به گزارش ایسنا، سیدعزت‌الله ضرغامی، وزیری که چند سالی است، متولی اصلی صنایع دستی در کشور شناخته می‌شود، با این نگاه موافق است و به تازگی آن را یادآور شده است.
او می‌گوید: «فعالان زیادی در این حوزه داریم که یکی از مشکلات آن‌ها نداشتن محلی برای عرضه است.» و از نظرش «یکی از محلهای خوب برای عرضه صنایع‌دستی بقاع متبرکه است.»
اما اگر کمی به عقب برگردیم و شاید در همین حوالی و روزها، رد پای عرضه صنایع‌دستی روستاییان را در امامزاده‌ها هم مشاهده می‌کنیم. طرح «شمیم خدمت» که چندی قبل در ۵۰۰ امامزاده و بقعه کشور اجرایی شد نمونه‌هایی از همین دست است. ضمن اینکه در بسیاری از مناسبت‌های مذهبی به‌ویژه در ماه محرم از بسیاری از شاخه‌های صنایع‌دستی ایران بهره برده می‌شود.
برگردیم به کارکرد مکانی مذهبی مانند مسجد؛ بنای مقدس ما مسلمانان علاوه بر برپایی مراسم آیینی، کارکرد فرهنگی ـ اجتماعی دارد. در حقیقت برآیند این دو کارکرد است که زمینه‌ساز اقبال عمومی و استقبال مردم از مساجد می‌شود؛ استقبالی که در نهایت سرزندگی و شادابی معنوی را به همراه دارد.
پس لازم است در اینجا پرانتزی بزرگ را باز کنیم: همان اندازه که صنایع دستی نیازمند عرضه در مکانی مانند مسجد و سایر اماکن متبرکه است، این بناها هم برای تعامل با مردم و حفظ سرزندگی، نیازمند بهره‌گیری از هنر مردمی هستند.
زمانی که مساجد برای انجام طیف متنوعی از فعالیت‌های فرهنگی ـ اجتماعی مناسب‌سازی شوند، در نهایت به ارتقای حضور شهروندان در مکان‌های متبرکه می‌انجامد و مسجد را در بخشی عمده از زندگی محلهای ـ شهری می‌آورد.
توجه اسلام به زیبایی و لطافت‌های هنری باعث شد هنرمندان سرزمین‌های فتح‌شده توسط اسلام به پیشرفت‌های قابل توجهی در هنر دست یابند. هنر این صنعتگران با هم پیوند خورد و زیر فرمان اسلام مبدل به شیوه‌هایی شد که امروز به نام هنر اسلامی شناخته می‌شود (پرایس، ۱۳۵۴:۹). با این روند، اگرچه بنیان مساجد خود به یک اثر هنری تبدیل شد ولی در عین حال مسجد به عنوان محل تولید و عرضه مهمترین آثار هنری مسلمانان، خود به کارگاهی بزرگ برای آموزش و رشد هنری و نمایشگاهی از تنوع کار هنرمندان مسلمان نیز تبدیل شده بود.
انتهای پیام
