احمد قویدل، در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: متأسفانه قانونگذاران در هنگام تصویب قانون فراموش می‌کنند که بخشی از شهروندان مشکلات خاص دارند و در تصویب قوانین به خصوص در حوزه‌های اشتغال، بازنشستگی و از کارافتادگی باید به این موضوعات خاص توجه نمایند.
وی افزود: قانونگذاران قاعدتاً وظیفه دارند با استثنا نمودن این دسته از شهروندان از مصوبات جدید و یا با افزودن تبصره‌های تعریف شده، نشان دهند که به حقوق این شهروندان هم توجه نموده اند.
قویدل ادامه داد: در حالی که بیماران خاص بیش از ۱۵ سال است به صورت‌های مختلف به درستی از دولت می‌خواهند که امکان بازنشستگی پیش از موعد را با توجه به ظرفیت‌های جسمی آنان فراهم نماید و پزشکان متخصص و معالج آنها نیز این مطالبه را به حق دانسته اند و یا معلولین اساساً با تعریفی که قانون از آنها نموده است انتظار دارند در تصویب هر قانونی به شرایط آنها هم توجه شود؛ به ناگهان دولت با افزایش سن بازنشستگی و سابقه کار مرتبط با آن نه تنها به مطالبه به حق این اقشار توجه نمی‌کند، بلکه شرایط را برای آنها سخت‌تر می‌کنند.
وی افزود: این قانونگذاری های یک‌سویه که فقط در صدد حل مشکلات دولت و صندوق‌های بازنشستگی مرتبط با خودش است، از صیانت از حقوق شهروندان به خصوص شهروندان آسیب پذیر غافل می‌ماند.
قویدل گفت: برای نمونه یک بیمار هموفیلی شدید اساساً توانایی بیش از ۲۰ سال خدمت را ندارد و ظرفیت‌های جسمی او اجازه تداوم یک خدمت ۳۰ ساله را نمی‌دهد. هر سال خدمت بیشتر این بیماران هزینه‌های بالاسری بسیار بیشتری برای دولت دارد. این بیماران مجبورند داروی بیشتری مصرف کنند و از خدمات توانبخشی بیشتری استفاده کنند. با توجه به گرانقیمت بودن این داروها عملاً یک مقایسه ساده بین هزینه های‌دارویی این بیمار و حقوق دریافتی اش بعد از ۲۰ سال خدمت به خوبی نشان می‌دهد بازنشستگی پیش از موعد این بیماران هم به نفع دولت است و هم به حفظ سلامت این بیماران و کاهش هزینه‌های دارویی و توانبخشی آنها کمک می‌کند.
وی افزود متأسفانه کارشناسان حوزه ریاست جمهوری و وزارت رفاه بر این تصورند که این بیماران می‌توانند از مزایای از کارافتادگی استفاده نمایند و بر این تصور هستند که خلاء قانون در این حوزه نداریم در حالی که بر اساس نص صریح قانون تأمین اجتماعی بیمه شدگان تحت پوشش این سازمان نمی‌توانند به دلیل بیماری که از ابتدای اشتغال به کار به آن مبتلا بوده اند تقاضای از کار افتادگی نمایند. تقاضاهای این بیماران در کمیسیون‌های خاص تأمین اجتماعی عملاً رد می‌شود. هیچکس توجه نمی‌کند یک بیمه شده تأمین اجتماعی مبتلا به بیماری‌های ارثی، اساساً از بدو تولد به این بیماری مبتلا است. به عبارت ساده این بیماران با همین بیماری تحت پوشش تأمین اجتماعی قرار می‌گیرند. متأسفانه در قانون تأمین اجتماعی برای این بیمه شدگان تمهیدی اندیشیده نشده است و تا این لحظه درخواست‌های بیماران و انجمن‌های حامی آنان با بی توجهی قوه مقننه و مجریه مواجه گردیده است.
قویدل در پایان تاکید کرد: وقتی همه ذی نفعان در تدوین قوانین مشارکت ندارند، قوانین درست وضع نمی‌شود. انسان‌های سالم برای معلولین و بیماران خاص قانون وضع می‌کنند و متأسفانه چون خبری از حال و روز آنان ندارند، قوانینی که وضع می‌کنند؛ نتیجه‌ای جز تضییع حقوق آنان ندارد.
