به گزارش ایسنا، تالار هنر و زندگی موزه ملک براساس این خط سیر شکل گرفته که چگونه هنر در فرهنگ و زندگی ایرانی اشکال مختلفی به خود گرفته و همواره در حال گفت‌وگوی بینافرهنگی بوده است؛ گفت‌وگویی با گذشته و دنیای معاصر خود در هر زمان. از این رو می‌تواند منبع الهام و گفت‌وگوی هنری معاصر نیز باشد. بر این اساس در تعامل با هنرمند معاصر، مریم عابدی رویدادی با عنوان «جناس موزه‌ای» را در این تالار شکل داده است.
او همزمان با کار هنری، دانش‌آموخته کارشناسی ارشد مطالعات موزه است که در پایان‌نامه خود به دنبال تعامل هنر معاصر و موزه‌ها بوده است تا از این راه بتوان ظرفیت‌های هنر معاصر را برای پویایی موزه‌ها به کار گرفت.
عابدی به واسطه آثاری شناخته می‌شود که از طریق ساختارشکنی و بافت نوارهای بومِ نقاشی به منظور رسیدن به ترکیبات هندسی و معماری خلق شده‌اند. آثار او نه معماری است و نه مجسمه، نه نقاشی است و نه فرش‌بافی و دست‌بافته‌های زنانه، بلکه جایی میان همه این‌هاست؛ جایی که فرم طاق‌ها و آجرچینی‌های ایرانی با زیبایی‌شناسی سرزمین‌ها و سنت‌های معماری ادیان غرب و شرق پیوند می‌خورد و آثاری بی‌زمان از منظر ساختار و فرم را شکل می‌دهند.
این ویژگی که نقطه عطفی در ایده نمایشگاه هنر و زندگی در بازتعریف مفهوم خانه ایرانی به عنوان نمایشگاهی از تاریخ، جغرافیا، عقاید، طراحی‌ها و حتی ارتباطات با دیگر فرهنگ‌ها، قومیت‌ها و ادیان است، این بار روایتی جدید را از طریق نمایش آثار مریم عابدی میان اشیاء موزه فراهم کرده است. جایی که ما را به تأملی دوباره فرامی‌خواند تا رشته‌های مشترک زندگی مردم امروز و دیروز و آینده سرزمین‌مان را به‌هم ببافد.
«جناس موزه‌ای» پروژه‌ای است که در آن اثر هنری معاصر میان اشیاء موزه چیدمان شده است. در این فضا موزه به مثابه یک متن خوانده می‌شود که در آن هم‌آوایی اشیاء موزه در کنار آثار معاصر به شکل‌گیری معناهای گوناگون کمک می‌کند. به بیان دیگر نمایشگاه هنر و زندگی در اینجا به عنوان واسطه‌ای عمل می‌کند که حس رازآلودگی را در هم‌نشینی مسجعی فرا می‌خواند که روی زیبای چیزها در کنار واقعیت روزمره‌مان نشان داده شود.
انتهای پیام
