سوابق قبلی و تجربه ای که در این زمینه وجود دارد نشان داده علی دایی به هر آنچه می گوید عمل می کند و معمولا در این جور وقت ها با کسی شوخی ندارد. دایی وقتی می گوید؛ «فوتبال بس است، می خواهم زندگی کنم» یعنی دیگر فوتبال برایش به هر دلیلی تمام شده و دیگر قصد بازگشت ندارد.
به یاد می آوریم در سال هایی که علی دایی روی نیمکت تیم های مختلف لیگ برتری می نشست، با زمین و زمان دچار چالش می شد. خیلی وقت ها هم حق با او بود اما اعتبار و شخصیت دایی در آن مناقشه ها زیر سوال می رفت. همان روزها خیلی ها به دایی توصیه می کردند دست از مربیگری بردارد و در قامت یک مدیر فوتبالی ظاهر شود. ریاست در فدراسیون فوتبال، حتی فکر کردن به حضور در کنفدراسیون فوتبال آسیا، بخشی از آرزوهای هر کدام از ما بود. چرا که تصور می کردیم دایی می تواند از وجاهت بین المللی خود در این پست ها استفاده کند و در بالاترین پست ها مشغول به کار شود.
علی دایی اما با تمام این تفاسیر سعی می کرد صراحتا بگوید هیچ علاقه ای به حضور در بخش های مدیریتی فوتبال ندارد و آنچه او را اقناع می کند، حضور در نیمکت مربیگری است. دایی تا آخرین روزهایی که در فوتبال حضور داشت، یک مربی بود و در تصمیمش نیز هیچ تغییری حاصل نشد.
حالا او می گوید به هر آنچه در فوتبال می خواسته رسیده است؛ ضمن اینکه نیمی از عمرش را طی کرده و از این به بعد، قصد دارد در آرامش زندگی کند. مسلما به تصمیم علی دایی باید احترام بگذاریم و اگرچه دوست نداریم به همین زودی، فوتبال ایران را خالی از ظرفیت های او ببینیم اما چاره ای جز پذیرفتن واقعیت نداریم. تجربه نشان داده تصمیم دایی خیلی سخت عوض می شود و در اغلب اوقات هم هیچ چیزی نمی تواند مانع او شود.
به نظر می رسد علی دایی دیگر دور تمام فوتبال را خط کشیده و از او فقط خاطراتی بر جا مانده است. از این پس ظاهرا باید به مناسبت های مختلف، یادی از دایی در فوتبال ایران کنیم یا هر از چندی مانند صفحات کنفدراسیون فوتبال آسیا در فضای مجازی، گل های تاریخی او را به تصویر بکشیم و با همدگیر در این باره گپ بزنیم. از این بابت، سخت متاسفیم اما به نظر می رسد این پرونده همین جا بسته شده است؛ برای همیشه!
در همین ارتباط: دایی: فوتبال بس است، می‌خواهم زندگی کنم
