌گیر یا تکواندوکار یا ورزشکاران سایر رشته‌ها پاداش می‌گیرد آن هم در شرایطی که این قشر بابت قراردادها و پاداش‌های پیروزی ارقام چند میلیاردی می‌گیرند به صف بی‌شمار سوال‌های بی‌جواب حوزه مدیریت ورزش اضافه شد.
البته این وضعیت نه تقصیر حسین کنعانی‌زادگان است نه سایر فوتبالیست‌ها. البته که مدافع تیم ملی می‌توانست بدون فخرفروشی از این پاداش یاد کند یا حتی اصلا به قیمت آن اشاره نکند. مخصوصا در این شرایط که بسیاری از مردم درگیر ارقام چند ده میلیون تومانی هستند و با یک صدم قیمت ماشینی که فوتبالیست‌ها وارد کرده‌اند زندگی‌شان از این رو به آن رو می‌شود.
مشکل اصلی نوع برنامه‌ریزی مقامات ورزشی و تصمیم‌گیرندگان کلان کشور است. اعطای حواله خودرو به فوتبالیست‌ها می‌توانست اقدام درستی باشد در صورتی که به سایر ورزشکاران چیزی شبیه به آن داده می‌شد. مثلا می‌شد به جای ۹۰۰ میلیون تومان و نه حتی یک میلیارد تومان که می‌توانست به لحاظ اسمی حداقل بزرگ‌تر به نظر برسد جایزه دیگری درنظر گرفته شود. سکه‌ای، حواله خودروی داخلی، ارزی چیزی که حداقل ارزش افزوده داشته باشد. اما خب از کسانی که سرویس چای‌خوری و کارت هدیه ۵ میلیون تومانی را به عنوان پاداش در نظر می‌گیرند انتظار بیشتری نمی‌رود. همین چند روز پیش برخی مقامات یونس امامی قهرمان بازی‌های آسیایی را به مراسمی دعوت و برای بزرگداشت او یک ربع سکه اهدا کردند! اقدامی که با ناراحتی ملی‌پوش کشتی کشورمان همراه شد و حاشیه‌های زیادی را به دنبال داشت.
در چند سال گذشته بسیاری از ورزشکاران در مصاحبه با همین روزنامه اعتماد گفته‌اند که مجبورند برای گذران زندگی به شغل دوم رو بیاورند. بسیاری از آنها گفته‌اند در تامین مخارج اولیه و ملزومات ورزش حرفه‌ای از جمله تجهیزاتی مثل کفش و دوچرخه و تفنگ و... دچار مشکل هستند. دو روز پیش حسین رسولی قهرمان پرتاب دیسک بازی‌های آسیایی به ایسنا گفت صبح‌ها تمرین می‌کند و شب‌ها در اسنپ مشغول به کار است! یا فرزانه فصیحی بهار امسال به روزنامه اعتماد گفت که پاداش قهرمانی‌اش صرف هزینه مربی شده. تازه خودش هم یک پولی از جیب روی آن گذاشته است.
در کل نگاهی به مصاحبه‌های ورزشکاران سایر رشته‌ها سرشار از چنین گلایه‌هایی است. گلایه‌هایی که ثابت می‌کند وضعیت مالی آنها خوب نیست و در چنین شرایطی خیلی طبیعی است که آنها نتوانند بهترین عملکردشان را در میدان مسابقه بگذارند یا به فکر مهاجرت بیفتند.
طبق اعداد لایحه بودجه سال ۱۴۰۲، بودجه اختصاصی وزارت ورزش و جوانان در بخش جاری و عمرانی معادل یک‌هزار و ۷۵۴ میلیارد و ۱۵۷ میلیون و ۸۰۰ هزار تومان است که در بخش جاری معادل یک‌هزار و ۲۸۶ میلیارد و ۶۰ میلیون تومان و در بخش عمرانی معادل ۴۶۵ میلیارد و ۹۷ میلیون و ۸۰۰ هزار تومان برآورد شده است. حال کافی است عددی که به عنوان پاداش به بازیکنان تیم ملی داده شده با رقم بودجه کل ورزش ایران مقایسه شود. آن وقت مشخص می‌شود که وضعیت ورزش کشور در چه نقطه‌ای قرار دارد.
طبق اطلاعات منتشر شده ۳۲ بازیکن حواله واردات خودرو دریافت کرده‌اند و چند نفر هم خارج از ضابطه وارد این لیست شده‌اند. همان‌طور که در شماره دیروز «اعتماد» نوشتیم به‌طور میانگین می‌توان گفت بین ۳ تا ۴ هزار میلیارد تومان خودرو توسط فوتبالیست‌ها وارد شده است (با فرض قیمت بین ۷۰ تا ۱۰۰ میلیارد تومانی هر خودرو). این رقم بیش از دو برابر کل بودجه ورزش کشور در سال ۱۴۰۲ است! در چنین شرایطی بسیار طبیعی است که ورزشکاران سایر رشته‌ها سرخورده و عصبانی شوند و مقابل فوتبالیست‌ها گارد بگیرند.
کاش لااقل نهاد ریاست‌جمهوری مجوز واردات ۵۰ خودرو را به وزارت ورزش بدهد تا این وزارتخانه با فروش خودروها در آشفته‌بازار خودرو به نان و نوایی برسد و از این پول بتواند بخشی را به پاداش ورزشکاران سایر رشته‌ها اختصاص دهد. راه‌حل احمقانه‌ای است اما وقتی می‌توان در این مملکت این‌قدر راحت درآمدزایی کرد و رانت داد چرا وزارت ورزش و ورزشکاران غیر فوتبالی از آن بهره نبرند؟
