همشهری‌آنلاین - بهروز رسایلی: این چه فوتبالی است؟ چرا تیم اینطوری شده؟ معلوم بود گل می‌خوریم، جواد خیابانی هم فهمید نبیل باهویی بازیکن نیست، اما یحیی نفهمید و... جملاتی با این مضمون، پرتکرارترین کامنت‌های هواداران پرسپولیس بعد از توقف ناامیدکننده تیمشان مقابل استقلال تاجیکستان بود. در شرایطی که پرسپولیسی‌ها خیلی روی کسب این ۳امتیاز و صعود از مرحله گروهی حساب می‌کردند، بازی برده را در شهر دوشنبه تاجیکستان مساوی کردند تا کار گره بخورد و همه‌چیز به ۲مسابقه پایانی کشیده شود. بعد از این بازی، یکی از عمده‌ترین بحث‌ها در اردوگاه هواداران پرسپولیس این بود که بالاخره ما با کدام تیم طرفیم؟ تیمی که مثل آب خوردن الدحیل را در قطر می‌برد یا تیمی که زورش به نفت آبادان و استقلال تاجیکستان هم نمی‌رسد؟
ویژگی اصلی پرسپولیس در همه سال‌هایی که قهرمان شده، برخورداری از ساختار دفاعی خوب و سختگیر بوده؛ تیمی که به ندرت فرصت گلزنی به رقبا می‌داد و در آن سو با استفاده از موقعیت‌ها بار خودش را می‌بست. این فصل اما سرخ‌ها در هر دو آیتم عقبگرد داشته‌اند. تیم خیلی سخت گل می‌زند که زیاد در موردش صحبت شده و به‌نظر می‌رسد ریشه در فقدان مهاجم شش‌دانگ و مؤثر داشته باشد. نکته عجیب‌تر اما ولنگاری دفاعی پرسپولیس است. امسال هر رقیبی که اراده کرد، توانست روی دروازه پرسپولیس صاحب موقعیت شود. استقلال تاجیکستان حداقل ۴فرصت عالی گلزنی داشت که یکی از آنها را به ثمر نشاند. همین تیم در بازی رفت صاحب ضربه پنالتی شد که آن را از دست داد. نفت آبادان در ورزشگاه آزادی ۲بار دروازه پرسپولیس را باز کرد، یعنی به اندازه النصر عربستان! پیکان هم یک گل به قرمزها زد و حداقل ۳گل دیگر هم می‌توانست بزند اما درخشش علیرضا بیرانوند و بی‌دقتی مهاجمان مانع از تحقق این مهم شد. قطعا بخشی از شرایط ناگوار خط دفاع پرسپولیس به مصدومیت مرتضی پورعلی‌گنجی مربوط می‌شود اما به هر حال تا این اشکال برطرف نشود، تیم روی روال نخواهد افتاد.
تغییرات فراوان در ترکیب اصلی پرسپولیس نشان می‌دهد خود یحیی گل‌محمدی هم از شرایط تیمش کلافه است و هنوز نتوانسته به یک جمع‌بندی کلی برسد. برخی تغییرات به‌دلیل مصدومیت‌هاست که می‌توان آنها را درک کرد اما جابه‌جایی فنی هم در ارنج قرمزها کم اتفاق نمی‌افتد. در همین بازی وحدت هنانوف به جای دانیال اسماعیلی‌فرد در پست دفاع راست به بازی گرفته شد. در خط میانی به تناوب شاهد جابه‌جایی میلاد سرلک و مسعود ریگی با هافبک‌ها و وینگرهای تهاجمی هستیم و در خط حمله هم مدتی است نبیل باهویی جانشین شهاب زاهدی شده، درحالی‌که دلیل این تغییر مشخص نیست. هر چه هست این بی‌ثباتی به ناهماهنگی پرسپولیسی‌ها دامن می‌زند.
در مجموع پرسپولیس پس از این ۳تساوی ملال‌آور و بحث‌برانگیز، باید راهی ۲مسابقه سرنوشت‌ساز شود؛ بازی با سپاهان در لیگ برتر و بازی با النصر عربستان در لیگ قهرمانان آسیا. در این میان گویا تنها کاری که از دست هواداران برمی‌آید این است که آرزو کنند در این ۲ مسابقه، روز خوب تیمشان باشد. داریم از تیمی حرف می‌زنیم که هنوز متوجه نشدیم کیفیت واقعی‌اش چقدر است!
ستاره شماره۱۹ پرسپولیس، در نیمه‌دوم مسابقه با استقلال تاجیکستان به زمین آمد اما حتی تا پایان بازی هم در این جدال دوام نیاورد. مصدومیت دوباره وحید امیری، بدترین خبر ممکن برای قرمزها بود اما آیا این اتفاق غافلگیرکننده بود؟ تصمیم یحیی برای استفاده از وحید در یک بازی پرفشار آسیایی آن‌هم روی چمن مصنوعی، شرایطی برای این بازیکن ایجاد کرد که شاید علاوه بر پرسپولیس، تیم ملی را نیز تحت‌تأثیر قرار دهد. این نخستین بار نبود که سرمربی سرخ‌ها، چنین تصمیمی برای امیری می‌گرفت؛ ریسک دوباره یحیی روی این بازیکن جواب نداد و در جدال با استقلال تاجیکستان، تراژدی بازی با ذوب‌آهن برای این بازیکن تکرار شد.
