خبرآنلاین: صحبت‌های امیر قلعه‌نویی پس از بازی با ازبکستان را چند بار مرور کردم؛ نکته زیاد داشت. اصلاً اجازه بدهید فلاش‌بکی بزنم به اخراج احمد نوراللهی؛ دلیل اصلی‌اش اعتراض به عدم حضور در فهرست ۱۸ نفره عنوان شده و به هر دلیلی قلعه‌نویی روی نامش خط قرمز کشیده است.
قلعه‌نویی در فوتبال ایران معروف است به ژنرال! خیلی از مواقع هم او را با علی پروین قیاس می‌کنند و لقب سلطان کوچک را به او می‌دهند، به این دلیل که در کارش جدی است، سفارش قبول نمی‌کند و به قول خودمانی «یک دنده» است. خب درباره نوراللهی و تصمیمی که کادر فنی تیم ملی گرفته باید از آنها تقدیر کرد. قلعه‌نویی در این مورد سبک و سیاق خودش را پیش گرفته و حتی ظاهراً سفارش بازیکنانی مثل طارمی و کنعانی‌زادگان برای بازگشت احمد را قبول نکرده است.
این را نوشتم که نگویند یک طرفه به قاضی رفته است اما انتقاد اصلی؛ دوباره می‌گویم حرف‌های امیر پس از بازی با ازبکستان را چند بار مرور کردم، در بخشی از حرف‌هایش او می‌گوید: «بازیکنان تیم ملی ایران فوتبال را یک نیمه دیدند و فکر کردند در نیمه دوم بازی تمام شده است در صورتی که ازبکستانی‌ها در نیمه دوم با قلب‌شان بازی کردند و ما در زمین راه رفتیم. باز هم به کسانی که این بازی را تماشا کردند تبریک می‌گویم.» اظهار نظری سراسر کنایه‌آمیز و انتقادی، آن هم به بازیکنانی که حالا در تیم ملی شاگرد خود قلعه‌نویی هستند. سربازانی که ژنرال‌شان یکی مثل امیر است.
انتقاد وارد است آقای سرمربی! نه می‌گویم دوره شما گذشته و نه حرفی که مثل استخوان لای زخم باشد اما چه کسی باید مسئولیت این پیاده‌روی را به گردن بگیرد؟ آیا شما مسئول فنی تیم هستید یا خیر؟ آیا ترکیب را شما می‌چینید یا خیر؟ آیا اصلاً کسی می‌تواند روی حرف شما در تیم ملی حرفی بزند؟ اگر بازیکنان در زمین راه می‌روند مقصرش چه کسی است؟
این هنر شما است که برای بازی‌های آینده کاری کنید بازیکنان در زمین راه نروند، با قلب‌شان برای ایران و تیم ملی کشورشان بازی کنند و از فرماندهی مثل شما تبعیت کنند، اگر نه که مساوی با ازبکستان را شاید کی‌روش، فرگوسن یا هر مربی بزرگ دیگری هم ممکن بود در کارنامه‌اش ثبت کند. این مساوی اصلاً اهمیتی ندارد و کسی زیاد به شما خرده نمی‌گیرد چون فوتبال است، زمین صاف است و توپ گرد و هر نتیجه‌ای در آن ممکن است رقم بخورد اما انتظاری که می‌رود این است که امیر قلعه‌نویی بهانه‌های فنی برای توجیه تساوی یا شکست‌هایش داشته باشد و راه رفتن در زمین یا بازی با قلب را در نشست‌های خبری عنوان نکند چون همه می‌دانیم که هر ایرانی وقتی لباس تیم ملی کشورش را بر تن می‌کند حتی ممکن است جانش را هم برای آن لباس و برای آن پرچم بدهد، مثل همه سال‌هایی که خود شما، علی دایی، کریم باقری، جواد نکونام، احمدرضا عابدزاده و ... لباس تیم ملی را بر تن کردید و از جان‌تان برای ایران مایه گذاشتید.
