به گزارش همشهری آنلاین در ایام «پیش‌فصل» لیگ بیست و دوم بود که یک معاوضه غیرمستقیم بین پرسپولیس و سپاهان انجام پذیرفت. به این ترتیب که دانیال اسماعیلی‌فر لباس طلایی‌های اصفهان را از تن درآورد و به تهران رفت و قرمزپوش شد و رامین رضاییان با در پیش گرفتن راهی برعکس از پرسپولیس جدا و سپاهانی شد. اگر از لفظ «غیرمستقیم» برای توصیف این معاوضه استفاده می‌کنیم، به این سبب است که واقعاً مستقیم نبود و همزمانی در این قضیه وجود نداشت و یک معاوضه «کالا به کالا» صورت نگرفت بلکه سه- چهار هفته‌ای بعد از پرسپولیسی شدن اسماعیلی‌فر، رضاییان که از جمع سرخ‌های تهرانی رانده و قطع همکاری‌اش با آنها قطعی شده بود، راه اصفهان را در پیش گرفت و با زردپوشان این شهر قرارداد بست. پیش از آن نیز بدگویی‌ها از رضاییان در جمع پرسپولیسی‌ها و هواداران‌شان (با وجود محبوب بودن او در نزد برخی از آنها) فراوان بود و بعد از آن انتقال این بدگویی‌ها بیشتر شد زیرا بارها از زبان این پیستون راست معروف و البته پرحاشیه این ادعا مطرح شده بود که؛ «من اگر در فوتبال ایران حاضر باشم، تنها تیمی که برای آن بازی می‌کنم، پرسپولیس است.» چیزی که کوچ او به اصفهان خلاف واقع بودن این ادعا را فریاد کرد و رضایت هواداران را از جدایی وی بیشتر ساخت.
افزایش چشمگیر آمار گلزنی رضاییان
یک سال و نیم بعد از آن جابه‌جایی احساس هواداران نسبت به آن هر چیزی هست جز تأیید و رضایت. آنها و بسیاری از کارشناسان فوتبال معتقدند که نه تنها خیری از آن قضیه برنخاسته بلکه می‌توان این جابه‌جایی را از بدترین معاوضه‌های البته غیرمستقیم در باشگاه پرسپولیس طی سالیان معاصر دانست. دلیل آن روشن و مبرهن است؛ اسماعیلی‌فر اگرچه یک مردودی بزرگ نبوده و گل‌سازی و گلزنی هم کرده اما در ازای هر بازی خوبش دو، سه بازی معمولی و یک بازی بد برای سرخ‌ها ارائه داده و تا اینجای کار دو «گل به خودی» هم به قرمزهای تهرانی زده است. رضاییان اما پس از مستقر شدن در اصفهان روز به روز بهتر شده و به آرامی و طی یک فصل و نیمی که از الحاقش به طلایی‌پوشان اصفهانی می‌گذرد، به دوران اوجش بازگشته است. رضاییان در این روند نه تنها خصلت گل‌سازی‌اش را حفظ کرده و با سانترهای دوار و فریبنده‌اش از پیشتازان ارسال پاس گل در لیگ‌های بیست و دوم و بیست و سوم بوده، بلکه به طرز چشمگیر بر شمار گل‌های زده‌اش هم افزوده است.
