به گزارش خبرگزاری مهر، بهمن ایزدی از فعالان محیط زیست کشورم، کویر شناس و بانی ثبت کویر لوت در فهرست میراث جهانی در حاشیه برنامه تور تخصص ۳ روزه ارسنجان گردی و تالاب شناسی که به همت انجمن دوستداران میراث فرهنگی ارسنجان برگزار شد، اظهار کرد: یک دوره‌ای اصطلاح محیط‌بان هنوز جا نیفتاده بود، محیط‌بانان شکاربان بودند و گونه‌هایی مثل کل و بز و قوچ و میش هم تحت عنوان شکار دسته‌بندی می‌شدند.
رئیس هیئت مدیره تشکل غیردولتی طبیعت زاگرس سبز بیان کرد: فهرست شکارچیانی که به صف محیط‌بانان به واسطه محدودیت‌های اداری و استخدامی پیوسته‌اند شاید کوتاه باشد اما در میان فعالان و داوطلبان محیط زیست فهرست بلندبالایی از آنها را می‌توان یافت.
ایزدی یادآور شد: نگاه به شکارچیانی که به عرصه حفاظت وارد شده‌اند بسیار متنوع است و هنوز کسانی هستند که اعتقاد دارند شکارچی هیچگاه نمی‌تواند حامی محیط‌زیست باشد.
کویرنورد مشهور ایرانی در ادامه گفت: کسی که شکارچی است محال است شکار را کنار بگذارد این جمله را یکی از محیط‌بانان درجه یک سواد کوه که آرزوی دستگیری احمدی را داشته بارها به همکارانش گفته است او انکار نمی‌کند که تفنگ و تیراندازی را دوست دارد اما تاکید می‌کند قصد ندارد جان موجودی را بگیرد.
ایزدی معتقد است که شکار مثل اعتیاد قابل حذف نیست و باید برایش راهکاری پیدا کرد؛ پروانه‌های شکاری که داده می‌شود نشان از پذیرش این موضوع دارد. ما باید بتوانیم به شکارچی‌ها جهت دهیم تا بتوانیم شرایط را عوض کنیم وگرنه تا وقتی اسلحه وجود دارد شکارچی هم هست.
ایزدی ظرفیت سازمان محیط زیست و توان شکارچی‌ها را می‌شناسد و معتقد است که با ظرفیت‌های دولتی نمی‌شود جلوی شکارچی‌ها را گرفت از این رو معتقد است که همراهی مردم عنصری واجب است تا منطقه‌های شکارممنوع یا حفاظت شده برای شکارچی‌ها ناامن شود زیرا این حمایت‌های مردمی در مواردی هم جواب داده و باعث شده شکارفروش‌ها به کار دیگری مشغول شوند؛ طبیعی است که درآمد شکار با راهنمای تور یکی نیست. گرازی که شکار می‌شود الان ۲ یا ۳ میلیون تومان و حتی بیشتر هم قیمت دارد چه برسد به سایر گونه‌های کمیاب جانوری!
او در پایان اظهار کرد: تلاش ما بر این بوده و هست تا با حمایت مردم برای شکارچی‌ها کاری پیدا کنیم تا وابسته به درآمد شکار نباشند و خوشبختانه یکی در ذوب آهن و دیگری در راه آهن تهران و هریکی از آنها که پشیمان از شکار بوده و هستند، برای خود کار پیدا کرده و از منطقه شکار دور شده‌اند؛ این کاری بوده که تنها از توان مردم می‌آمده و تنها مردم هستند که می‌توانند تغییر ایجاد کنند و از حیات وحش منطقه شأن حفاظت کنند.
