یک کارآزمایی بالینی نشان می‌دهد که داروی تپلیزوماب (teplizumab) می‌تواند باعث کاهش پیشرفت دیابت نوع 1 در کودکان و نوجوانانی شود که برای آنها تشخیص زودهنگام انجام شده است. طبق نتایج این کارآزمایی، این دارو می‌تواند مرگ سلول‌های بتا در لوزالمعده را (که مسئول تولید انسولین هستند) به تأخیر بیاندازد و در کنار درمان‌های دیگر به بهبودی حال بیماران کمک زیادی کند.
دیابت نوع 1 اغلب در سنین جوانی خود را نشان می‌دهد. دیابت در اثر حمله سیستم ایمنی بدن به سلول‌های بتا در لوزالمعده ایجاد می‌شود و دیگر بدن توانایی تولید انسولین را نخواهد داشت. علائم دیابت در مرحله 3 بیماری شروع می‌شود، اما می‌توان با تشخیص اتوآنتی‌بادی‌های مرتبط و سطح غیرطبیعی قند خون زودتر دیابت را تشخیص داد. تشخیص زودهنگام دیابت، می‌تواند کمک بسیاری به کنترل دیابت در طولانی‌مدت بکند.
طبق مقاله منتشرشده از تحقیقات جدید، در صورت تشخیص دیرهنگام دیابت نوع 1، هیچ‌چیز نمی‌تواند از پیشرفت این بیماری جلوگیری کند. کودکانی که زمان زیادی از ابتلایشان نمی‌گذرد، طی چند سال و به مرور توانایی تولید انسولین را از دست می‌دهند. اکنون به‌نظر می‌رسد داروی تپلیزوماب سرعت پیشروی بیماری را کاهش می‌دهد.
پس از تأیید سازمان غذا و داروی آمریکا در سال گذشته، آزمایش فاز 3 داروی تپلیزوماب شروع شد. هدف این مطالعه بررسی عملکرد سلول‌های بتا بود تا بتوان آنها را برای مدت طولانی‌تری فعال نگه داشت. با حفظ سلول‌های بتا تولید انسولین در بدن بیمار متوقف نمی‌شود و سرعت پیشرفت دیابت نیز کاهش می‌یابد. در واقع هدف اصلی این دارو این است که رسیدن دیابت نوع 1 به مرحله 3 را به تأخیر بیندازد.
در این کارآزمایی، 328 بیمار که در طی شش هفته پیش از آغاز تحقیقات، تشخیص دیابت دریافت کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. به 217 نفر از آنها داروی تپلیزوماب و به 111 نفرشان دارونما داده شد. طی آزمایش، بیماران به مدت 12 روز یک دوز روزانه تپلیزوماب یا دارونما دریافت می‌کردند. شش ماه بعد نیز یک دوره 12 روزه دیگر تکرار شد. پس از 18 ماه، عملکرد سلول‌های بتا بیماران بررسی شد. 94.9 درصد از افرادی که تحت درمان با این دارو قرار گرفتند، سطوح معنی‌داری از عملکرد سلول‌های بتا را حفظ کردند. این رقم در افرادی که دارونما به آنها داد می‌شد، 79.2 درصد بود.
نتایج این کارآزمایی همچنین نشان می‌دهد بیمارانی که تپلیزوماب دریافت می‌کردند مزایای دیگری نیز نشان دادند. آنها می‌توانستند مصرف انسولین خود را کاهش دهند، کمتر در معرض بروز شدید هیپوگلیسمی (افت قند خون) قرار می‌گرفتند و در کل محدوده گلوکز مورد نظر محققان را حفظ کردند. همچنین این بیماران در پرسش‌نامه کیفیت زندگی نمره بالاتری به‌دست آوردند.
تیم تحقیقاتی می‌گوید که تپلیزوماب در ترکیب با سایر درمان‌ها می‌تواند عملکرد خیلی بهتری داشته باشد. برای مثال، می‌توان علاوه بر مصرف این دارو، سلول‌های بتای جدیدی به بدن بیمار پیوند داد. گرچه این سلول‌های بتای جدید نیز در معرض حمله سیستم ایمنی بدن قرار می‌گیرند اما تپلیزوماب می‌تواند پیشرفت این فرایند را کاهش دهد.
