قرار بود تیم ملی نوجوانان ایران پس از صعود از گروه به عنوان تیم سوم در مرحله حذفی به مصاف مراکش برود و در صورت شکست دادن این تیم و صعود به مرحله بعدی یک رکورد بی نظیر را از آن خود کند، از سویی دیگر تیم بزرگسالان کشورمان هم در دومین بازی مرحله مقدماتی جام جهانی خود پس از شکست دادن هنگ کنگ باید به مصاف ازبکستان می‌رفت.
از همان صبح شور و شوق در دل هواداران فوتبال طوری ایجاد شده بود که قرار بود با دو برد شیرین، یکی از روزهای بیادماندنی و فراموش نشدنی فوتبال کشورمان باشد، نوجوانان کشورمان با شکست مراکش دوباره شگفتی بیافرینند و بزرگسالان مان هم با شکست ازبکستان یک صعود مقتدرانه و بی‌حرف و حدیث به مرحله بعدی مقدماتی داشته باشند ...
اما هر چقدر دو تیم ملی کشورمان در نیمه اول روند موفقیت آمیز و امیدوار کننده ای داشتند، نیمه دوم از زمین تا آسمان برایشان متفاوت بود، تیم بزرگسالان برد نیمه اول را با تساوی ناامید کننده در پایان بازی عوض کرد و تیم نوجوانان هم پس از پایان ۹۰ دقیقه در ضربات پنالتی که می‌توانست کمی دقت بیشتری به خرج داده و شانس بیشتری هم داشت مراکش را شکست دهد اما هیچ کدام نتوانستند از عهده حریفان خود برآیند.
به معنای دیگر دیروز برخلاف آن چیزی که انتظار داشتیم و دوست داشتیم که انجام می‌گرفت روز تیم های ایران نبود، روزی که دو برد تبدیل به یک تساوی و شکست در پایان بازی شد و باز برایمان تداعی روزهای تلخی بود که همیشه اول امیدوار بودیم و در انتها ناامید می‌شدیم اینبار هم انگار باید این چنین می‌شد که شد.
همیشه پس از ناکامی‌ها می‌گوییم کاش درس عبرتی باشد برای جبران در آینده اما وقتی آینده می‌رسد و باز ناکامی‌ها تکرار می‌شوند انگار هیچ درس عبرتی اتفاق نیفتاده است.
محمود فخرالحاج| باشگاه خبرنگاران آزاد
