تقریباً همه انسانها با فرشته‌ای زمینی به نام «پرستار» آشنایی دارند و این افراد را عمدتاً با خصلت «فداکاری» و «ایثارگری» در ذهن خود متصور هستند؛ به ویژه در جریان بحران کرونا که هر روز و هر دقیقه شاهد ایثار و گاهاً جانفشانی این مدافعان سلامت بودیم.
این فرشتگان سفیدپوش و نجیب نه فقط در جریان بحران‌هایی مانند کرونا، بلکه هر روز و شب و آسایش زندگی خود را فدای حفظ سلامت بیمارانشان می‌کنند و هرچند مانند دیگر مردم از دغدغه‌های شغلی و مشکلات روزمره زندگی رنج می‌برند ولی همواره با روی گشاده بر بالین بیماران خدمت می‌کنند.
هرچند پزشکان محترم درمانگر هستند ولی اگر مراقبتهای پرستاران نبود، قطعاً بسیاری از این درمان‌ها نیز نتیجه‌بخش نبود؛ به بهانه روزی که به نام دلسوزترین، پرتلاش‌ترین و تاثیرگذارترین افراد در عرصه سلامت به عنوان «روز پرستار» نامگذاری شده است، به سراغ تعدادی از پرستاران بیمارستان‌های شهر یزد رفتیم تا از چند و چون فعالیت‌ها و البته مشکلاتشان آگاه شویم.
یکی از پرستاران بیمارستان شهید صدوقی یزد که فارغ‌التحصیل رشته پرستاری از دانشگاه دولتی یزد است، ابتدا به خاطرات روزهای سخت و سیاه مبارزه با کرونا اشاره می‌کند و در حالی که اشک در چشمانش جمع می‌شود، با صدایی بغض‌آلود از مشاهده مرگ آدم‌هایی مختلف در ۳۳ شیفت هفت ساعته ماهیانه در دوران همه‌گیری کرونا می‌گوید.
وی که تنها سه سال سابقه خدمت در لباس سفید پرستاری دارد، تاکید می‌کند: شغلی به سختی پرستاری وجود ندارد چرا که جدای از دشواری فیزیکی، روح و روان پرستاران را از رنج و درد بیماران چنگ میاندازد و همین شرایط کار را برای افراد دشوار می‌کند.
به گفته وی، البته به دلیل مواجه بودن با بیماران مختلف، هر لحظه سهل‌انگاری در درمان بیماران نه تنها جان آنها بلکه سلامت خود پرستاران را نیز به خطر میاندازد.
او می‌گوید: با تمام این اوصاف و با وجود کمبود پرستار در بیمارستان‌های دولتی، هیچ‌گونه ردیفی برای سختی کار و پاداش برای شاغلان این حوزه وجود ندارد که در این رابطه نیز جامعه پرستاری از مسئولان خواستار اصلاح این روند است.
پرستاری دیگر از این بیمارستان با ۲۲ سال سابقه فعالیت در این حرفه، عنوان می‌کند: ماهانه علاوه بر شیفت‌های سنگین موظفی، حداقل ۷۰ تا ۸۰ ساعت اضافه‌کاری نیز به ما تحمیل می‌شود ولی در ازای هر ساعت اضافه‌کار تحمیلی برای پرستاری با ۲۲ سال سابقه، نهایتاً ۲۵ هزار تومن حق‌الزحمه لحاظ می‌شود.
وی می‌گوید: هر چند کلیات چنین اقدامی بر خلاف قانون است ولی دستمزد چنین پرستاری در مقایسه با حداقل حقوق یک کارگر ساختمانی به میزان ۵۰ هزار تومان ناعادلانه است.
این پرستار یزدی به عدم لحاظ و پرداخت تعرفه پرستاری مصوب سال ۸۷ تاکنون گلایه کرده و اضافه می‌کند: متاسفانه آنچه که به نام تعرفه نیز تاکنون پرداخت شده، در حقیقت تعرفه نبوده است چرا که بسیاری از خدماتی اکنون پرستاران انجام می‌دهند، به نام پزشک در سامانه ثبت شده و هزینه‌ای در قبال آن به پرستار پرداخت نمی‌شود.
وی به مشکلات معیشتی پرستاران با پرداخت‌های کنونی اشاره و اظهار می‌کند: جامعه پرستاری خواهان فوق العاده خاص با ضریب سه هستند هرچند که این خواسته بارها به مجلس راه یافته ولی در نهایت مصوب نشده است.
او می‌گوید: فشار کاری در بیمارستان به شدت بالاست به نحوی که که پرستاران پس از مدتی دچار عوارض جسمی مانند دیسک کمر می‌شوند و اضافه کار هر ساعت در شیفت‌کاری به طور میانگین حدود ۱۷ هزار تومان محاسبه می‌شود که آن نیز به همراه کارانه‌ها غالباً با تاخیر هشت ماهه پرداخت می‌شود و همین نارضایتی پرستاران را به دنبال دارد.
این پرستار از حذف کارانه این قشر انتقاد و بیان می‌کند: تعرفه‌گذاری صحیح و اجرای فوق‌العاده خاص پرستاران، اصلی‌ترین مطالبه ماست.
حرف پایانی هر دو پرستار این بود که پرستاری شغلی خطیر و مهم است که با همه سختی‌هایش، آن هنگام که سلامت را برای بیمار به ارمغان می‌آورد طعم شیرینی دارد، اما چه خوب است مسئولان پاسخگوی خوبی برای مشقت سفیدپوشان باشند.
انتهای پیام