بیلان فوق‌العاده
نقطه اوج این روند طی فصل جاری مشاهده شده است که رضاییان تا این مقطع از فصل در لیگ داخلی و لیگ قهرمانان آسیا و دیدارهای تیم ملی مجموعاً ۹ بار دروازه حریفان را فرو ریخته و مجموعاً روی ۱۳ گل تأثیرگذار بوده و بیلانی فوق‌العاده را برجای نهاده است. از این تعداد گل ۴ گل در لیگ قهرمانان آسیا بوده که مشتمل بر سه گل مقابل آلمالیق ازبکستان (دیدارهای رفت و برگشت) و یک گل در مسابقه برگشت مقابل الاتحاد عربستان می‌شود که آخری اواسط هفته پیش در شهر جده عربستان و با ضربه سر دقیق و محکم رضاییان به دست آمد. رضاییان با چنین آماری در جدول گلزنان لیگ قهرمانان آسیا پشت سر تالیسکا از تیم النصر عربستان و گریژان از شاندونگ چین قرار گرفت که هر یک ۶ گل زده‌اند. تفاوت بزرگ بین این سه نفر این است که تالیسکا و گریژان مهاجم‌اند و طبعاً وظیفه اول‌شان گلزنی است، حال آن که رضاییان پیستونی است که اگرچه حمله هم می‌کند اما وظیفه نخست‌اش کارهای دفاعی و مدیریت اتفاقات در سمت راست میدان است و نه گلزنی و فتح مکرر دروازه رقبا.
تلخ‌ترین خاطره تازه
اسماعیلی‌فر در مسابقه نافرجام اواسط هفته گذشته پرسپولیس با الدحیل قطر در تهران در شرایطی به میدان آمد و بازی کرد که یک مصدومیت جزئی را یدک می‌کشید و با همت پزشکان باشگاه پا به توپ شده بود اما اگر کاملاً هم سالم بود، هواداران پرسپولیس از او توقع چندانی نداشتند. آنها پس از دیدن بازی‌های متعدد اسماعیلی‌فر طی یک سال‌ونیم اخیر عادت کرده‌اند که او را نه مجری حرکاتی فوق‌العاده و کارگشا بلکه انجام‌دهنده یکسری کارهای معمولی ببینند. البته او گاه به گاه درخشیده و فصل پیش هم ۶ پاس گل داد اما این برای ۳۰ مسابقه لیگ بسیار کم است. یادگار تازه‌تر و تلخ‌تر حضور او در میدان «گل به خودی» آماتوری و تأسف‌آوری بود که او در دیدار ۴۰ روز پیش سرخ‌ها مقابل صنعت نفت آبادان در دروازه خودی جای داد و پیروزی ۱-۲ را از مشت آنها بیرون کشید و موجب ثبت تساوی ۲-۲ و هدر رفتن ۲ امتیاز حساس و مهم تیمش شد.
از زمین تا آسمان
اسماعیلی‌فر کجا و رضاییان کجا؟ پیستون راست سابق دو باشگاه بزرگ شهر اصفهان البته قدر و ارزش‌های خاص خود را دارد اما وقتی او را در مقام مقایسه با مردی قرار دهیم که پیش‌تر این پست را در جمع قرمزپوشان پایتخت پوشش می‌داد، می‌بینیم که تفاوت از زمین تا آسمان است. رضاییان این روزها چنان آماده و تأثیرگذار است که می‌تواند به تنهایی نتیجه یک مسابقه را تغییر بدهد و به قول فوتبالی‌ها (و کل ورزشی‌ها) «بازی دربیار» است. این امر بخصوص در این فصل که رضاییان به بهترین فرمش بازگشته، بیش از پیش قابل رؤیت است و آن هم در حالی که وی ۳۴ ساله شده و قاعدتاً باید در این مرحله از زندگی ورزشی‌اش نزول می‌کرد. اسماعیلی‌فر که چند سال از رضاییان جوان‌تر است، مسیری خلاف او را طی کرده و اگر فصل پیش متوسط (و به اعتقاد برخی «بالنسبه خوب») بود، امسال «متوسط رو به پایین» و اغلب ناموفق بوده است. در فوتبال انواع اتفاقات روی می‌دهد و اقسام قیاس‌ها را شاهد بوده‌ایم و یکی از آنها، معاوضه‌های پر اشتباه و پرضرر است. فرایندی که معاوضه رضاییان با اسماعیلی‌فر از جدیدترین نمونه‌ها و مصداق‌های آن دست‌کم از منظر سود و زیان‌های حاصله برای پرسپولیس است.
