به گزارش ایسنا، ده‌ها خبرنگار واشنگتن‌پست با بیش از ۳۰ مقام ارشد از اوکراین، ایالات متحده و اتحادیه اروپا مصاحبه کردند و تنها تعداد انگشت‌شماری با نام مشخص شدند. نتیجه‌گیری این روزنامه این بود که «یک ضد حمله که از سر خوش‌بینی به راه افتاد، نتوانست ضربه مورد انتظار خود را وارد کند و باعث ایجاد اصطکاک و تردید میان واشنگتن و کی‌یف شد.»
طبق گزارش‌ها، مجموعه‌ای متشکل از هشت نوع نبرد در پایگاه ایالات متحده در آلمان، یک «برنامه مبارزاتی دقیق و قابل اجرا» برای این حمله ایجاد کردند. پنتاگون می‌خواست که حمله از اواسط آوریل آغاز شود و با حرکت به سمت ملیتوپل «پل زمینی به کریمه قطع شود.»
به گفته یک مقام مطلع، ژنرال مارک میلی که در آن زمان رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا بود، به اوکراینی‌ها توصیه کرد که گروه‌های عملیاتی را همچنین به پشت خط روسیه بفرستند و گفت: «نباید هیچ روسی وجود داشته باشد که بدون فکر کردن به اینکه آیا گلویش در میانه شب بریده خواهد شد یا خیر، به خواب برود.»
تیپ ۴۷ مسلح ناتو باید رهبری را بر عهده می‌گرفت اما به قدری جدید بود که ۷۰ درصد از اعضای آن هیچ تجربه رزمی نداشتند.
به گزارش واشنگتن‌پست، واشنگتن و کی‌یف «در مقاطعی بر سر استراتژی، تاکتیک‌ها و زمان‌بندی به شدت اختلاف‌نظر داشتند.» به جای حمله متمرکز به ملیتوپل، رهبری اوکراین بر حمله در جهت بردیانسک و باخموت - آرتیوموفسک هم اصرار داشت.
کی‌یف در ابتدا بیش از ۱۰۰۰ خودروی زرهی درخواست کرد که لوید آستین، وزیر دفاع ایالات متحده آن را «تقریبا غیرممکن» ارزیابی کرد. در نهایت کی‌یف ۱۵۰۰ خودرو دریافت کردند. با این حال، برخی از ادوات جنگی به عنوان «نامناسب برای نبرد» مورد انتقاد قرار گرفتند و مسائلی مانند گم کردن مسیر و نگهداری ناکافی به گردن سربازان اوکراینی افتاد.
یک مقام ارشد ارتش آمریکا به واشنگتن‌پست گفت: «نقشه‌ای که آنها اجرا کردند با نیرویی که در اختیار داشتند، در جدول زمانی که ما برنامه‌ریزی کرده بودیم، کاملا قابل اجرا بود. آنها هر آنچه را که وعده داده شده بود، به موقع دریافت کردند.»
حمله‌ای که برای اواسط آوریل برنامه‌ریزی شده بود، سرانجام در اوایل ژوئن به جریان افتاد و سربازان اوکراینی بلافاصله در میدان‌های مین گرفتار شدند و توسط توپخانه روسیه هدف حمله قرار گرفتند.
واشنگتن‌پست اشاره کرد: «تجهیزات نظامی از بین رفته غربی – بردلی های آمریکایی، تانک‌های لئوپارد آلمانی، خودروهای مین‌روب – در میدان نبرد پراکنده شدند. تعداد کشته‌ها و مجروحان روحیه را تضعیف کرد.» تنها پس از چهار روز، ژنرال والری زالوژنی، دکترین و برنامه‌ریزی آمریکا را کنار گذاشت و به حملات پیاده‌نظام در مقیاس کوچک‌تر روی آورد.
براساس این گزارش، نشست ۱۵ ژوئن در مقر ناتو در بروکسل «مملو از فضای ناامیدی بود» و الکسی رزنیکوف، وزیر دفاع وقت اوکراین به لوید آستین اطلاع داد که بیش از ۵۰ درصد از تجهیزات پاکسازی مینکه ایالات متحده ارائه کرده بود، منهدم شده است.
یک مقام ارشد دفاعی اوکراین گفت که اتکای غرب به مانور زرهی و پیشرفت «به نتیجه نرسید.» یکی دیگر از مقامات از رویکرد و برنامه‌ریزی عملیاتی ابراز نارضایتی کرده و به فقدان اتکا به هواپیماهای بدون سرنشین و سایر فناوری‌ها اشاره کرد.
او گفت: «همه این روش‌ها را می‌توانید دور بریزید. چون الان اینطوری کار نمی‌کند.»
گردان چهل و هفتم که انتظار می رود ظرف دو روز روستای روبوتینو را بگیرد، تا ۲۸ اوت موفق نشد و بعد هم از آن بخش خط مقدم خارج شد و به سمت شرق رفت.
واشنگتن‌پست به اشاره به روحیه رو به کاهش اوکراینی‌ها به علت مخاطره، می‌نویسد: «در تک تک نفاظ خط مقدم، انتظارات و نتایج متفاوت بوده است.» یک مقام انگلیسی گفت که هدف کی‌یف برای پس گرفتن اراضی ۱۹۹۱ اگر شدنی باشد، «چند سال زمان و کلی خون نیاز دارد.»
انتهای پیام
