او درباره پذیرفته نشدن فیلمش در سی‌ونهمین جشنواره فیلم فجر گفت: سال ۹۹ اولین جشنواره بعد از کرونا و تنها سالی بود که هیات انتخاب وجود نداشت. گفتند فیلم‌ها را داوران می‌بینند و هر فیلمی که حداقل در یک رشته کاندیدای دریافت جایزه بشود، به جشنواره راه پیدا می‌کند. آن سال برای اولین بار فقط شانزده فیلم در جشنواره بود. یکی از سعادت‌های بزرگ من پذیرفته نشدن «آهو» در جشنواره بود و بسیار ممنونم از داوران که فیلم را نپذیرفتند. ماجرا دوباره به نداشتن تجربه مربوط می‌شود. شبی که آخرین مهلت ارسال فیلم به دفتر جشنواره بود، رفتم به استودیوی صدا که موسیقی را روی فیلم بگذارند و آخرین کارها را انجام بدهند. تا آن شب هیچ‌وقت یک بار از ابتدا تا انتهای فیلم را روی پرده ندیده بودم. آن شب هم ندیدم.
خلاصه‌اش این است که در فرصت کوتاه پس از پایان فیلم‌برداری تا رساندن فیلم به جشنواره، من با خوش‌خیالی، زیادی متکی به ذوق و تجربه همکاران در تدوین و صداگذاری و موسیقی بودم اما در این دوره‌های زمانی پیش از جشنواره، همه چند فیلم در دست دارند و نمی‌توانند روی یک فیلم تمرکز کنند. من هم چون روحیه‌ای اهل مسامحه دارم، سهل‌انگاری کردم و بعد متوجه شدم که آن نسخه فیلم خیلی ایراد دارد. خوشبختانه داوران لطف کردند و فیلم را نپذیرفتند و خطر از بیخ گوشم گذشت. او گفت: آن روز همه‌چیز شتاب‌زده انجام شده بود و موسیقی هم از جنس موسیقی مورد علاقه من نبود و به کار «آهو» نمی‌خورد. تناسبی با فیلم نداشت. بعد از پذیرفته نشدن، همه‌چیز تغییر کرد. صداگذاری به‌کل از اول توسط کس دیگری انجام شد و موسیقی را هم آقای فردین خلعتبری با لطف بسیار دوباره ساخت.