ماجرای تلخ آسیب‌دیدگی دوباره امیری در همان روز بازگشت از مصدومیت، قبلا هم برای او اتفاق افتاده بود. اواخر لیگ بیست‌ویکم، وحید پس از چند جلسه مصدومیت در بازی با ذوب‌آهن به زمین مسابقه رفت و در همان دیدار دوباره آسیب دید و فصل را از دست داد. جالب اینکه آن روز هم پرسپولیسی‌ها بازنده بازی بودند. این بازیکن دونده نه فقط ۴بازی آخر آن فصل، بلکه ۸بازی ابتدایی تیمش در لیگ برتر بیست و دوم را نیز بیرون از زمین تماشا کرد. این در حالی بود که اگر مقابل ذوب‌آهن به میدان نمی‌رفت، آرام آرام به شرایط آرمانی برمی‌گشت و حداقل می‌توانست در شروع فصل جدید به تیمش کمک کند.
آیا واقعا بازی با استقلال تاجیکستان برای پرسپولیسی‌ها حکم مرگ و زندگی را داشت؟ پاسخ این سؤال قطعا منفی است. این بازی هم از لحاظ اهمیت، چیزی شبیه همان بازی لیگ بیست و یکم با ذوب‌آهن بود. پرسپولیس قبل از جدال با ذوب، شانس زیادی برای قهرمانی لیگ نداشت اما اگر آن مسابقه را می‌برد، کمی شانس پیدا می‌کرد. با این حال حتی درصورت بردن آن جدال هم همه‌چیز به هفته‌های پایانی و نبردهای بعدی کشیده می‌شد. در مورد بازی با استقلال تاجیکستان نیز، همین شرایط وجود داشت. اگر قرمزها برنده این بازی می‌شدند، راهشان برای صعود کمی هموارتر به‌نظر می‌رسید اما باز هم هیچ تضمینی وجود نداشت که پرسپولیس با ۳امتیاز این بازی به مرحله بعدی برود. بدون شک ۲بازی بعدی در آسیا مقابل ۲تیم بزرگ، برای این تیم بسیار مهم‌تر بودند و یحیی با این اشتباه، وحید را از حضور در این بازی‌ها محروم کرد.
استقلال تاجیکستان تیمی فیزیکی بود و بازیکنانش خطاهای زیادی انجام می‌دادند. در همان نیمه اول بازی، بارها روی مهدی ترابی خطا شد و حتی احتمال آسیب دیدن این بازیکن نیز وجود داشت. علاوه بر این، چمن ورزشگاه هم مصنوعی بود و این نوع چمن همیشه یکی از عوامل جدی در آسیب‌دیدگی‌های ریز و درشت است. در واقع همه عوامل هشدار می‌دادند که وحید که تازه از مصدومیت رهایی پیدا کرده است، نباید در چنین زمینی به میدان برود اما این اتفاق رخ داد و یحیی او را به میدان فرستاد، تصمیمی که هم یک تعویض پرسپولیس را سوزاند و هم یک مهره کلیدی این تیم را با مصدومیت دیگری روبه‌رو کرد. این استفاده از امیری، بیش از حد عجولانه به‌نظر می‌رسید.
چه‌کسی مقصر از دست دادن بازیکن بسیار مهم در حساس‌ترین مقطع فصل برای پرسپولیس است؟ امیری حالا در بازی بزرگ روز یکشنبه با سپاهان غایب خواهد بود و پس از آن نیز نمی‌تواند تیم را در نبردهای سرنوشت‌ساز با النصر و الدحیل همراهی کند. او حتی دربی رفت این فصل را نیز از دست خواهد داد. به‌نظر می‌رسد این ۴بازی تا حدود زیادی سرنوشت این فصل تیم یحیی را مشخص می‌کنند و امیری نمی‌تواند در هیچ‌کدام از این مسابقه‌ها به میدان برود. مقصر اصلی چنین روندی، کادر فنی و پزشکی هستند که ریسک کاملا بی‌دلیلی را روی این بازیکن کردند. حتی اگر شایعات مربوط به‌خوددرمانی امیری و بدتر شدن وضعیت او واقعیت داشته باشند، باز هم مقصر این ماجرا کادر فنی است که نتوانسته ماجرا را به درستی مدیریت کند.
امیری یکی از تأثیرگذارترین مهره‌های تیم ملی در مسیر صعود به جام‌جهانی۲۰۲۲ بود. اسکوچیچ تقریبا در همه بازی‌ها به‌صورت کامل از امیری استفاده می‌کرد اما مصدومیت جدی در پرسپولیس، موجب شد او ۲۷۰دقیقه نیمکت‌نشینی مداوم در جام‌جهانی را تجربه کند و حتی برای یک دقیقه هم به زمین نرود. حالا اصلا بعید نیست که این بازیکن در شرایط فعلی، در فهرست نهایی تیم ملی برای جام‌ملت‌ها قرار نگیرد. شاید دوران ملی امیری، همین حالا نیز به پایان رسیده باشد و این اتفاق بی‌تردید متاثر از تصمیم‌های اشتباه کادر فنی پرسپولیس است.
